Iris Hermans Nieuws 20 mrt 2018, 09:10

Leestijd: 5 minuten

Het avontuurlijke leven van Pie

Pie kiest na heftige burn-out voor de fotografie en legt mens, dier en landschap op intense wijze vast. Op Instagram is zijn ‘slow photography’ zeer geliefd: hij heeft ruim 117.000 volgers.

Uniek

Er is weleens verwarring over zijn naam. Zo wordt-ie regelmatig aangesproken als taart, „en in het Chinees ben ik een scheet!” Niet altijd heel chill, verklapt Pie die naar z’n opa is vernoemd. Toch kleeft er een extreem groot voordeel aan zo’n bijzondere naam: Pie Aerts komt welgeteld een keer voor op deze aardbol. Geen dubbelgangers dus, en bijna onmogelijk om zo’n naam te vergeten. Wat weer handig blijkt voor social media, want zoekt en gij vindt Pie meteen (@pie_aerts); zo’n 117.000 anderen gingen je al voor. Ook zijn @because.people.matter, waar hij mensen indringend en vooral heel echt op de foto zet, wordt steeds populairder.

Volle bak voor fotografie

We hebben afgesproken in Vondel3, waar Pie een gemberthee bestelt en tussen neus en lippen nog even een tip deelt (gember meekoken in het water) en waar hij aan exact hetzelfde tafeltje zit als zo’n veertig dagen geleden. „Ik heb hier mijn baas verteld dat ik voor de fotografie koos.”

Twee liefdes…

De in Maastricht geboren Amsterdammer had het allemaal dik voor elkaar: een topbaan bij Ahold, een huis vlak bij het Vondelpark en zelfs twee grote liefdes. Met zijn Jessica is hij al tien jaar samen, met zijn hobby al sinds zijn achttiende. Zo’n zes keer per jaar ging hij op reis voor de fotografie, waarna hij weer knallend hard al het andere werk inhaalde.

En/en

Niet en/of, maar en/en: het was nooit een kwestie van kiezen bij Pie, hij deed het gewoon allemaal. „Ondanks dat het goed ging, vroeg ik me weleens af of ik niet de knop in moest drukken en echt voor fotografie moest kiezen, of dat ik het de rest van m’n leven zou moeten blijven combineren.” De bomen groeiden tot in de hemel, maar de bomen in het park naast hem had hij eigenlijk nog nooit gezien. En toen ging het mis. 9 april 2017 was de dag die zijn leven voor altijd zou veranderen. „Ik kreeg een burn-out, echt een hele heftige. Ik kon niet eens meer naar de koelkast lopen, ik was helemaal kapot.”

Nu

Het herstel ging gestaag en het Vondelpark werd z’n beste vriend. „Elke dag liep ik daar en ik hoorde voor het eerst de vogels fluiten.” Hij pakte z’n camera en maakte voor de eerste keer in tien jaar foto’s in Nederland en voelde aan alles dat hij naar dat stemmetje moest luisteren, of in zijn geval de klik van een camera. „Het klinkt supercliché, maar in plaats van om alleen maar naar de toekomst te kijken, heb ik geleerd om in het nu te leven. Daar vind je het geluk.”

Bingo!

Waar andere kinderen vroeger buskruitten, kon Pie zich urenlang vermaken met tekenen en het juiste lijnenspel en de perfecte compositie vinden. Van zijn vader, zelf ook dol op fotografie, kreeg hij zijn eerste camera en op zijn 18e vertrok hij naar China. De taal sprak hij nog nauwelijks, toch was er contact met de bevolking. „Door mijn camera, die werkte als communicatiemiddel.” Talloze reizen volgden hierna, want dat de fotograaf de smaak te pakken had van het fotograferen van mensen, dieren, landschappen, dat mag een understatement worden genoemd. Tussen de reizen door studeerde hij aan de Hogere Hotelschool in Maastricht, deed een Master Economie en ontmoette daar Jessica. Liefde op het eerste gezicht. Voor hem dan, knipoogt hij, „maar na een date of tien was het bingo!”

Drone

In 2016 gingen zijn drone-beelden over Zaandam in de ochtendmist viral en zat hij bij RTL Late Night. Een keerpunt, blikt hij terug. „Ik raakte bekend bij een groter publiek in een periode waarin voor velen landschapsfotografie van saai naar spannend veranderde.”

https://www.youtube.com/watch?v=b0Mhie474uU

Hoe laat?

Om z’n nek een ketting met drie stenen die een ’positieve impact’ hebben. „Ik vond dat vroeger maar zweverige bull-shit”, en hij moet even lachen, „maar ik vind het nu wel interessant om te kijken of het werkt.” Waarschijnlijk wel, getuige zijn ontspannen houding en vriendelijke blik. Om zijn pols een horloge dat 6: 47 AM aangeeft, terwijl het zo’n vijf uur later is. Hij staat nog op Dubai-tijd, grapt hij. „Of toch Alaska?”

Slow is lekker

De fotograaf vliegt zo veel mogelijk de wereld rond om de mooiste beelden te schieten en zijn intense foto’s trekken je als vanzelf het landschap in, of laten je tegenover het dier of de persoon staan. Een gevoel van rust overvalt je en dat is best lekker, in deze ’snelle tijd’ waar Insta-filters en more is more lijken te overheersen. „Ik houd er niet van om moeilijk te doen”, haalt hij zijn schouders op, „ik wil graag alles laten zien zoals het is.”

Klikkick

Uren posten, beroofd en/of bedreigd worden, achter mensen aan rennen en soms zelfs op je knieën of ze op de foto willen… Nee, het leven van een fotograaf gaat niet over rozen, bekent de fotograaf met een best wel fotogenieke glimlach, „maar als het dan eenmaal lukt en je de foto hebt geschoten, dan geeft dat een onbeschrijfelijke kick.”

Wereldreis

22 maart vertrekt hij met Jessica, die ook haar baan heeft opgezegd, op wereldreis. Louter chillen op theeplantages, hiken op vulkanen en mediteren bij walvissen wordt het niet. Ze gaan erheen met een doel. Hij fotografeert, zij schrijft, „we delen een liefde voor het vertellen van verhalen.” Een van de opdrachtgevers is de Amsterdamse fotoboekenwinkel Mendo, waarmee hij zijn eerste boek zal maken voor uitgeverij TeNeues. „Ik bladerde als kind al door die boeken”, zo besluit de avontuurlijke Pie, „echt een jongensdroom die uitkomt.”