Jelmer Visser Nieuws 3 aug 2018, 18:59

Leestijd: 5 minuten

‘Ik wil al mijn hele leven naar de Amsterdam Pride’

Voor Ateryu Eragon Azar is het zaterdag een hele bijzondere dag. De homoseksuele vluchteling uit Marokko maakt dan zijn eerste Amsterdam Pride mee. Dit wil hij al zijn hele leven. Metro sprak met hem over hoe het is om gay te zijn in een land waar dit illegaal is en hoe hij in Nederland terecht is gekomen.

Homo in Marokko

Ateryu weet al sinds zijn puberteit dat hij op mannen valt. In een land als Marokko is het echter niet mogelijk om zomaar uit de kast te komen. Op homoseksuele handelingen en relaties staan jarenlange gevangenisstraffen en er heerst een groot maatschappelijk taboe op homoseksualiteit.

„Ik heb altijd al naar Europa gewild en droomde om Marokko te verlaten om net zo vrij te leven als homo’s in Europa. Vroeger keek ik in het geheim naar de beelden van de Pride in Amsterdam en de parade over de grachten. Dit is voor mij een enorme steun geweest en stelde me dan voor hoe het zou zijn als ik daar zou zijn. De mensen op die beelden waren allemaal zo open en zichzelf. Dat wilde ik ook, maar daarvoor kon ik niet in Marokko blijven," aldus Ateryu.

De 25-jarige kreeg in Marokko in het geheim een relatie met een Noor en besloot de daad bij het woord te voegen. Dit is echter makkelijk gezegd dan gedaan. Marokko is een ‘veilig land’ en de Europese immigratiewetten zijn streng. „Na twee mislukte pogingen om naar Europa te komen, was de derde keer scheepsrecht. Ik pakte het vliegtuig naar Italië om daar asiel aan te vragen. De reden dat ik het bleef proberen en de hoop nooit opgaf was vanwege mijn Noorse ex-vriend." In augustus 2016 verliet hij zijn vaderland definitief en kwam hij aan in Italië.

Asielprocedures

Om een verblijfsvergunning te kunnen krijgen, moest hij de Italiaanse asielprocedure doorlopen. Deze tijd was allesbehalve prettig voor de Marokkaan. „In Italië werd ik behandeld als een nummer. Ik was gewoon een van de duizenden migranten waar ze mee moeten werken. Het asielzoekerscentrum was overvol en het eten was er slecht. De maaltijden waren vaak niet gaar en soms zelfs bedorven. Uiteindelijk kreeg ik een Europees document waardoor ik vrij mocht reizen binnen de EU. Omdat ik niet in Italië wilde blijven, vervolgde mijn reis als gay-vluchteling zich naar Nederland."

Toen ik aankwam in Nederland moest ik me melden op het azc in Ter Apel. Hier werd hij iets beter behandeld maar prettig was het allerminst. „Ik werd in een kamer gezet met mensen uit Arabische landen, ik kwam precies in de situatie terecht waar ik voor gevlucht ben. Ik heb moeten liegen over mijn geaardheid en waarom ik naar Nederland ben gekomen. Ik werd gepest omdat ik vrouwelijk op hen overkwam. Als ik hier wat van zei tegen de medewerkers van het COA, werd ik niet serieus genomen.

Ateryu moest de ook IND ervan overtuigen dat hij homoseksueel was. „Het liefste wilden ze bewijzen dat ik hetero of ‘niet gay genoeg’ was zodat ze me konden terugsturen naar Italië. Ik was immers al genoeg beschermd door het land waar ik binnenkwam. Om ze te overtuigen heb ik hele confronterende vragen over mijn privéleven moeten beantwoorden en bewijs van mijn homoseksualiteit moeten laten zien. Ze geloofden me pas toen ik intieme privéfoto’s van mij en mijn ex aan hen liet zien. Dit was best een enge ervaring, gelukkig had ik die foto’s."

Nieuw leven

Omdat hij nog geen werkvergunning heeft, is het op dit moment niet mogelijk voor Ateryu om aan de slag te gaan. Ter Apel heeft hij verlaten en nu verblijft hij bij een vriend. Hij kijkt met vertrouwen de toekomst tegemoet. „Nederland is een heel goed land voor start ups, ik wil zelf graag gaan ondernemen. Als de IND alles documenten op orde heeft gemaakt, ga ik beginnen. Ik wil mensen die in dezelfde situatie zaten als ik helpen door ze een basis in ICT-vaardigheden te aan te bieden, zo kunnen zij stage bij bedrijven krijgen om zo een nieuw bestaan in een nieuw land op te bouwen," vertelt hij trots.

Zaterdag maakt de 25-jarige vluchteling zijn eerste Amsterdam Pride mee. Een droom uitkomt. „Ik heb hier zo ongelofelijk veel zin in, het wordt echt een prachtig feest." Voor de mensen die denken dat een Pride vanwege de toegenomen acceptatie in Nederland niet meer nodig is heeft hij een duidelijke boodschap.

„Het is misschien niet voor te stellen hier in Nederland. Maar overal in de wereld zitten er LGBTQ+’ers in de kast die hier ongelofelijk veel aan hebben. Via het internet kunnen ze zien dat ze niet de enige zijn in hun situatie en hoe internationaal en massaal de boodschap van de Pride uitgedragen wordt. Soms zien ze dan zelfs de vlag van hun eigen land. Dit was voor mij een zeer sterke opsteker. Het stemt niet alleen gelukkig, maar laat zien dat er hoop is. Hoop op dat er ook voor hem een moment komt dat alles beter wordt. Dat je daar in Amsterdam trots kan zijn op wie je bent en dat je niet de enige bent, ook niet uit je thuisland. De Pride laat zien dat er een toekomst mogelijk is waarin jij gelukkig kan worden met de persoon van wie jij houdt."