Iris van Lunenburg Woningmarkt 3 nov 2017, 06:51

Leestijd: 3 minuten

200.000 euro… voor 23m2…

Mijn goede vriend Michiel en ik hebben een Funda-verslaving. We vinden het heerlijk om binnen te kijken bij huizen in de buurt, huizen met rare inrichtingen en huizen die we niet kunnen betalen. Het volgende Funda-pareltje valt in alle drie die categorieën. Een appartement op de Amsterdamse Albert Cuypstraat. Vraagprijs: 200.000 euro. Oppervlakte: 23m2. En nee, dat is geen typefout. Binnen drie dagen verkocht onder voorbehoud. Zie je de mogelijkheden, vraagt de makelaar enthousiast. Niet meteen. Het bed en de bank staan tegenover de keuken in een kleine ruimte. Met schuine muren. Door het prachtige uitzicht over Amsterdam en het water, woon je hier echt als God in Frankrijk! „Blijk je al die jaren als God aan de grachten te hebben geleefd”, zeg ik spottend tegen Michiel, die een huis in de bruisende Pijp heeft. “Bofkont!”

Er heerst totale gekte op de Amsterdamse huizenmarkt. Het aanbod daalt, maar de prijzen in de stad zijn in één jaar met 21 procent gestegen. Bijna een kwart van de huizen is vorig jaar boven de vraagprijs verkocht. Ongelooflijk. Waarom doen we hier met z’n allen nog aan mee? EenVandaag ontdekte dat 19 procent van de huizen in Amsterdam wordt gekocht door beleggers. Particulieren die een tweede, derde of vierde woning kopen als beleggingspand, kiezen vooral huizen voor starters en jonge gezinnen, volgens eigen inventarisatie van de Volkskrant. Belachelijk. „Jij datete toch ook een tijdje met zo’n particulier?”, helpt Michiel mij fijntjes herinneren. Oh, ja. Een leuke jongen, begin dertig, die, naast zijn echte baan, pandjes opkocht om te verhuren. Het fijne wist ik er niet van. Of wilde ik het niet weten? Elke ochtend bij het ontbijt appte hij even met zijn schoonmaakster over welke panden ze die dag moest doen. Romantisch.

„Dat mini-appartement zal wel blind aan de telefoon gekocht zijn”, verzucht Michiel. „Zo kan ik nooit meer in een eigen huis wonen.” Zijn ruime woning aan de Albert Cuyp verhuurt hij noodgedwongen sinds hij van goedbetaalde consultant een ‘ik wil iets teruggeven aan de maatschappij’-overstap heeft gemaakt naar leraar op een basisschool. Gevolg: meer voldoening, een basisschoolsalaris en dus een kamer van 10m2 in een gedeeld appartement. Uit cijfers van de NVM blijkt inderdaad dat een nieuwe woning onbetaalbaar is, waardoor veel huizenbezitters blijven zitten waar ze zitten. “Met een lagere hypotheek kan ik helaas alleen een studio krijgen.” Of een appartement van 23m2.

In Noord-Drenthe lachen ze ons inmiddels uit. Daar wonen volgens het zoveelste onderzoek de gelukkigste mensen. ‘De bewoners van de Amsterdamse grachtengordel hebben het goed, maar de minder gefortuneerden in de hoofdstad liggen krom om een ingebouwde bezemkast te kunnen betalen’, tekende het Dagblad van het Noorden smalend op. Begin deze week is er weer een Funda-dieptepunt bijgekomen: 340.000 euro voor een bouwvallig appartement van 49m2. „Ik hoorde ergens dat er een nieuwe crisis aankomt”, zegt Michiel half enthousiast. Op nieuw beleid of vastgoedmensen die hun verantwoordelijkheid gaan nemen, kunnen we langer wachten.