Johan van Boven Nieuws 28 sep 2018, 06:30

Leestijd: 5 minuten

Bizarre situatie tijdens sloopproject in Rotterdam

Als een hongerige Tyrannosaurus Rex neemt een grijpmachine grote happen uit een rijtje huizen aan de Bloklandstraat in de Rotterdamse wijk het Oude Noorden. Hap, slik en weg is weer een verdieping. Buitenmuren, houten constructies, deuren en keukens worden onder een hels kabaal vakkundig gesloopt. Een groot deel van het materiaal dendert naar beneden op de grond waar enorme puinhopen ontstaan. Een ander deel wordt door de blauwe ‘dinosaurus’ uitgespuugd in een vuilcontainer.

Het sloopwerk van de panden is al drie weken aan de gang en inmiddels heeft het betreffende deel van de Bloklandstraat veel weg van een oorlogsgebied dat zwaar te lijden heeft gehad van een heftig bombardement. Het rijtje huizen dat plaats moet maken voor nieuwbouw is bijna volledig met de grond gelijk gemaakt maar één woning – nagenoeg in het midden – staat nog fier overeind. Een vreemd en intrigerend gezicht. Veel voorbijgangers blijven dan ook even verbijsterd stilstaan om ‘the last man standing’ vast te leggen met hun telefoon.

China

Het doet een beetje denken aan de wereldberoemde foto uit 2012 van een huis in China midden op een snelweg. Een bejaard stel weigerde te verhuizen toen het asfalt werd aangelegd. De twee konden zich niet vinden in de financiële compensatie en besloten hun poot stijf te houden. Prima, zei de projectontwikkelaar, maar die weg komt er. Dus moesten de bewoners het voortaan doen met een snelweg in voor- en achtertuin.

De meeste huizen op een rijtje waren eigendom van Woonstad Rotterdam. „Daarvan was de levensduur ten einde”, aldus Eric Smulders van de woningcorporatie. „Dus besloten we tot sloop en daarna tot nieuwbouw over te gaan. Er stonden ook enkele huizen van particulieren tussen en die hebben we gevraagd of we hun woningen konden kopen. Ze zeiden allemaal ja, op één na. Voor die bewoners was het simpelweg niet bespreekbaar. Dus moeten we daar omheen bouwen, dat maakt de aanpak iets ingewikkelder.”

Terwijl de huizen eromheen tot gruis worden verpulverd, zie je door het raam de bewoners af en toe voorbijschuifelen. In de eerste sloopweek werd het de vrouw des huizes zichtbaar te veel. Tijdens de lunchpauze van de bouwvakkers zat ze huilend op de stoep voor het huis. Ze kon het angstaanjagende geluid van de brute machines niet meer aan. De situatie greep haar dusdanig naar de keel dat ze even het huis moest ontvluchten.

Even later ging de Tyrannosaurus weer los. En de dag erna opnieuw. De dag daarna weer. Met de vraag hoe het is om wekenlang middenin in het sloopgeweld te moeten leven en alleen over(eind) te blijven op het rijtje, bellen we aan bij het huis dat boven het slooppuin uit torent. We treffen twee mensen aan die in alles verslagenheid uitstralen. De vermoeidheid straalt van hun gezichten af. Nee, ze hebben geen behoefte om een interview te geven. Nog niet. Dat komt later wellicht. Nu grijpt de situatie hen nog te veel aan.

Tricky

Sil Vos, de bestuurder van de sloopkraan met lange giek, heeft medelijden met het gezin in het vrijstaande huis. „Ik zit nu al twintig jaar in het vak en dit heb ik nog nooit meegemaakt. Maar het is hun huis en als ze het niet willen verkopen, is dat hun goed recht. Dan moeten wij er maar een beetje omheen slopen. Dat is heel lastig met zo’n grote kraan in een klein straatje. De huizen zijn oud, dus we moeten heel voorzichtig te werk gaan. Het overgebleven pand is extra gestut en heeft overal ankers gekregen, dus het staat heel stevig. Maar het blijft een beetje tricky. Als ik een foutje maak en uitzwenk, dan hebben we snel schade. Op sommige momenten zit ik met klamme handjes in de cabine. Maar ik vertrouw erop dat alles goed gaat. Het is vooral vervelend en sneu voor de mensen die er nog wonen. Af en toe maken we een praatje en lachen we, die vrouw is een heel leuk mens. Ik probeer haar zo veel mogelijk op haar gemak te stellen.”

Door de deuropening kunnen we dwars door de onderste verdieping kijken. Alleen een wapperend blauw zeil ontneemt nog het zicht op de achtertuin. Als ze de trap oplopen komen de bewoners op de eerste bewoonbare laag uit. Een normale huiskamer in een abnormale situatie. Want buiten vliegen de bakstenen inmiddels weer door de lucht.

Overbuurvrouw Kitty houdt af en toe haar hart vast. „Ik vind het best spannend. We moeten maar hopen dat het huis blijft staan. Wie weet wat voor storm we nog krijgen in de herfst. En de mannen moeten continu alert zijn met hun grijpmachine. Dit is toch on-Hollands? Meestal zie je dit alleen in China, Amerika en in films. Nu gebeurt het aan de overkant. Straks wordt het nog een toeristische attractie, zéker als er een verhaal over in Metro staat.”

Als het goed is wordt vrijdag het sloopwerk in de Bloklandstraat na drie weken afgerond en begint het puinruimen. Daarna worden er aan beide kanten van het alleenstaande huis nieuwbouwwoningen gebouwd. Zestien gloednieuwe huizen. Overigens wel volledig in de stijl van het overgebleven ‘dominosteen’. Vos: „De zijgevels gaan ze opnieuw metselen enzo, dus uiteindelijk wordt het er ook voor deze mensen mooier op. Maar voorlopig wonen ze nog op een sloop- en bouwplaats.”

Bekijk hier de videobeelden van de uitzonderlijke situatie bij het sloopproject in de Bloklandstraat: