Anne-Fleur Pel Nieuws 17 okt 2017, 10:10

Leestijd: 4 minuten

Stefanie: ’Je loopt niet te koop met je armoede’

Stefanie van der Waals (31) leeft in ’stille armoede’ met haar tienjarige dochter en zoontje van zes. Haar vriendinnen weten dat ze niet veel te besteden heeft, maar kunnen niet begrijpen wat het precies inhoudt. „Even de stad ingaan, is er niet bij. Ja, snel even naar de Action en weer wegwezen. Door de stad slenteren is voor mij niet leuk.”

‘Stille armoede’

Toch kan ze het niet altijd laten. Onlangs opende er een Hudson’s Bay in haar woonplaats Tilburg. Nieuwsgierig als ze is, ging ze toch even kijken. „Die prijzen! Hoe doen mensen dat toch?”, vroeg Stefanie zich af. Een op de acht Nederlanders leeft in ’stille armoede’. Zo ook Stefanie. Ze heeft veel meegemaakt in haar jeugd en na de scheiding van haar ouders ging ze bij haar moeder wonen. Ook toen hadden het financieel niet breed.

Stefanie heeft verschillende studies geprobeerd, maar brak ze steeds weer af. Ze kampte met depressies waar ze „hier en daar” psychische hulp voor kreeg, maar het hielp haar niet. Ze ging werken, maar haar arbeidscontract werd niet verlengd. Na 2 maanden werkeloos thuis kreeg ze een nieuwe baan en wilde ook weer gaan studeren. „Ik had al bijna een kamer in Amsterdam toen ik zwanger bleek te zijn. Vanuit huis ging ik samenwonen.”

Lange wachtlijst voor psychische hulp

In 2013 overleed haar moeder aan kanker. „Ik wist niet hoe ik daarmee om moest gaan. Door alles wat ik vroeger heb meegemaakt, had ik mijn gevoelens geblokkeerd. Ik wist niet hoe ik moest voelen.” Stefanie raakte weer in een depressie en besloot dat ze direct hulp nodig had. De wachtlijst voor psychische hulp bedroeg echter 9 maanden. „In die periode wordt er niets voor je gedaan en zak je nog verder weg. Ik moest iets doen en besloot me in december 2013 te laten opnemen. Het sloeg aan en in mei ging ik weer naar huis. Ik had zoveel geleerd en zoveel gevoeld. Dat kende ik niet.”

Ze ging scheiden. „En nu? Ik had het gevoel dat ik niks kon doen, want ik had inmiddels twee kinderen. Ik belandde in een negatieve spiraal tot ik een re-integratietraject in ging. Daar heb ik geleerd dat ik het wel kon. Ik wilde mensen gaan helpen die op een wachtlijst voor psychische hulp staan. Ik kan namelijk goed begrijpen dat mensen in zo’n periode besluiten er een einde aan te maken en dat is een kwalijke zaak.”

Sporten om je goed te voelen

Stefanie houdt van sporten en bedacht dat het mooi zou zijn om een project te starten waarbij mensen op een wachtlijst in groepsverband kunnen sporten. „Ik hoop dat mensen hierdoor minder neerslachtig aan de therapie kunnen beginnen. Ze komen het huis uit, ontmoeten lotgenoten en ontdekken dat ze niet de enigen zijn die zich zo voelen.” Maar om zoiets te beginnen is een opleiding nodig, en dat kost geld.

Via Facebook startte ze een crowdfundingactie en het werkte. Zo goed zelfs, dat ze uiteindelijk drie opleidingscertificaten heeft kunnen halen. „Ik wilde graag beginnen met lesgeven, maar ik had geen materiaal. Via de Krachtcentrale 013 kwam ik terecht bij de Quiet Community, een soort marktplaats zonder geld. Daar kon ik spullen lenen.”

Alleen maar dure dingen

Ze begon in het buurthuis groepslessen te geven aan een groepje moeders van school en members (mensen in armoede) van Quiet om zo ervaring op te doen. Ondertussen vroeg ze subsidie aan voor haar droomproject. „Mensen zeiden tegen mij dat ze het geen goed idee vonden, maar juist dan zet ik door. En het is gelukt. Ik krijg subsidie en volgende maand beginnen we.”

Geld levert dit niet op. Maar met behoudt van uitkering heeft Stefanie drie jaar de tijd gekregen om een eigen bedrijfje, Sporten bij Steef, op te zetten als zelfstandig sportinstructrice. „Veel mensen weten niet wat armoede inhoudt. Je loopt er ook niet mee te koop natuurlijk. Vrienden vragen me weleens mee uit, maar dan kies ik voor een bioscoopje met mijn kinderen. Ik wil ze bijbrengen dat geld niet komt aanwaaien. Dat je ervoor moet werken. De kleding die kinderen tegenwoordig dragen is zo duur. Ik weet niet hoe ik dat straks moet betalen. Maar gelukkig weten ze dat het niet normaal is om allemaal dure dingen te kopen.”

Wereldarmoededag

Stefanie maakt onderdeel uit van de Quiet Community. Dit is een ’marktplaats zonder geld’ waar sponsors diensten aanbieden waar members gebruik van kunnen maken. Bijvoorbeeld een knipbeurt bij de kapper of een etentje in een restaurant. Stefanie is beide. Quiet begon in Tilburg en breidt dinsdag, op Wereldarmoededag, uit naar Den Bosch, Maastricht en Groningen.