Jeroen Haverkort Nieuws 12 mrt 2018, 18:49

Leestijd: 4 minuten

‘Willem is ziek en het enige medicijn is de cel’

In de rechtszaak tegen Willem Holleeder werd voor het eerst zus Astrid gehoord. Haar getuigenis zorgde voor grote onrust bij haar broer en zijn verdediging.

Emotioneel

Sinds ze besloot om tegen haar broer Willem te getuigen heeft Astrid Holleeder geen leven meer. Ze is ‘ondergronds’ gegaan en moet vaak verhuizen uit angst voor haar broer. Tijdens een van die verhuizingen vond Astrid nieuwe opnames van gesprekken met Willem. „Daarin vertelt hij dat hij zo bang was dat Dino Soerel ging praten”, zei Astrid, die onder grote belangstelling tekst en uitleg gaf in het liquidatieproces Passage tegen haar broer. De jongste zus, advocaat en auteur van Judas huilde toen ze met de niet eerder genoemde opnamen op de proppen kwam. „Waarom bent u zo emotioneel?”, vroeg de rechter daarop. „Omdat Willem weet dat het nu klaar is voor hem.” Volgens de aanwezigen in de rechtbank zat Holleeder er onrustig bij. Hij schoof veel op zijn stoel, speelde met zijn vingers.

Haar broer was in eerste instantie geen verdachte in Passage. Reden voor Astrid om tegen Willem te getuigen. „Er zit geen bewustzijn bij hem. Hij realiseert zich niet wat hij doet. Als hij iets in z’n kop heb, heeft ie dat niet in z’n kont, zegt onze moeder daarover.” Ze maakte in het geheim belastende geluidsopnames van haar broer. Nu werd ze ondervraagd door de rechters over haar verklaringen, later in het proces zijn de advocaten van haar broer aan de beurt.

Doorslag

‘Tal van redenen’ voerde Astrid op om te getuigen. „Maar met name het bedreigen van mijn zusje, neefje en nichtje gaven de doorslag. Hij stopt niet, zal ook nooit stoppen. Dat heeft te maken met iets dat in hem zit. Hij leert niet van vorige straffen. Het was niet meer te doen, de mate waarin hij zich richtte op Sonja en de kinderen.” Haar zus Sonja, de vrouw van de vermoorde Cor van Hout, Holleeders voormalige boezemvriend, maar later aartsvijand, legde eerder verklaringen af.

Holleeder zei dat zijn ‘lievelingetje’ Sonja Astrid klakkeloos volgde. „Dan veronderstel je een hele foute moraal bij iemand”, zei Astrid daarover. Je kunt niet iemand een leven laten verzinnen. Sonja vertelt haar eigen verhaal. Ik moest steeds naar Sonja om te vertellen dat ze moest tossen om haar kinderen. Dat verzin ik toch niet, mijn zusje bedreigen? Ik heb daar niet om gevraagd. Deze situatie moet een keertje ophouden. Er waren zoveel meer plannen. Ik probeerde steeds de boel te sussen.”

Gieren van pret

Astrid vertelde onder meer over een gesprek dat zij met Willem had over een boek dat misdaadjournalist Hendrik-Jan Korterink maakte over Cor van Hout. „Uit die gesprekken spreekt geen vriendschap. Toen Ter Haak en Cor stierven, zat Willem te gieren van de pret op de opnamen. Dan hoor je hem in zijn natuurlijke habitat. Op de zittingen gedraagt hij zich anders.”

Willem had volgens Astrid ‘petten’, corrupte agenten. „Het was daarom moeilijk om naar de politie te stappen. Het was belangrijk om het samen te doen met Sonja. Als Sonja niet had meegedaan, dan was ik niet naar justitie gestapt. Als ik niet kon vertellen dat ze bang was, bedreigd werd. Als ik niet kon vertellen over Cor. Ik kon niet lichtvaardig de beslissing nemen en denken, ik zie wel wat ervan komt. Het was een hele stap om de politie te vertrouwen. En je hoopt altijd dat hij verandert. Je houdt ook van hem. Maar Willem is ziek en het enige medicijn zijn de vier muren van zijn cel. Als je een lieve hond hebt die steeds kinderen bijt, moet je die laten inslapen. Zo is hij ook.”

Risico

Toen haar broer het erover had dat hij een raket naar binnen wilde schieten bij Kees Houtman, wist Astrid dat het steeds erger zou worden. „Als je een raket naar binnen gaat schieten waar een gezin met kinderen ligt te slapen, het werd steeds gekker. Maar je kunt niet naar zo’n iemand toegaan. Stel je voor dat hij naar Willem gaat en zegt ‘Ik hoor van je zusje dat je mij wilt vermoorden’. Dat is een risico.”