Erik Jonk Nieuws 13 okt 2016, 06:20

Leestijd: 4 minuten

Willemijn door trombose in één klap chronisch ziek

Willemijn (21) was actief en kerngezond, maar door het noodlot een chronisch zieke.

Om aandacht te vragen voor de gevaren van trombose en het creëren van bewustwording van deze vaatziekte, is het donderdag Wereld Trombose Dag. Duidelijk moet worden is dat 60 procent van de trombosegevallen tijdens een ziekenhuisopname ontstaat en dat een bloedprop in een ader ook jonge mensen kan overkomen. Tot de laatste categorie behoort Willemijn, een geneeskundestudente uit Rotterdam. Een indrukwekkende monoloog.

Voor oude mensen

„Het was in maart dit jaar, ik was nog 20 en opeens had ik het: trombose. Ik kende de ziekte door mijn studie, maar had nog wel het idee dat het alleen bij oude mensen met steunkousen hoorde. Het begon met lang zitten tijdens een tentamen, ik kreeg een vage rugpijn. Twee nachten erna kon ik van de pijn in mijn lies en iets erboven niet kunnen slapen. Ik had een verplicht college en ben met tranen in mijn ogen naar de les gegaan. Naast de enorme pijn was mijn eetlust verdwenen. Ik had les van een huisarts en door hem ben ik toch naar de dokter gegaan. Die dacht dat het ‘iets vanuit een rugspier was’ en stuurde me met pijnstillers naar huis. Weer lag ik huilend wakker en omdat mijn ouders het niet vertrouwden, gingen we naar een huisartsenpost.”

„Gedacht werd aan een blindedarmontsteking en men gaf morfine mee. Goed spul trouwens, maar ja, na een uur was de pijn nog erger. Ik belandde op de spoedeisende hulp, waar na vele onderzoeken de uitslag kwam: een grote bloedprop in de ader tussen mijn navel en mijn knie, beentrombose. Ik werd behandeld met bloedverdunners en moest twee weken in het ziekenhuis blijven.”

Redder Joris

„Daar lag ik dan, maar iets klopte niet volgens mijn tennismaatje Joris, die ook verstand heeft van geneeskunde. Zo’n grote prop moest volgens hem operatief verwijderd worden. Het ziekenhuis stuurde me echter nogal snel in een rolstoel naar huis. De volgende dag zou ik in Rotterdam een second opinion krijgen, maar nog voor die controle kreeg in steken ik de hartstreek. Ik was bang en de volgende klap was daar: meerdere bloedproppen in de aderen naar mijn longen, oftewel longembolieën. Achteraf bleek dat het eerste ziekenhuis – dat ik niet wil noemen – ze op longfoto’s al gezien kunnen hebben. Met spoed moest ik naar de high care en werd geopereerd. Er werd onder meer een filter geplaatst, waardoor nieuwe proppen niet meer naar mijn longen konden schieten.”

„Drie dagen moest ik onder de medicijnen compleet stilliggen. Steeds weer kwam er slecht nieuws, nu gingen de aderen weer niet open waardoor ik werd gedotterd. Ik voelde me een zielig oud vrouwtje, psychisch was het zwaar. Vrienden wilde ik niet zien, want ik stonk, zag bleek en was afgevallen. Ze kwamen uit zichzelf en dat was toch fijn. Toen een man van 70, die hetzelfde had als ik, naast me huilde, wist ik dat ik me niet aanstelde.”

„Ik kreeg een slechtnieuwsgesprek. De kans op een hersenbloeding was te groot, dus moest de behandeling stoppen. Weer een fout: er was namelijk een kansje, een ieniemienie-opening. Een stent, een buisje om het bloed te laten stromen, zou kunnen worden geplaatst, maar ook weer kunnen dichtslibben met alle gevolgen van dien. Ik besloot een andere optie: stabiel leven – hoe moeilijk ook voor een chaotische student -, een steunkous en veel bewegen. Vooral dat laatste deed ik als een gek, ik had zelfs een soort fietsje onder mijn bureau.”

Weer slecht nieuws

„De maand erna, alsof het niet genoeg was, het vólgende slechte nieuws. Mijn bloed bevatte in verhoogde mate een stof, die wordt aangemaakt om een wond te dichten. Ik was in één klap een chronisch patiënt geworden en moest levenslang aan de medicatie om opnieuw een trombosebeen en longembolieën te voorkomen. En toch, het kwam naar omstandigheden goed.”

„Een ambassadeursmeeting bij de Trombosestichting liet zien dat ik niet de enige chronisch zieke was en dat opende mijn ogen. Ik heb mijn colleges opgepakt en ondanks twee maanden achterstand mijn jaar gehaald. Wat het meest hielp was hardlopen. Tijdens het rennen kan ik op mezelf inpraten geen zelfmedelijden meer te hebben. En Wereld Trombose Dag heb ik inmiddels uitgeroepen tot een extra feestdag, omdat ik er relatief goed vanaf ben gekomen.”

Nieuw doel: de marathon

9 april 2017 is de dag waar Willemijn zich nu op richt. Ze heeft na haar ziekte een nieuw doel: de ruim 40 kilometer van de marathon van Rotterdam lopen. Met andere mensen die zich bij haar aanmelden, dat zijn er nu veertig, wil ze al rennend geld inzamelen voor Trombosestichting Nederland. Informatie vind je op Facebook (bloedstrijders).

Informatie over Wereld Trombose Dag: www.trombosestichting.nl.