Rosan de Vos Nieuws 22 dec 2017, 08:49

Leestijd: 2 minuten

Zelfs de ouders waren niet op begrafenis van baby

Een baby van twee weken oud is vorige week begraven in het Belgische Leuven. Ontzettend droevig nieuws natuurlijk, maar wat het verhaal nog droeviger maakt: op de begrafenis was niemand, zelfs niet de ouders van de baby. Maar via het project ‘De Eenzame Uitvaart’, heeft de baby toch een waardig afscheid gekregen.

Ondanks dat de zwangerschap goed verlopen was, is de baby toch met een ernstige afwijking ter wereld gebracht. De artsen hebben er alles aan gedaan om de baby te helpen, het wilde niet baten: na twee werken stierf het baby’tje. Helaas konden de ouders van de baby een begrafenis niet betalen.

‘De Eenzame Uitvaart’

„Nooit had ik verwacht dat ik een kind een eenzame uitvaart zou moeten geven”, zegt Peter Mangel Schots tegen Het Laatste Nieuws. De Eenzame Uitvaart is een literair en sociaal project dat in verschillende Vlaamse steden loopt. Hier begeleiden dichters eenzaam gestorvenen naar hun laatste rustplaats. Een baby begraven, was voor de dichters van het project, de eerste keer.

„Een oudere persoon heeft een leven achter zich met kinderjaren, studies, een beroep, soms een gezin. Voor de baby strekte zich nog een zee van mogelijkheden uit, waarvan er geen enkele werd ingevuld."

Gedicht

Tijdens de begrafenis heeft Schots dit gedicht voorgelezen:

Eén bladzij omgeslagen en je boek is uit
lang en gelukkig lezen hadden we je graag gewenst
beginnend met verhalen van een eerste kerst
en knuistjes die naar vlekken kaarslicht grijpen
en dan de lente, zomer, nog een zomer
tot je je opricht zonder handen als een koning
de wereld balancerend aan je voetjes
het coolste jochie van de peutertuin.

Maar onder ijzig ziekenhuislamplicht
ben je geboren met een hart dat klappertandt
je ouders ver van huis, jij ongeteld, uitgekwartierd,
geen tijd gekregen voor een hashtag om de wereld
te vertellen over ieder kind dat in je leeft:
ik ben Omran, ik ben Julie, ik ben Aylan, ik ben Melissa,
ik ben De Kleine Thomas uit de vondelingenschuif, ik ben
het kindje Jezus dat versmacht onder een berg geschenkpapier.

Verkruimelt in een land ver weg van hier je mama
van verdriet? Gaat elke spadesteek je papa door het hart?
Zal volgend jaar rond deze tijd een ander broertje
in jouw sokjes slapen? Het zal je naam zijn
die je in je laatste uren kreeg, die hen verbindt
met deze stad, dit lapje grond dat zij alleen vermoeden
en waarop wij staan als een reserveteam. Vrees niet,
we zullen op de uitkijk blijven, schaapjes tellen tot je slaapt.