Ingelise de Vries Nieuws 18 dec 2016, 14:15

Leestijd: 3 minuten

Agent schrijft hartverscheurend blog over zelfmoord

Waar de meeste mensen de politie vooral zien als er aangifte moet worden gedaan of er een opstootje is tijdens een stapavond, houdt het werk van de politie veel meer in. Dat werd dankzij Facebook weer pijnlijk duidelijk toen de politie Zaanstreek een blog publiceerde van agent Tom Verweij, die samen met zijn collega moet gaan kijken bij een man die zichzelf heeft verhangen.

Zijn verhaal begint als er een melding binnenkomt van een man die zichzelf heeft verhangen. Hij is gevonden door zijn zoontje. „We rennen naar binnen en zien dat een man zichzelf heeft opgehangen aan het traphekje bovenaan de trap. Het is een waar horrorbeeld waar we als politie inmiddels helaas gewend aan zijn geraakt”, schrijft de agent. „Ik zal niet beschrijven hoe iemand eruit ziet als hij zichzelf heeft opgehangen, maar ik kan u garanderen dat het, zelfs bij ons, een grote indruk achterlaat. Alsof je rondloopt op de set van een dramatische horrorfilm.”

Redden

Daarna beschrijft hij hoe zijn collega’s een poging doen om de man nog te redden, omdat er een kans bestaat dat hij nog leeft. Buiten staat het zoontje van de man keihard te huilen. „Opeens kijkt het jochie mij met grote, betraande ogen aan. ‘Agent, is papa dood?’, vraagt hij.” Verweij probeert de jongen gerust te stellen en vertelt dat de allerbeste mensen hun best doen om zijn papa te redden. Hij brengt het jongetje naar de buren, waar hij hem aan de keukentafel zet om te kleuren.
Verweij loopt weer naar buiten, waar een man probeert onder het afzetlint door te lopen. Dat mag niet, roept Verweij, waarna hij vraagt of het misschien familie is. „De man antwoordt. ‘Nee maar ik wil weten wat er aan de hand is. Jullie maken me verdomme wakker als ik nachtdienst heb gehad, dan heb ik recht om te weten waarom.’” Pas na een flinke duw loopt de man terug.

Slecht nieuws-gesprek

De man die zichzelf heeft verhangen, is inmiddels overleden. De moeder wordt gebeld, maar ze blijkt ver weg te wonen. Er moet worden besloten wie het zoontje het nieuws vertelt. Omdat Verweij het jongetje als eerste heeft opgevangen, neemt hij de taak op zich. „Ik loop naar binnen. Het jochie is nog steeds aan het tekenen. Ik zie dat hij zijn vader heeft getekend. Het lijkt alsof mijn hersenen opnieuw moeten opstarten. Ik ga naast het jongetje zitten. Nog nooit was politiewerk zo moeilijk. Mijn hersenen draaien op volle toeren hoe ik het beste het nieuws kan overbrengen. Ik noem de naam van het jongetje. Tranen branden achter mijn ogen. Hij reageert niet. Ik noem nog een keer de naam van het jongetje en leg mijn hand op zijn schouder. Hij stopt met tekenen en kijkt strak naar het papier.”
„’De beste agenten en ambulance-mensen hebben alles gedaan wat ze konden. Er is zelfs een ambulance-helikopter gekomen om jouw papa te helpen. Maar ik heb slecht nieuws. Papa wordt niet meer wakker. Papa is dood.’ Het jochie begint keihard te huilen. De buren houden het niet meer en lopen de kamer uit. Ik leg een arm om de schouders, waarna hij mij direct omhelst en keihard huilt.”