Anne-Fleur Pel Nieuws 30 nov 2016, 08:40

Leestijd: 4 minuten

‘Treinstel’ geeft elkaar jawoord op Utrecht Centraal

Trudy Engelen (48) en Robert de Boer (37) worden in de spoorwereld ook wel het ’intercity-treinstel’ genoemd. De nu één jaar oude relatie van de hoofdconducteur en machinist van NS verloopt in sneltreinvaart met als hoogtepunt het huwelijk op Utrecht Centraal op 7 december. „Een sprinter-treinstel doet er langer over en stopt overal. Maar wij samen voelt gewoon goed. Waarom vertragen?”

Trudy en Robert, die sinds augustus samenwonen in Soest, zijn slechts een van de vele liefdeskoppels bij NS die elkaar ontmoet hebben in de trein of op het perron. Wederzijds begrip van het onregelmatige werkrooster speelt hierbij volgens Robert een grote rol, maar in zijn (en Trudy’s) geval was het vooral de liefde op het eerste gezicht.

De vonk

De vonk sloeg over op station Amersfoort bij de rookpaal op perron 5. Robert, die nu 4 jaar machinist is en de opleiding voor deze kleine jongensdroom heeft bekostigd met de erfenis van zijn oma, werkte nog maar net bij NS. Standplaats Groningen. Hij draaide alleen maar avonddiensten, omdat hij na een scheiding als vrijgezel met niemand rekening hoefde te houden. „Voor één keer was ik ingeroosterd voor een dagdienst tussen Amersfoort en Naarden-Bussum”, vertelt hij. „Op Amersfoort had ik even pauze en stond ik een sigaretje te roken bij de rookpaal naast mijn trein. Ik zag Trudy aan komen lopen met een kopje koffie in haar handen en haar blije gezicht en dacht alleen maar: wauw.”

Giechelen

Deze ’wauw’ eindigde erin dat hij uit verlegenheid zijn rug naar Trudy draaide. „Ik riep: Goedemorgen, ga jij ook met deze trein mee”, zegt Trudy die als conductrice vanaf haar standplaats Amersfoort mee moest naar Groningen. „Hij draaide zich om en ik dacht: wauw, die is leuk! We begonnen een praatje. Ik heb de hele reis gegiecheld. Ik kende mezelf helemaal niet meer terug.”

Weer terug in Amersfoort wachtte Trudy haar machinist weer op. Opnieuw werd er een sigaretje opgestoken en bleven ze kletsen alsof ze elkaar al jaren kenden. Tot het moment kwam dat Trudy met de trein richting Schiphol moest en Robert naar Zwolle. „Ik had haar naam goed onthouden. Nog op het perron heb ik haar opgezocht op Facebook, we bleken een gemeenschappelijke vriend te hebben, en haar een vriendschapsverzoek gestuurd. Ze accepteerde mij en een week later gingen we op stap in Amersfoort. Daarna ben ik geen nacht meer bij haar weggeweest.”

Trouwen op Centraal

Trudy had Robert’s profielfoto op Facebook aan haar nu 15-jarige dochter Senna laten zien. ’Wat is hij knap, accepteren’, had deze geroepen. En zo geschiedde. „Voorheen als ik iemand ontmoette, was er altijd een maar. Dit keer niet. Het is een gevoel, we horen bij elkaar. Alles klopt, ook met de kids. Zij noemen hem ’bonuspapa’.”

Senna denkt er ook over om de machinistenopleiding te doen, Trudy’s 18-jarige zoon Djarno niet. Hij is ’meer van de auto’s’. Bij het huwelijk op Utrecht Centraal op woensdag 7 december, tevens de feestelijke opening van het vernieuwde ov-knooppunt, zijn ze van de partij. Hoe het huwelijksaanzoek ging? Niet. „Ik wilde haar vragen bij de rookpaal waar we elkaar voor het eerst hebben gezien, maar ik kan nooit een verrassing voor me houden en had haar al over mijn plannen verteld.” Trudy: „Ik heb toen maar meteen ja gezegd. Dus het was niet meer nodig.”

Samenreizen

Ze hebben nooit meer samen op de trein gewerkt, maar als ze ergens samen pauze hebben, zoeken ze elkaar altijd op voor een sigaretje. Jut en jul, zoals ze zichzelf noemen, kunnen niet wachten om te trouwen in de centrale hal van het treinstation in de stad waar Trudy geboren en getogen is.

„Mensenmens” Trudy vindt het prachtig om in haar trouwjurk tussen duizenden reizigers haar jawoord te mogen geven. Robert die niet voor niets machinist is geworden zodat hij alleen in zijn cabine kan vertoeven, klampt zich er maar aan vast dat ze op het moment suprême alleen nog oog voor elkaar hebben.

Eigen trein

Op weg naar de trouwlocatie vanuit Amersfoort zitten ze voor het eerst weer samen in de trein. Hun eigen trein. Maar een symbolisch sigaretje bij ’hun rookpaal’ zit er voor het instappen niet meer in. „Die is weggehaald. Maar dat geeft niet. Onze puzzel is compleet.”