Merel Driessen Nieuws 4 jul 2018, 15:30

Leestijd: 3 minuten

‘Laat mij lekker zijn zoals ik wil zijn’

Ruim 100 duizend mensen in Nederland hebben morbide obesitas, kopte het CBS woensdagochtend. Zwaarlijvigheid is een veelbesproken onderwerp geworden in kranten en op televisie, waarbij allerlei redenen worden bedacht waarom mensen de laatste jaren toch zo aankomen. En dat moet eens afgelopen zijn, vindt Wiebke Göetjes: „Ik moet altijd bewijzen dat ik er niets aan kan doen.”

Wiebke is 57 jaar, operazangeres en dik. Als er weer eens in het nieuws wordt gesproken over onderwerpen als zwaarlijvigheid, valt het haar altijd op. „Het voelt als een soort aanval op wie ik ben en hoe ik zo geworden ben. Ik moet altijd bewijzen dat ik er niets aan kan doen. Maar waar aan doen? Wat kan jou het schelen dat ik zo ben?” Ze vindt dat we moeten ophouden met elkaar beoordelen op het uiterlijk.

Eigen keuze

Toch loopt het aantal mensen dat zwaarlijvig is steeds verder op. Moeten we ons daar dan geen zorgen om maken? Nee, vindt Wiebke. „Steek je hand in je eigen boezem. Niet alle mensen die dik zijn eten per definitie ongezond. Ik stop ook geen junkfood in mijn lichaam.” Maar ook als mensen wel ongezond eten, vindt ze dat we ons er niet mee moeten bemoeien. „Je kan mij niet vertellen dat mensen zelf niet weten dat een appel gezonder is dan een zak chips. Maar als zij door hun eetgedrag eerder doodgaan, dan is dat hun keuze.”

In het geval van kinderen ziet Wiebke een uitzondering. „Als moeder zijnde heb je natuurlijk een verantwoordelijkheid over je kind. Stop je die willens en wetens vol met troep, dan is het ook jouw verantwoordelijkheid dat het kind ziek wordt.”

‘Dun zijn maakte mij niet gelukkig’

In haar werk als operazangeres heeft Wiebke veel last gehad van de vooroordelen over dikke mensen. „Bij negen van de tien jobs waar ik voor solliciteer, word ik niet aangenomen omdat ik dik ben. Tijdens sollicitaties kreeg ik te horen dat mijn kont de bühne zou vullen. Eén keer wilde een regisseur liever een dunne zangeres, maar er kwam geen betere dan ik. Toen moest ik vanwege mijn lichaam de hele voorstelling lang in een kuil op het podium staan, zodat mijn lichaam niet zichtbaar was.”

Ooit dacht de operazangeres er anders over. „Toen ik jong was, heb ik er ook alles aan gedaan om dun te zijn. Maar dat maakte mij niet gelukkig.” Nu zit ze er niet meer mee dat ze dik is, maar ze voelt zich wel beïnvloedt door andermans meningen. „Ik zit wel met alle vooroordelen, waar ik best depressief van word. Je zult mij niet zo gauw met een ijsje op straat zien, want dan krijg ik tien opmerkingen naar mijn hoofd.”

Voor Wiebke is het duidelijk: in deze maatschappij is dik zijn iets wat niet mag en niet hoort. Ze heeft het gevoel dat er een soort „übermensch” wordt gecreëerd en dat iedereen die daar niet aan voldoet er buiten valt. Dik zijn is daar volgens haar een van de grote voorbeelden van. „Maar laat mij lekker zijn zoals ik wil en oordeel niet over wie dan ook. Ik vind dat iedereen perfect is zoals hij of zij is.”