Iris Hermans Nieuws 3 sep 2018, 07:39

Leestijd: 6 minuten

Horecahart klopt bij deze echte foodbloggers

Zo’n zes jaar geleden bestond het woord nog niet eens, nu bestaan zelfs de Foodbloggers Awards! Op de bank met Roger van Cityguys en Susam van bySam. Echte foodbloggers, ,,maar we eten echt niet elke avond gratis, hoor…”

Likkebaardend

Spreek je af met twee foodbloggers om te brunchen in een van hun favoriete hangspots, dan weet je in elk geval twee dingen. Dat minimaal drie keer een foto wordt gemaakt en dat het eten sowieso lekker is. Likkebaardend zelf, hier in Cut Throat Barber & Coffee. Menig baardman laat zijn harige trots door kundige barbiers knippen, scheren, verzorgen, liefkozen -inclusief warm handdoekje voor erna-, terwijl je Chicken&Waffles eet die zo uit comfortfoodheaven lijken te zijn weggevlogen. ,,Je kunt toch echt verliefd worden op eten?”

Gehypnotiseerd…

Susam (,,noem me maar Sam”) Pang neemt gelukzalig nog een hap van haar Red Velvet-variant op de bestseller en stoot collega-foodblogger, medeorganisator van de Foodbloggersawards én dito frietliefhebber Roger Bloem aan, die net bezig is het crunchy eetkunstwerk dat qua esthetiek en zijn gezichtsuitdrukking heel dichtbij liefde op het eerste gezicht komt, op de foto te zetten. Hij knikt, ,,ik ben zelfs weleens in zo’n gehypnotiseerde zen-modus geraakt na het eten, dat het enige wat je dan nog wil doen een dutje is, onder een dekentje.” Sam weet precies wat hij bedoelt, ,,dat je dan weggaat met een perfect gelukkig gevoel.”

Onafhankelijk

Ze delen hun liefde voor eten, maar ook voor de mensen en het verhaal erachter. ‘Rog, hier moet je echt heen, z’n schattig mannetje, die verdient het gewoon’, appt Sam, wier naam heel toepasselijk ‘hart’ betekent in het Chinees, regelmatig, want ze gunnen het de Amsterdamse horeca zo. Vandaar ook de Foodbloggers Awards, uit de altijd creatieve ideeënkoker van Roger die graag een onafhankelijke awardshow wilde. Je wilt niet weten hoe vaak het allemaal om geld gaat, verzucht hij, ,,mensen komen alleen in aanmerking voor beste koffie ofzo wanneer ze 200 euro betalen.” Echt niet tof, schudt hij z’n hoofd.

Hi ha horeca!

Hij belde Sam, een brainstorm -met frietjes- volgde en de rest is geschiedenis. Vorig jaar was de eerste editie die naar meer smaakte en maandagavond is de tweede in De Tropen Café en Restaurant, waarbij het in tegenstelling tot wat de naam zou doen vermoeden, juist om de Amsterdamse horeca(mensen) gaat, vandaar dat het ook op een maandagavond is, want dan zijn de meesten vrij.

Liefhebbers

Veel van hun genomineerden, zijn geen ‘ge-PR’de horeca’ waar het meer om de brand dan het eten lijkt te gaan, ,,maar echt de liefhebbers met een groot hart voor eten en die soms niet eens social media hebben!” Tien foodbloggers slash juryleden bepalen welke zaak of chef of eigenaar een prijs krijgt. Wel echt goede en objectieve foodbloggers, hoor, zo verzekeren ze. In elk geval niet die het om het gratis eten doen (,,en dat zijn er veel”) en ‘kijk mij eens even mooi zijn op m’n selfie met toevallig nog wat eten erbij’, want die lopen en Instagrammen ook genoeg rond.

Onderscheidend

Bij deze twee lekkere bekken is het heel andere koek. ,,Als je alleen maar de commerciële persevents en persdiners afgaat, heb je allemaal dezelfde content. Juist daarnaast op zoek gaan naar het iets wat niemand anders doet is het allerleukst.” Ze weten zich te onderscheiden van de intussen best behoorlijke foodbloggersmassa. Sam als ‘serious foodie’ bySam, waarbij ze kwaliteit zowel in het eten als haar verhalen hoog in het vaandel heeft staan, Roger als medeoprichter van het Cityguys-collectief waar ‘awesome food and drinks’ gepaard gaat met een dikke soeplepel humor en ‘tachtien’ liter gezelligheid (en dito Bloody Mary’s), met zelfs een eigen YouTube-kanaal.

Eerlijk is eerlijk

Natuurlijk krijgen deze fijne proevers vaak uitnodigingen en eten ze veel buiten de deur, maar het vooroordeel dat foodbloggers elke avond gratis zouden eten, gaat in hun geval absoluut niet op. ,,Dat willen we ook niet, we willen de horeca blijven sponsoren en ook onze objectiviteit behouden.” Want ze blijven wel altijd eerlijk. Is een gerecht niet zo goed, dan post Sam dit wel, verklapt ze, ,,met suggesties erbij van andere gerechten die wel heel lekker zijn.”

1500 euro

Roger heeft onlangs nog in zo’n beetje alle sushi-zaken van Amsterdam gegeten en dat waren bijna allemaal zaakjes die nog nooit van het woord foodblogger hadden gehoord. Zijn zoektocht naar de beste kostte hem 1500 euro en hij kwam nergens op uitnodiging. Het kon hem gestolen worden, ,,dit was zo’n verrijking voor mezelf en Cityguys, ik heb een uniek verhaal kunnen maken en dat is zo vet!”

Baardbloggers

Wauw, wat tof! Roger veert op van de bank en maakt een foto van een man die met zijn telefoon boven een net gecoiffeerde baardman hangt. ,,De baardbloggers! Zo mooi, bloggers in de niche.” Food is natuurlijk niet echt een niche, beamen de twee vrolijke foodbloggers, ,,en daarom kun je er ook zoveel mee.”

Hart in buik

Kan iedereen met een telefoon en een bord eten foodblogger worden? Ja, eigenlijk wel, besluiten ze. Als je het maar wel doet om de juiste reden (,,niet het gratis eten!”) en daar is dat hart weer. Zij hebben in elk geval wel het horecahart op de juiste plek zitten. Roger denkt even na en zegt dan, terwijl hij nog een laatste kruimel op z’n bord vindt en tevreden in z’n mond stopt, ,,zou dat hart dan in de buik zijn?”

Foodbloggers Awards

Een feestje voor de ondernemers, noemen organisatoren Roger en Susam de Foodbloggers Awards. ,,We willen graag wat terugdoen voor de Amsterdamse horeca.” Maandagavond worden dan ook tien zaken/ondernemers in het zonnetje gezet, variërend van de beste chef tot ‘the one to watch’, beste cocktailbar tot beste casual restaurant. En ook beste service, ,,want die gastvrijheid is nog weleens een dingetje in Amsterdam…” Vorig jaar was er nog de brunch-categorie, maar die is nu wel gevestigd. Nieuw dit jaar is het slash-concept, zaken waar en/en(/en) centraal staat. Het SkateCafe bijvoorbeeld, waar je behalve kunt eten en drinken, ook kunt skaten. Of Duke of Tokyo, waar gedronken, gefeest en gezongen kan worden. En misschien is volgend jaar de dim sum wel een hype, ,,wordt dat een nieuwe categorie.” De publieksprijs was dit jaar een echte ‘nek-aan-nek’ en ze kunnen niet wachten om alle prijzen uit te reiken. ‘Superblij’ zijn ze voor hen allemaal, ,,en voelen echt plaatsvervangende trots!”