Anne-Fleur Pel Nieuws 17 jan 2017, 10:26

Leestijd: 3 minuten

Wilma Op Twitter: Wie krijgt mijn nier?

Wilma de Joode (48) uit Herwijnen staat woensdag een nier af aan een wildvreemde. Gewoon, omdat het kan. Toch begint het bij haar te kriebelen: wie zou hem krijgen? Ze plaatste een oproepje op Twitter en daarmee is de zoektocht naar de ontvanger gestart.

Waarom sta je een nier af?

Ik vind dat ik dat moet doen, omdat ik het kan. Ik heb zolang ik mij kan herinneren een donorcodicil en doneer al 20 jaar bloed en plasma. Ik hoorde vorig jaar van een vrijwilligster van het asiel waar ik beheerder ben, dat haar man een nier ging doneren aan een vriend. ’Dat zou ik ook doen’, riep ik meteen. Ook als het anoniem zou kunnen. Toen ze mij vertelde dat dit ook mogelijk is, heb ik mij meteen aangemeld bij het Erasmus MC in Rotterdam. Ik ben gezond. Als ik dood in het ziekenhuis beland, heeft niemand meer iets aan mijn codicil. Een levende nier heeft ook een langere levensduur dan een nier van een overleden persoon. Ik wil graag iemand helpen, maakt niet uit wie.

https://twitter.com/DeRavissante/status/820579591706345472

Of toch wel een beetje? Je zoekt de ontvanger.

Ik ben nieuwsgierig naar hoe het de persoon vergaat zodra die mijn nier heeft gekregen. Gaat het allemaal goed met diegene? Ik hoef geen relatie met die persoon verder. Ik ging ervan uit dat ik het via de verpleging wel zou horen, maar dat is niet zo. We liggen vier dagen in hetzelfde ziekenhuis, maar ik zou niets horen. Dat is protocol. Daarom heb ik een tweetje gestuurd.

Begrijp je het ziekenhuisprotocol over anonimiteit?

Bij een longtransplantatie begrijp ik het, daar hangen levens vanaf. Voor de familie kan dit psychisch heel belastend zijn. Maar bij mijn nierdonatie begrijp ik het niet helemaal. De psychische belasting is dan minder, denk ik. Als beide personen het willen, waarom dan niet?

En als je niets hoort?

Dan geeft het ook niets. Het ziekenhuis heeft mij nu gebeld dat ze me wel op de hoogte willen houden. Dat is fijn. Maar het zou voor mij wel dat beetje extra geven als ik weet om wie het gaat. Maar ik begrijp het ook als de ontvanger dat niet wil. Het houdt me niet tegen.

Vorig jaar was je nier bijna naar een bekende gegaan.

Mijn zus had een vriend die een nier nodig had. De dag nadat ik haar verteld had dat ik dat wel wilde doen, nam hij al contact met mij op. Ik ben met hem het traject ingegaan. Helaas waren wij geen match.

Wat zegt je omgeving?

Mijn ouders vinden het niet zo leuk en maken zich zorgen. Maar het is mijn lijf en ik wil het doen. Je kunt prima leven met één nier. Ik kan me voorstellen dat iemand uit een gezin met kinderen het misschien niet zou doen. Maar dat heb ik niet.

Maak je je zorgen over de operatie?

Ik doe het in mijn broek. Ik ben nog nooit geopereerd. Maar ik kan relativeren. Degene die mijn nier nodig heeft, ligt heel vaak in het ziekenhuis. Vergeleken daarbij is het voor mij een peulenschil. Daar hou ik mij aan vast.

Op Twitter heb je ook veel negatieve reacties gekregen.

Ik ben aandachtsgeil genoemd. Zou op zoek zijn naar bedankjes. Ik zou een tekort aan eigenwaarde hebben. En wat als er iemand in mijn eigen familie een nier nodig heeft? Maar daar ben ik niet in mijn eentje verantwoordelijk voor. Het verbaast me dat mensen zo denken. Maar het zegt niets over mij, en alles over hen. De meeste reacties zijn positief. Vooral van mensen die zelf een nier hebben ontvangen of iemand kennen. Dat raakt mij meer.