Pierre Oitmann Entertainment 6 nov 2020, 09:30

Leestijd: 6 minuten

Nick & Simon hadden onnodige stress voor nieuw album

Na drie jaar verschijnt er weer een album van Nick & Simon. Het Volendamse duo liet zich hiervoor inspireren door een ander duo: Simon & Garfunkel. „We pretenderen niet hetzelfde niveau te halen”, zegt Simon Keizer. „Het is gewoon knipoog naar onze voorbeelden.”

Nick Schilder en Simon Keizer hebben het nooit onder stoelen of banken gestoken grote liefhebbers te zijn van Simon & Garfunkel, maar toen het voorstel op tafel kwam om een conceptalbum te maken rondom hun grote idolen uit de jaren ’60 waren ze een beetje huiverig. „Daar wilden we altijd een beetje bij uit de buurt blijven, anders word je vergeleken met Simon & Garfunkel en dat moet je niet willen”, vindt Simon.

„Langzaam werd die puzzel gelegd en dachten we: ‘Misschien is het wel een slim idee om het Nederlandstalig te houden, maar dan geïnspireerd door Simon & Garfunkel’.” Hun platenmaatschappij Warner Music bracht ze in contact met de Amerikaanse producer Jay Newland, vooral bekend door zijn werk met Norah Jones. „Stukje voor stukje werd de puzzel gelegd. Het was nooit een hapklaar plan. Alles is stapsgewijs gegaan en het klopte gewoon. Tot het moment dat ik nu de plaat in mijn handen heb.”

Nick & Simon & Garfunkel

De plaat heeft de titel NSG meegekregen: Nick & Simon & Garfunkel. Naast twaalf nieuwe Nederlandstalige nummers in de geest van Paul Simon en Art Garfunkel, bevat de speciale uitvoering van het album nog eens tien Simon & Garfunkel-covers. „Dit leek vooraf zo’n project waarbij we tientallen hobbels in de weg zouden tegenkomen, maar die hobbels waren er niet”, zegt Simon terugkijkend op de totstandkoming van NSG.

„Het was een allesomvattend project zonder strubbelingen. Ook het schrijfproces verliep gladjes. We hebben achttien nummers geschreven, maar we hebben geen grote discussies gehad over welke er op het album moesten staan. Gedurende het hele traject stonden de neuzen dezelfde richting op. Daarom kijk ik met een ontzettend grote glimlach terug op het hele avontuur.”

View this post on Instagram

A post shared by Nick & Simon (@nickensimon)

Toch waren er zeker de nodige kopzorgen voor het tweetal naar Los Angeles vertrok. „Die twee weken dat je daar bent moet je stem goed zijn, de vibe moet goed zijn, het komt wel eens voor dat je verkouden bent of een bepaalde noot niet weet te raken. Daar was ik ineens gestrest over. Ik moet nu presteren, want dit is voor altijd. Achteraf gezien was het onnodige stress.” Iets dat ook voor extra druk zorgde, was dat Nick & Simon voor het eerst samen de liedjes inzongen in de studio.

„We hebben de nummers parallel ingezongen”, legt Nick uit. „We waren daar nooit erg happig op, want dan kun je het voor elkaar verkloten. Als de een ’n mooie take heeft en de ander maakt een fout, moet je het in principe opnieuw doen. Nu hebben we het met de band ingespeeld. Ook hebben we de zang achteraf niet gerepareerd. Dat is niet zo gangbaar in deze tijd.”

Rafelrandjes

Het is opvallend dat een duo dat al anderhalf decennium met elkaar op de planken staat zich nog zo druk kan maken over samenzang. „In de studio wordt echt iets anders van je verwacht”, aldus Nick. „Op het podium kun je je meer permitteren. Het gaat vooral om de energie die je overbrengt. Je maakt wat schoonheidsfoutjes of je vliegt eens uit de bocht, maar wat je in de studio doet, wordt voor eeuwig vastgelegd.”

