Mirthe Diemel Geld & Carrière 22 mrt 2024, 19:32

Leestijd: 5 minuten

Opgebiecht: ‘Mijn vriendin weet niet dat mijn geld bijna op is’

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In Metro’s rubriek ‘Opgebiecht’ durft een Metro-lezer dat toch te doen. Deze week: Ties (28), die opbiecht dat zijn spaargeld bijna op is – maar zijn vriendin weet daar niks vanaf.

„Een sabbatical, noemde ik het. Hartstikke hip, iedereen neemt dat tegenwoordig zo’n beetje. Om een cursus volgen, te lanterfanten, achterstallige klusjes in huis te doen of een reis te maken. Ik had het laatste voor ogen. Ik was na de middelbare school meteen gaan studeren en vervolgens aan het werk gegaan. Los van een paar vakanties naar Frankrijk en Spanje had ik weinig van de wereld gezien. En juist dáár snakte ik naar, helemaal door alle Instagrampagina’s van vrienden en vriendinnen die de mooiste wereldtrips maakten.

Op reis naar Azië

Dus spaarde ik een paar duizend euro en besloot ik door Azië te trekken. Een halfjaar, in mijn eentje. Mijn vriendin Lotte stond gelukkig achter me, zij had als student veel gereisd en gunde me die ervaring. Zelf had ze alleen net een nieuwe baan en kon ze niet mee, maar ze steunde me volledig. Qua werk kon het ook prima: ik ben zelfstandig grafisch ontwerper, dus ik hoefde geen vakantie aan te vragen of ontslag te nemen. Over de periode na mijn reis maakte ik me geen zorgen. Ik had een paar ‘vaste’ klussen lopen, die een collega-freelancer van me overnam tot ik terug was. En daarbij was er altijd wel nieuw werk te vinden, leerde de ervaring me.

Vorig jaar zomer was het zover en stapte ik in het vliegtuig. Ik begon in Thailand en bezocht daarna Vietnam, Indonesië, Maleisië, Laos en Cambodja. Van fietsen door Bangkok tot aan het beklimmen van vulkanen in Indonesië, die reis was zonder meer mijn beste keuze ooit. Wát een andere wereld, vol met smaken, culturen en een prachtige natuur. Nog zo’n voordeel: Azië is nog relatief goedkoop. Voor een paar euro heb je een bak rijst met groenten, dus daar gaat het geld niet in zitten. Maar ja, je wil wel wat zien. Zo’n trektocht naar een vulkaan is bijvoorbeeld best prijzig. En hoewel accommodaties over het algemeen goedkoop zijn, was ik zo’n slaapzaal na een paar keer zat – ik hechtte toch meer aan mijn privacy en boekte vaker een privékamer, of een luxer hotel.

Lang leve de lol

Aan het einde van mijn reis lette ik nauwelijks meer op mijn geld. Ik had er toch voor gespaard? Nou, dan mocht ik het ook helemaal opmaken. Dus boekte ik nog maar een boottripje en besloot ik meteen die duikcursus te volgen. Lotte genoot van een afstandje met me mee, maar vroeg wel of ik een beetje op mijn geld wilde letten. Waarom alles opmaken als ik geld over had? Dat kon ik dan oppotten voor moeilijkere tijden, was haar redenatie. Had ze natuurlijk gelijk in, maar voor mij was het even lang leve de lol. Ik keek zó uit naar deze reis, nu nam ik het er ook van.  

Overigens vloog die reis voorbij, want met oudjaar was ik alweer thuis. Met een rugzak vol ervaringen en dólblij om mijn vriendin weer te zien. De eerste weken vond ik het heerlijk om thuis even te acclimatiseren. Werken hoefde nog niet meteen, want ik had nog een klein buffertje over waar ik het zo’n twee maanden mee kon uitzingen. Geld dat ik nog had, want mijn reisbudget had ik alsnog helemaal opgemaakt.

Geen werk

Maar ja: toen kreeg ik diezelfde week een berichtje dat één van mijn ‘vaste’ klussen ophield. Bezuinigingen, een stagiair zou het overnemen. Ook ging een nieuwe klus aan mijn neus voorbij, omdat de klant er al eerder mee wilde beginnen en ik op dat moment nog niet aan het werk was. Weg tienduizend euro. Ik baalde enorm, maar er was nog geen man overboord. Ik besloot gewoon wat nieuwe lijntjes uit te gooien in mijn netwerk.

Inmiddels zijn er twee maanden verstreken, maar heb ik nog steeds weinig werk om handen. Ja, hier en daar wat losse opdrachten – een design voor een website, een brochure voor een makelaarskantoor – maar dat zijn geen klussen waar je een jaarinkomen mee genereert. Hoezeer ik ook mijn best doe, het wil gewoon niet vlotten. Tegelijkertijd wordt het bedrag op mijn bankrekening steeds kleiner en gaan de vaste lasten gewoon door.

Opgebiecht: mijn vriendin weet van niks

Om eerlijk te zijn begin ik nu wel wat nerveus te worden. Die zorgen hou ik voor mezelf, want mijn vriendin weet van niks. Zij denkt dat ik nog een flinke spaarbuffer heb, plus een restant van mijn reispotje. Het tegendeel is waar: over drie maanden is mijn geld echt helemaal op. Ik durf het alleen met geen mogelijkheid aan haar op te biechten, ben als de dood dat ze uit haar slof schiet. Zei ze immers niet dat ik niet te luxe moest leven tijdens mijn reis en niet alles uit hoefde te geven? Daarbij heeft het ook impact op haar, want als ik geen cent te makken heb, komen de vaste lasten voor haar rekening. Ze kan het weliswaar missen, maar verdient niet zóveel dat er nog veel financiële ruimte over is. Ik sleur haar dus ook mee in de keuzes die ík gemaakt heb.

Hoewel de reis dus fantastisch was, heb ik spijt als haren op mijn hoofd dat ik me zo heb laten gaan op financieel vlak. Hád ik maar in goedkopere hostels geslapen. Of het bij één snorkelsessie gehouden in plaats van die dure duikcursus. Was mijn reis daar minder om geworden? Vast niet. En dan had ik meer geld overgehouden voor magere tijden, zoals nu. Alleen: ik heb er helemaal niks aan, kan het niet terugdraaien. Dus blijf ik als een malle acquisitie plegen en klussen aannemen, in de hoop dat het werk aantrekt vóór mijn bankrekening leeg is. Zodat ik dit alles niet alsnog hoef op te biechten.”

Vanwege privacy in combinatie met gevoelige onderwerpen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Opgebiecht: ‘Ik heb mijn huilende baby uitgescholden’

Opgebiecht: ‘Ik kan de problemen van mijn beste vriendin niet meer aanhoren’

Reacties