Iris Hermans Nieuws 13 dec 2017, 07:30

Leestijd: 4 minuten

‘Anders hadden we nu rekenen gehad’

Reclamebureau organiseert originele BSO slash snuffelstage voor creatieve leerlingen met als doel: een reclamespot maken om de leraren een hart onder de riem te steken.

Goed verhaal

Waar normaal gesproken basisscholieren aan de reken- of taalles zitten, of (sterke) verhalen uitwisselen tijdens het kringgesprek, zitten ze nu in de bakfiets bij moeders, glijden ze van een besneeuwde heuvel af of gooien ze sneeuwballen naar elkaar (en onoplettende voorbijgangers) op straat. Je moet wat, op dinsdagochtend na half negen. Een veertiental kinderen heeft de dag erna in elk geval zeker weten een mooi verhaal voor in de klas, want zij hebben zich op de dag dat hun ‘juffies en meesters’ staken, verzameld bij reclamebureau BeyenMeyer op de Weteringschans om met z’n allen een STER-commercial op te nemen, die dezelfde avond nog wordt uitgezonden, vlak voor het Jeugdjournaal.

Hart

Om ze een hart onder de riem te steken, want ze snappen het wel waarom hun leerkrachten op deze winterse dag de barricades opgaan. „Ze werken superhard en verdienen echt niet veel, en onze klassen zitten ook hartstikke vol”, licht Eefje (10) vurig toe, terwijl ze samen met hartsvriendin en leeftijdsgenoot Ella op een groot tekenblok ‘feest’ aan het tekenen is, „omdat we zo blij als een feest zijn wanneer het lukt met hun staking.”

Omdat het kan

Met behulp van metaforen als: ze (de juffen en meesters) zijn zo belangrijk voor ons als snoepjes en ze hebben het zo druk als een sneltrein, kleien/tekenen/verven/post-it’en de creatieve leerlingen erop los, waarna alles wordt gefilmd voor de commercial. Haar toekomstige lievelings weet Eefje nu al en ze weet ook precies welke reclame ze stom vindt. Ze pakt haar telefoon om het te laten zien. „Niet omdat het moet, maar omdat het kan”, zingt ze de tekst van Tele2 vloeiend mee. Ja, hij blijft wel hangen, beaamt ze, „hopelijk die van ons ook.”

Die van die hamsters

Quinten uit groep 8 kijkt eigenlijk nooit tv, verklapt hij, en dus ook niet naar reclames. Behalve die voorbijkomen op YouTube dan, waar hij het liefst kijkt naar Engelse gamevideo’s. „Die van die hamsters zijn nog wel oké”, doelt hij op de reclames van Albert Heijn, „vooral met die GoPro op hun hoofd.” Zijn opa is Lodewijk van der Peet, directeur van het reclamebureau dat onder meer Kruidvat en Tweakers als klanten heeft. Ze hebben voor een dag een BSO (buitenschoolse opvang) gemaakt, vertelt Van der Peet, waar hun copywriters en art directors ineens meester en juffen voor een dag zijn. Nog nooit eerder hebben ze binnen zo’n korte tijd een reclame gemaakt, maar hij heeft er alle vertrouwen in. De voorbereiding was dik in orde, „en alle kinderen zitten boordevol ideeën.”

Behalve Abel

Tussen de bedrijven en het knutselen door, worden pannenkoeken gebakken en allerlei onderwerpen aangesneden, variërend van hun leerkrachten – „streng, maar ook lief” – tot jongens uit de klas. „Die zijn bijna allemaal stom”, zegt Mila van tien gedecideerd. Behalve Abel dan, „die doet altijd zo gezellig mee met de meisjes.” Quinten wijst met zijn wijsvinger en een diepe frons naar de fluorescerende platen die Florine aan het versieren is, „waarom tekenen jullie meisjes altijd hartjes?” Geen idee eigenlijk, „ik versier mijn cupcakes er ook vaak mee”, haalt de patissier-in-spe haar schouders op.

Knoeien mag

’Meester Frank’ legt uit hoe de dikke stiften werken („niet draaien, maar drukken”) en stimuleert zijn groepje om te experimenteren met kleur, inkt en buiten de lijntjes kleuren. Hij knikt tevreden naar de klodders op de grond. „In de reclame mag je lekker knoeien.”

Naakte vrouw!

De aandacht verslapt een klein beetje en Mila, Florine en Quinten doen een rondje door het reclamebureau. Op de bovenste verdieping turen ze naar buiten. En ineens is daar een naakte vrouw pal aan de overkant. „Ze is in bed gaan liggen!” Drie paar ogen, de ogen van de BeyenMeyer-medewerkers op deze verdieping niet meegerekend, volgen nieuwsgierig het schouwspel aan de overkant. De staking is even compleet vergeten, wanneer er een man bijkomt. „Ook naakt!” giechelen ze, waarna druk gespeculeerd wordt wat ze dan precies aan het doen zijn. Een Netflix-serie onder de dekens kijken wordt meteen weggewuifd en Engelse gamevideo’s zijn het ook niet. „Ik denk dat ze aan het vrijen zijn…” Er zit een Airbnb, weten medewerkers inmiddels, „we zien wel vaker dingen!”

Zelf staken?

Na een kwartier is de lol er wel af (en niets meer te zien) en het drietal gaat weer naar beneden. Waar ze eigenlijk zelf voor zouden staken? Simpel. Altijd vrij wanneer het vriest, zegt de een. Of wanneer het boven de dertig graden is, vult de ander aan. Of, en nu wordt iedereen ineens heel enthousiast, wanneer het vrijdag is, waarna de waterdichte logica volgt, en zes fonkelende ogen: „het heet niet voor niets vrijdag.”