Mirthe Diemel Geld maakt (niet) gelukkig 1 mrt 2025, 08:00

Leestijd: 6 minuten

Geld maakt (niet) gelukkig: ‘Als thuisblijfmoeder ben ik gelukkiger’

Waar de één vindt dat geld moet rollen, blijft de ander herhalen dat je geld maar één keer kunt uitgeven. En als we eerlijk zijn; wat blijft er dan over van het gezegde ‘geld maakt niet gelukkig’? Vandaag: de 34-jarige Sandy, die de keuze maakte om thuisblijfmoeder te worden – en daar heel gelukkig van wordt.

Naam: Sandy (34)
Beroep: geen dienstverband, fulltime moeder
Woonsituatie: getrouwd, moeder van een dochter (2)
Inkomen: 5000 euro netto, van haar partner

Geld maakt (niet) gelukkig

Hoe ben je financieel opgevoed?

„Ik kom uit een warm, traditioneel nest. Mijn vader verdiende de kost en mijn moeder bleef thuis om voor mij en mijn broertje te zorgen. Op een gegeven moment ging ik wel naar de peuterspeelzaal, maar dat waren twee ochtenden – geen volle kinderopvangdagen dus. Ze bleef fulltime thuis tot mijn broertje naar de basisschool ging, daarna ging ze parttime werken en wachtte ze ons na schooltijd nog steeds op met thee en koekjes. Ik heb daar warme herinneringen aan, mijn jeugd voelde heel veilig.”

Konden je ouders goed rondkomen?

„Dat we in het begin maar op één inkomen leefden, daar merkte ik weinig van. Wat heb je ook nodig als peuter of kleuter? Een zandbak, schep en emmer zijn al avontuurlijk genoeg. Maar we konden prima rondkomen hoor, dat wel. Al was mijn moeder wel het type dat wekelijks de reclamefolders doorspitte, op zoek naar de beste supermarktaanbiedingen. Dan stonden er ineens zes grote pakken wasmiddel op zolder en konden we maanden vooruit. Of we aten een hele week rundervinken, omdat juist die in de aanbieding waren. Ja, mijn ouders gingen wat dat betreft best verantwoord met geld om.”

Hoe kijk je zelf naar geld?

„Mijn generatie is natuurlijk wel een tikje anders dan die van mijn ouders. Vrouwen zitten niet meer thuis, maar maken ook gewoon carrière en houden hun eigen broek op. Dat gaf mijn moeder me overigens ook mee, hoor – dat ik mijn dromen moest najagen en kon worden wat ik wilde. Ik denk dat ze me ook wel benijdde toen ik aan een marketingstudie begon en bij een flitsend reclamebureau kwam te werken. Dromen die zij allicht ook had, maar niet najaagde omwille van haar kinderen.

En ik moet zeggen dat ik het ook wel erg fijn vond om mijn eigen geld te verdienen. Ik hoefde niemand verantwoording af te leggen, kon kopen wat ik wilde – binnen de perken van mijn bestedingspatroon en vaste lasten, natuurlijk. Ik was kortom onafhankelijk, en dat wilde ik blijven toen ik mijn man Sjors leerde kennen.”

Toch is dat uiteindelijk anders gelopen, want je hebt geen baan meer.

„Het is nogal een radicale omslag, inderdaad. Sjors en ik kennen elkaar nu tien jaar en de eerste jaren werkten we allebei fulltime. We deden leuke dingen, maakten mooie reizen, nou ja, dat plaatje kun je wel invullen – de dingen die je als twintiger doet als het leven oneindig lijkt en de wereld aan je voeten ligt. Na ons huwelijk volgde al snel een kinderwens, maar het was niet in één keer raak. Ik wil het niet vergelijken met stellen die al jarenlang in een fertiliteitstraject zitten, want wij hadden het ‘geluk’ dat het na de eerste IUI-poging raak was, zo’n twee jaar nadat we onze kinderwens uitspraken.”

Wist je al snel dat je je baan wilde opzeggen om voor je dochter te zorgen?

„Niet eens, ik was juist van plan om te blijven werken. Weliswaar één dag minder, maar mijn kind zou gewoon naar de kinderopvang gaan. En dat was een periode na haar geboorte ook zo.”

Wat veranderde er?

