Hester Ramaker Nieuws 24 aug 2017, 09:05

Leestijd: 5 minuten

Het leed dat hospiteren heet

Velen die niet meer thuis wonen hebben dit moeten doen: hospiteren. Met je goede gedrag en je gefakete overtuigende glimlach stap je bij volslagen onbekenden in huis om te ‘solliciteren’ voor die felbegeerde vrije kamer.

Of kamertje, als je pech hebt. Een snelle zoektocht op verschillende websites waar kamers aangeboden worden, leert je dat er zeer schappelijke kamers zijn van ongeveer 15m2 voor een bedrag van rond de 300 euro. Maar ze zijn er ook van 6m2 voor honderden euro’s meer.

Genoeg variatie, zullen we maar zeggen.

Honderden reacties

Nadat je ongeveer tien keer hebt gereageerd op een kamer, heb je vaak wel een aantal uitnodigingen binnen. Daar moet je soms ook maar een beetje geluk mee hebben, want het komt voor dat er letterlijk honderden reacties binnen komen op een kamer. Maar als jij dan een van die uitverkorenen bent, baan je je een weg naar het adres en zie je jezelf voor een onbekende voordeur staan.

Voordeur

En achter dat soort voordeuren gebeuren de raarste dingen. Uiteraard zijn daar de standaard vragen als: „Als je een stuk fruit zou zijn, welke zou je dan zijn en waarom?” en „Welke kleur tandenborstel heb je?” maar ook „Wat heb je ons huis te bieden?”. Kutvragen, dat klopt, maar verzin een leuk antwoord en je bent er weer vanaf.

Maar er zijn ook mensen die in wel heel bijzondere situaties terecht komen. Metro zet er een aantal op een rij.

Meer dan een huisgenoot

Esther (21) zocht drie jaar geleden naar een kamer in Utrecht. Haar tweede poging bracht haar naar een kelderkamer in een huis met twee wat oudere meiden en een jongen. „Het leek een super leuk huis en de mensen waren ook wel aardig. De kamer in de kelder zag er wel wat grimmig uit maar over het algemeen had ik een goed gevoel. Het enige dat ik een beetje raar vond, was dat ik er alleen zat. Maar ze verzekerden mij dat er ook nog andere rondes waren.”

„Na de rondleiding gingen we zitten en dronken we een wijntje en een biertje. Na een tijdje zei een van hen: ‘We willen je nog iets vragen. Ben jij er wel voor in om zo nu en dan wat spannende dingen te doen met ons als huisgenoten?’ In eerste instantie dacht ik dat het een grap was, maar ze keken mij erg serieus aan. Ik heb ze vriendelijk bedankt, mijn spullen gepakt en de voordeur achter mij dichtgetrokken. Twee dagen later had ik gelukkig een andere kamer gevonden, in een heel fijn huis.”

Verkeerde voordeur

Pauline (23) zocht op haar achttiende naar een kamer in Delft. ,,Toen ik onderweg was naar een hospiteeravond viel mijn telefoon uit. Hierdoor kon ik het exacte adres niet meer terugzoeken. Ik wist nog wel dat het op de de Jacoba van Beierenlaan was in een studentencomplex. Van het huisnummer was ik iets minder zeker, maar ik dacht het nog net onthouden te hebben."

,,Dus ik belde aan bij een studentenhuis (het verkeerde studentenhuis) en zei heel enthousiast dat ik voor de hospiteeravond kwam. De student die open deed gaf me meteen een biertje maakte een foto van me (want zo ging dat altijd bij hospiteeravonden) en zei dat ik erbij kon komen zitten. Ik vond het gek dat ze nog aan het eten waren, maar de studenten zeiden (stuk of 8) dat ik wat vroeg was en dat ze me zo alleen maar beter konden leren kennen. Ik moest maar gewoon wat over mezelf vertellen. Dus ik deed dat, heel enthousiast, terwijl het hele huis naar mij luisterde. Na een uurtje waren ze klaar met avondeten en verplaatste ze zich naar de TV om daar een voetbalwedstrijd te gaan kijken. Nog steeds stelden ze allemaal vragen aan mij en bleef ik maar leuk meedoen en over mezelf vertellen. Bij het begin van de voetbalwedstrijd vroeg ik nogmaals waar alle andere studenten bleven voor de hospiteeravond. En toen vertelde ze mij eindelijk, na meer dan anderhalf uur, dat er helemaal geen hospiteeravond was en dat ze me in de maling hadden genomen."

,,Gelukkig kon ik daar m’n telefoon opladen en zag ik uiteindelijk dat de hospiteeravond aan de overkant was. Ik kon er wel om lachen en uiteindelijk ben ik op de Jacoba van Beierenlaan in een ander studentenhuis terecht gekomen."

Lucifer

Walt (18) zocht ongeveer twee maanden geleden naar een kamer in Utrecht. Tijdens zijn hospiteer-ervaring kwam hij terecht in een typisch mannenhuis met posters van naakte vrouwen aan de muur. „De avond begon pas om 23:00 uur en overal lagen bierflesjes. Samen met 3 andere jongens zat ik in een kamer. Ze stelden de standaard rare vragen die je op een hospiteeravond verwacht. Maar na een tijdje begonnen ze lucifers uit te delen aan mij en de andere hospitanten. Wat bleek? We moesten de lucifer aansteken en zo snel mogelijk alles over onszelf vertellen wat we maar konden bedenken. We moeten doorgaan tot de lucifer uitging of dat we hem zelf uit moesten blazen om onze vingers niet te verbranden.”

„Naast de luciferpresentatie moest ik ook een keer vechten met nepzwaarden. De uitkomst van het duel zou geen invloed hebben op de uiteindelijke keuze. Dat bleek wel, want ik won. Maar de kamer heb ik niet gekregen."

In de doofpot

Quirine (19) hospiteerde zo’n twee weken geleden in Utrecht. „We waren denk ik met wel vijftig mensen in totaal. Toen ik binnen kwam, merkte ik direct dat ik niet in het plaatje paste. Maar je denkt: ik wil een kamer, zet je er overheen. In de loop van de avond kwam een bewoner de kamer binnen met de mededeling dat we even niet de gang in mochten lopen ‘wegens omstandigheden’. Toen ik daarna door het raam keek, zag ik een meisje dat afgevoerd werd door ambulancebroeders. Er werd heel vaag over gedaan en eigenlijk mocht niemand hier iets van weten.”

„Nadat het meisje weg was, werd er vervolgens gedaan alsof er niets aan de hand was. Iedereen zat nog met elkaar te babbelen en plots werden overal joints opgestoken. Misschien vinden andere mensen dit de normaalste zaak van de wereld, maar ik wist dat dit voor mij het punt was om te vertrekken. Ik heb verder niemand meer over het meisje gehoord.”