Hij heeft geleerd om kleine imperfecties op de koop toe te nemen. „Als Simon een mooi refrein had, was ik kritisch op wat ik daar zong. Normaal gesproken doen we alles één voor één opnemen. Dan heb je de luxe om de beste opnames te kiezen en die voegen we samen. Dat konden we nu niet doen. We moesten genoegen nemen met die onvolkomenheden. Anderzijds: in de jaren ‘60 was er geen autotune. Simon & Garfunkel hadden mooie zangpartijen, al was niet alles helemaal gepolijst. Er waren ook wel eens wat rafelrandjes.”

View this post on Instagram

A post shared by Nick & Simon (@nickensimon)

De eerste single van het album, Oostenwind, wordt veelvuldig gedraaid bij diverse radiostations. Dat terwijl Nick zijn twijfels had of radiozenders een liedje wilden draaien dat helemaal niet modern klinkt. „Het heeft wel een paar keer door mijn hoofd gespookt. Simon dacht daar anders over. Hij hoorde wel een paar singles en vond het zelfs moeilijk om te kiezen. Op een gegeven moment hebben we gevraagd aan onze plugger (iemand die liedjes promoot bij radiostations, red.): ‘Hoe denk je dat radio erover denkt?’ Het wordt wel wat taaier dan normaal, was zijn verwachting. Terwijl ik wel de hele tijd gedacht heb dat een paar liedjes klassiekers kunnen worden binnen ons repertoire. Soms zegt iemand wel eens: ‘Het zou lekker zijn als jullie weer eens een grote Top 40-hit scoren.’ Maar die hebben we nooit gehad. Veel liedjes zijn bekend geworden door ze veel te spelen in het land en op tv.”

Wat bleek? Radiostations reageerden verrassend positief. „Juist doordat wij een tegendraadse beweging maken, valt het op”, concludeert Nick.

Ombouwen

Volgens Simon wijkt het de demoversie van Voor Jou Alleen van alle liedjes het meeste af van het eindresultaat. „We hebben dat nummer met Paul de Munnik geschreven. Omdat we een pianist in de schrijfgelederen hadden, dachten we: ‘Laten we Bridge Over Troubled Water als vertrekpunt nemen.’ Het akkoordenschema is een knipoog naar Bridge Over Troubled Water en het was een en al ballad waar we mee bezig waren. Tot we de demo gingen opnemen met Jaap Kwakman (lid van 3JS, red.). Hij heeft de basis van de liedjes ingespeeld met gitaar. Op een gegeven moment belde hij en zei: ‘Ik ben misschien wat eigenwijs, maar wat vind je ervan als we het ombouwen naar een uptempo song?’ Nee man, blijf ervan af! Tot hij het liet horen, toen vonden we het heel vet inderdaad. Maar oorspronkelijk zou het een pianoballad zijn geweest.”

De opnamesessies met Jay Newland en een stel topmuzikanten in Los Angeles werd vastgelegd voor een documentaire. „Die docu is heel waardevol voor mij”, beaamt Simon. „Er waren momenten dat je overspoeld werd door mooie indrukken. Dan werd je gedwongen om te genieten. Maar ik heb dat weinig. Het is een work-in-progress; ik werk daaraan. Ik heb die docu een paar weken geleden in mijn eentje thuis gekeken, aan de keukentafel, en de tranen stroomden over mijn wangen. Zo waardevol is dit. Nu kan ik met terugwerkende kracht ervan genieten.”

Hij hoopt een volgend album op dezelfde manier te maken, maar Nick twijfelt daar nog over. „Dat weet ik niet. Van af nu kunnen we alle kanten op. Het is hierna ook leuk om weer terug naar de basis te gaan en een album te maken wat in lijn ligt met wat we altijd al deden en dat naar een hoger niveau tillen.”

Lees ook: Échte coronabanen #2: ‘Je roert door m’n hersenpan!’, hoort swapper Monique vaak