„Ik ben veranderd. Ik vond de overgang naar het moederschap best pittig, en al helemaal toen ik weer moest gaan werken. Ik had de ‘standaard’ drie maanden verlof gehad en smeerde mijn ouderschapsverlof deels uit over de maanden die volgden, maar ik vond het alsnog zwaar, werken én een jonge moeder zijn. De eerste dag na mijn verlof was iedereen nog begripvol, maar na een maand werd me vooral gevraagd waarom ik die deadline nog niet had gehaald.

Je wordt geacht weer mee te draaien in de maatschappij, maar mijn leven was zó veranderd! Daarbij sliep mijn dochter nog niet door en functioneerde ik soms op amper drie uur slaap. Ik weet dat er legio moeders zijn die hetzelfde hebben en I salute them, want het is een pittige combi. Ik kwam ook steeds ongelukkiger thuis en zag op tegen mijn werkdagen.”

En toen?

„Het was Sjors die tegen me zei: waarom stop je dan niet gewoon? Dat leek in mijn hoofd ondenkbaar, want vreselijk ouderwets, maar financieel gezien kon het wel. Sjors verdient prima en kan ons allemaal financieel voorzien. Na een paar dagen beraad bij mezelf – en de zoveelste werk-breakdown – hakte ik de knoop door.”

Hoe kijk je nu naar die keuze?

„Ik zit al anderhalf jaar thuis en ik heb er geen seconde spijt van gehad. Het geeft zoveel rust om een basis te kunnen bieden aan mijn dochter, veel tijd met haar te kunnen doorbrengen en geen stress te hebben om een baan. Natuurlijk is het soms wat eentonig – volwassen gesprekken voer ik soms weinig op een dag en mijn dagen bestaan uit knutselen, speeltuinbezoekjes en meer van dat soort dingen. Maar ik maak wel elke mijlpaal van mijn dochter mee en dat is me ongelooflijk veel waard.”

En wat als jouw dochter naar de basisschool gaat?

„Dan wil ik mijn werk wel weer gaan oppakken, maar ook een tandje lager, zodat ik mijn dochter uit school kan halen en er voor haar kan zijn. Ik heb natuurlijk wel de luxe dat dit financieel gezien allemaal kan, dat geldt lang niet voor alle ouders en dat realiseer ik me. Maar ik ben enorm blij dat ik haar het warme nest kan bieden dat ik zelf als kind heb gehad.”

Stelling: met 1000 euro per maand extra zou ik op de lange termijn gelukkiger zijn

„Eerlijk? Nee. Ik zou niet weten wat ik daarvan moet doen. We redden het prima op het inkomen van mijn man en kunnen veel leuke dingen doen met elkaar, die 1000 euro maakt dan geen verschil. Ik zou het waarschijnlijk niet voor mezelf gebruiken, maar op de spaarrekening van mijn dochter zetten, zodat ze er later iets aan heeft.”

Geld maakt niet gelukkig, of toch wel?

„Lijkt me in mijn geval vrij duidelijk, toch? Haha. Maar zonder gekheid: die vraag durf ik volmondig met ‘nee’ te beantwoorden. Nogmaals, ik realiseer me dat het een luxe is dat dit kan. Maar mijn dochter is maar één keer zo klein, die tijd komt nooit meer terug. Dus geniet ik er met volle teugen van.”

Vanwege privacy in combinatie met gevoelige onderwerpen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Nieuwsgierig naar meer antwoorden op de vraag; maakt geld gelukkig? Deze edities deden het goed bij onze lezers:

• Nog maar 22 jaar en ruim 5000 euro per maand verdienen: het lukte Loïs, en zij weet nu heel goed wat ze opdrachtgevers kan rekenen.
• Sanne is zzp’er en verdient haar geld deels met de verhuur van huisjes in Spanje, waar ze zelf ook woont. Over een paar jaar wil ze gaan rentenieren.
• Hein heeft op 25-jarige leeftijd al ruim een ton aan spaargeld en wil daarmee binnenkort een huis kopen. Op zijn 40ste wil hij drie huizen bezitten.
• Toen Alex jong was, werd er thuis helemaal niet over geld gesproken. Hij verdient zo’n 1800 euro netto per maand, hoe regelt hij zijn financiën?

Geld maakt (niet) gelukkig: ‘Betalingsachterstand van 5000 euro weggewerkt’

Geld maakt (niet) gelukkig: ‘Ondanks mijn werkloosheid heb ik al een aantal banen afgewezen’

Reacties