Jurgen van der Hoeven Nieuws 18 jul 2017, 12:33

Leestijd: 2 minuten

‘Ik moest mijn eigen rol in het leven weer vinden’

Het was maandag drie jaar geleden dat vlucht MH17 uit de lucht werd geschoten boven Oekraïne. Daarbij kwamen alle 298 inzittenden om het leven, waarvan er 193 de Nederlandse nationaliteit hadden. Drie jaar na dato werd in vijfhuizen het Nationaal Monument MH17 onthuld. Maandagavond zat een van de nabestaanden van de slachtoffers bij RTL Late Night aan tafel. Katja Renkers (22) verloor op 17 juli 2014 haar ouders en haar broer.

Verwoestend nieuws

Ze vertelt onder meer hoe ze haar ouders op die bewuste dag ‘s ochtends nog naar Schiphol had gebracht. Ze zat op het strand van Zandvoort toen ze een pushbericht kreeg op haar telefoon: „Ik zag dat er een vliegtuig vanaf Schiphol of onderweg naar Maleisië was neergestort. Toen gingen bij mij direct alle alarmbellen rinkelen. Maar het was nog niet helemaal duidelijk of het precies dit vliegtuig was.”

Als ze later in de auto zit, weet ze het zeker: „In de auto was echt het moment dat ik dacht: dit is goed mis.” De 19-jarige Katja verliest haar ouders en haar broer. En daar had ze het enorm moeilijk mee: „Je moet je eigen rol in het leven weer vinden. Je bent niemands dochter meer, je bent niemands zus meer. Ik heb er wel heel veel moeite mee gehad om daar weer een plaatsje voor mezelf voor te vinden. Ik heb ook echt wel anderhalf jaar thuis gezeten. Ik was mijn levenslust kwijt, ik had er geen zin meer in. Ik lag alleen maar op de bank.”

Leventje weer oppakken

Uiteindelijk komt ze zelf tot de conclusie dat ze dat leven niet wil leiden: „Ik werd lamlendig van mezelf. Ik deed niks, was flink wat aangekomen, lag alleen maar op de bank.” Ze vervolgt: „Op een gegeven moment moet je toch wat gaan doen. Dat is stapje voor stapje gegaan. Ik heb eerst weer een baantje gezocht, gewoon rustig aan.”

Beau van Erven Dorens noemt Katja een ‘stoere dame’, maar gaat het nu ook echt goed met haar? „Weet ik niet, eigenlijk. Ik kom mijn dag wel door. Het is niet dat ik alleen nog maar op de bank lig en niks uitvoer, maar het is er wel altijd, in alles wat je doet. Bij alle kleine dingetjes is het er. Als ik aan mijn toekomst denk, denk ik: ik wil ooit wel trouwen, kindjes krijgen. Hartstikke leuk, maar dat heeft allemaal wel een enorme zwarte rand eromheen dat je dat niet meer met hen kan delen. Dus natuurlijk, ik ben jong en heb nog een heel leven voor me, maar het gaat niet zo zijn als je gepland had of hoe je het voor ogen had.”