Jeroen Haverkort Nieuws 27 dec 2017, 10:29

Leestijd: 3 minuten

‘Ik wacht op het woord zonnetje’

Met haar @versjesvanmar tovert Marlouk Basten een lach op de gezichten van onze lezers of geeft hen stof tot nadenken. Hoe kleine versjes een klein steuntje in de rug kunnen betekenen.

Waarom ben je met @versjevanmar begonnen?

In eerste instantie om mezelf te uiten. Dat was anderhalf jaar geleden. Ik had een moeilijke periode achter de rug en het luchtte op om mijn gevoelens te uiten op Instagram. Uit de reacties die ik krijg merk ik dat ik ook andere mensen inspireer met mijn versjes en dat geeft me een ontzettend goed gevoel. Het mooiste was dat ik in februari vorig jaar door jullie werd benaderd met de vraag of mijn versjes in Metro konden worden gezet. Ik weet nog dat mijn eerste versje op de voorpagina stond, dat was hartstikke tof om te zien. Ik ging meteen naar het station om een stapeltje te pakken en lette op de mensen die een Metro in hun hand hadden. Bleven ze hangen bij de pagina met mijn versje of bladerden ze vlug verder? Erg spannend vond ik dat.

En? Ben je daar na bijna een jaar een beetje aan gewend geraakt?

Ja eigenlijk wel. Na een tijdje went het. Dat is eigenlijk een beetje jammer, want het blijft natuurlijk heel speciaal om in Metro te staan. Als ik in de trein zit let ik nog wel altijd op de mensen of ze mijn versje lezen.

Wordt het na verloop van tijd moelijker of makkelijker om een versje te maken?

Het wordt wel iets makkelijker, maar dat komt ook omdat ik mijn werkwijze heb veranderd. Eerst koos ik de woorden die ik mooi vond en ging ik schuiven, nu heb ik de woorden die ik wil gebruiken al in mijn hoofd en ga daarnaar op zoek. Ik laat me dus minder leiden door de woorden die in de krant staan. Ik richt me op deze manier meer op de boodschap die ik wil uitdragen, dat komt de kwaliteit van de versjes ten goede.

Wat is het mooiste compliment dat je ooit hebt gekregen?

Ik zag dat er een keer een versje van mij bij een rouwadvertentie werd gezet. Dat greep me ontzettend aan, ook omdat ik die mensen helemaal niet kende.

Heb je zelf een favoriet?

Dat vind ik moeilijk. Eigenlijk zijn er twee soorten versjes: treurig en opbeurend. Op de opbeurende versjes krijg ik de meeste likes en op de treurige reageren mensen juist meer. Dat laatste heeft voor mezelf meer betekenis. Jullie hebben me gevraagd naar een top 4 en daar staat ook dit versje in: ‘Soms moet je huilen, niet van geluk of verdriet, maar omdat je de weg naar voren gewoon even niet meer ziet’

Zit er nog een maximum of minimum aantal woorden aan een versje vast?

Nee, het gaat mij meer om een duidelijk lettertype en de grootte. Eigenlijk zijn alleen de koppen bruikbaar, want de andere letters zijn te klein. Mijn hele woonkamer ligt vol met Metro’s. Af en toe is er wel een paniekmomentje als ik een woord niet vind. Zo heb ik al heel lang een versje in mijn hoofd met het woord ‘zonnetje’. Dat woord moeten jullie echt eens in een kop zetten, haha.

Heb je nog iets te wensen voor 2018?

Ik vind het fijn om mijn gevoelens kort en krachtig te omschrijven en ik hoop dat ik daarvoor in 2018 meerdere platformen heb. Ik was al bezig met kaarten, maar zit ook aan bijvoorbeeld tassen te denken. Ik open in 2018 een nieuwe webshop en heb mijn volgers al gevraagd welke producten zij leuk zouden vinden. En voor iedereen die Metro leest, hoop ik dat zij zich in 2018 zullen omringen door fijne mensen. Mensen die je positieve energie geven. En maak keuzes waar je blij van wordt, niet omdat het moet.