Elselotte Smink
Elselotte Smink Nieuws 3 mei 2018, 
Leestijd: 2 minuten

Disney-tekenaar brengt leven zonder vrouw in beeld

Foto: Twitter @GaryScribbler

Een Engelse illustrator van Disney, Gary Andrews, begon op zijn 54e verjaardag met het bijhouden van een ‘doodle diary’, waarin hij het gelukkige leven met zijn vrouw en twee kinderen op een mooie manier vastlegde. Tot er drie jaar later een tragedie voorviel: zijn vrouw overleed en Andrews werd weduwnaar en alleenstaand ouder.

Terwijl hij voor een werktrip in Canada was, werd Gary’s vrouw ziek. Een simpel griepje, werd in eerste instantie gedacht. Toen het toch ernstiger bleek te zijn, spoedde de tekenaar zich naar huis om bij zijn geliefde vrouw te zijn. Hij kwam te laat: bij aankomst bleek zijn vrouw te zijn overleden aan sepsis, wat in de volksmond vaak bloedvergiftiging wordt genoemd.

Een manier om het te verwerken

Lamgeslagen door verdriet probeerde de tekenaar een manier te vinden om met het verlies om te gaan. Hij pakte zijn notitieboek en probeerde zijn emoties op papier te krijgen. Dat was lastig, vertelt hij aan Daily Mail.

,,Ik huilde zo hard dat het moeilijk was om me te focussen op het papier. Ik tekende door de tranen. Joy was mijn soulmate, 19 jaar lang. Ze was mooi, aardig, gul en grappig. We deden alles samen. Toen ik haar verloor, voelde het alsof een helft van mezelf was verdwenen.” Gary bleef tekenen.

Het rouwproces

Wanneer je iemand verliest waar je je leven voor een hele lange periode mee hebt gedeeld, en waar je ontzettend veel van houdt, begin je aan één van de moeilijkste en grilligste periodes die er zijn: het rouwproces. Een soort toverbal van emoties. Met ups en downs, en soms overvalt het verdriet je op de gekste en minst verwachte momenten.

Liefde voor kinderen en vrouw

Dit brengt Andrews dan ook op een bijzondere manier in beeld. Met de begeleidende teksten waarmee de illustrator de hartverscheurende tekeningen deelt op Twitter, zorgt het ervoor dat het enorm raakt. Andrews wil met zijn tekeningendagboek niet alleen de liefde voor zijn vrouw en kinderen overbrengen, maar ook proberen aandacht te vestigen op sepsis: een sluipmoordenaar, omdat de symptomen zoals sufheid, een grauwe huid en koorts, vaak voor iets anders worden aangezien.

Andrews neemt niemand iets kwalijk: zijn vrouw had gewoon enorme pech. ,,Schuld en mij afvragen ‘wat als’, brengen Joy niet terug. Zou ze nog leven als ik niet in Canada was en de dokter een dag eerder was gebeld? Ik kan niet denken aan dat soort dingen. Wat is gebeurd, is gebeurd en daar moet je leren leven. Ik wil doorgaan, om Joy’s herinneringen te eren en onze kinderen op te voeden op een manier waar zij ook achter zou hebben gestaan.”

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Het beste van Metro in je inbox 🌐

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen.