Film over China in tijd van corona, dat was even andere koek dan ‘bij ons’
:format(jpeg):background_color(fff)/https%3A%2F%2Fwww.metronieuws.nl%2Fwp-content%2Fuploads%2F2025%2F03%2Fcorona-An-unfinished-film.jpg)
Of dat virus nou van vleermuizen of uit een Chinees laboratorium kwam, het is nog altijd niet helemaal bekend. Maar dat het in China ontstond en in de stad Wuhan de kop opstak, moge duidelijk zijn. En dat had grote gevolgen voor de inwoners van het land, laat de film An Unfinished Film zien.
Eigenlijk zouden we het vijf jaar na dato helemaal niet meer over corona moeten hebben natuurlijk. Het grootste deel van de Nederlanders leeft z’n vertrouwde leventje weer en dat virus voelt als lang geleden. Op social media blijft een klein, nogal boos deel van onze bevolking echter maar niet over corona ophouden. Dan is Metro‘s Filmrecensie over The Unfinished Film uit China toch ook wel op z’n plaats (en best boeiend op het eerste oog). En tja, hij draait nu eenmaal vanaf morgen in de bioscopen (maar ongetwijfeld niet in de grote zalen).
The Unfinished Film anders dan je eerst denkt
Lees je The Unfinished Film, dan zou je meteen kunnen raden waarover hij gaat: Chinese filmmakers konden hun werk toen corona onze wereld lam legde, niet afmaken. Toch ligt het anders. Het gaat namelijk over een film, Spring Fever, uit 2009, die jonge filmmakers draaiden, maar om een of andere reden nooit hadden afgemaakt. Singles waren zij toen, in de zomer van 2019 inmiddels ouders van kinderen. Dat is het moment waarop het idee ontstaat van: laten we Spring Fever, eigenlijk onze eerste film, alsnóg afmaken.
Regisseur Xiaorui kan met zijn crew begin 2020 pas gaan draaien, want de hoofdrolspeler van toen en nu, Qin Hao, verwacht met zijn vrouw in december nog een baby. Daarna is hij vrij. Zij wonen allemaal in de buurt van Wuhan. Tja, dan weet je het wel: dat gaat helemaal mis. De film kan dus wéér niet worden afgemaakt en is er nu vijf jaar later, in heel andere vorm dan ooit bedacht, alsnog. Spring Fever bestaat namelijk helemaal niet meer. The Unfinished Film is een verhaal over wat er door corona in China gebeurde en specifiek in het hotel van filmcrewleden die niet op tijd thuis wisten te komen.
Corona was voor ons ‘iets van Wuhan’
Het was de tijd dat wij corona in Nederland nog echt als ‘iets in Wuhan’ zagen. Zo’n vaart zou het niet lopen, die Chinezen zouden dat toch wel even oplossen? Als Metro er toen al eens over schreef, werd de tag ‘Wuhan-coronavirus‘ aan artikelen gehangen. Twee maanden later was er voor ons niets ‘Wuhans’ meer aan en zaten we min of meer thuis.
Met dat ‘min of meer’ in gedachten, wordt The Unfinished Film meteen interessant. Wij zaten dan wel thuis, maar toen er ijs lag, gingen we massaal schaatsen. De natuur? Die was ook toen corona er was, 24 uur per dag open. Als je The Unfinished Film ziet, was zelfs onze avondklok van een paar uurtjes een eitje. Natuurlijk waren de slechtste maanden qua corona ook in Nederland geen pretje, maar toch. Dan moet je die Chinezen en de gevolgen van het virus daar maar gaan bekijken.
Maatregelen corona waren in China rigoureus en 24/7
The Unfinished Film balanceert op de rand van feit en fictie, van speelfilm en documentaire. Alle beelden en gesprekken van mobiele telefoons zijn overigens echt. Het komt wat langzaam op gang allemaal – je zit toch te wachten tot de woorden corona of virus voor het eerst vallen. Het gebeurt als de hoofdrolspeler Qin met het vliegtuig in Wuhan landt en hij wat verbaasd is dat hij op het vliegveld wordt getemperatuurd. Daarna gaat het snel, razendsnel (laat dat als het om maatregelen gaat maar aan China over). Er rijden veel ziekenauto’s door de straten rond het hotel van de filmcrew, van een andere film is het draaien als stilgelegd, iemand in het hotel krijgt corona en de kapper van de ploeg blijkt daadwerkelijk uit Wuhan afkomstig. Die wordt direct het hotel uit gebonjourd.
De makers van The Unfinished Film hebben dan alleen de dag van morgen nog nodig voor de laatste scenes met de hoofdrolspeler. Geheel tegen de gewoonte van Chinezen in, besluit een deel van de mensen zelf al de koffers te pakken en de benen te nemen. Een deel van de groep haalt dat niet, waaronder de regisseur en Qin Hao. Er ontstaan knokpartijen en er is paniek, maar het hotel gaat rigoureus op slot. Sterker: de kamers, waarin mensen in hun eentje moeten zitten, gaan zelfs op slot. En dat 24 uur per dag, zoals zoveel (woon)gebouwen in China, terwijl een maanmannetje in een wit pak drie keer per dag wat eten komt brengen. Ook de radeloze vrouw van Hao, met de pasgeboren baby, zit 24/7 achter slot en grendel van hun wooncomplex. Het kind verzorgen en facetimen met haar man is het enige tijdverdrijf.
(Niet) naar ouderen in het verzorgingshuis zwaaien
Nogmaals, het was in Nederland in de tijd van corona natuurlijk echt geen pretje. Zwaaien naar ouderen omdat je een verzorgingshuis niet in mocht: niet te doen eigenlijk. Maar als je nog eens terug wilt zien, hoe het nog véél erger kon, kijk dan naar The Unfinished Film. In China kon je tijdens corona niet eens naar die ouderen zwaaien namelijk, want je kwam zelf niet buiten. In Nederland hanteerden de verschillende ministers van Volksgezondheid met regelmaat een of andere gereedschapskist voor beslissingen over coronamaatregelen. In China werd maar een gereedschap gebruikt: de botte hamer.
Grappig aan de vele telefoonbeelden in de film – naast de bijzonder schrijnende filmpjes – is om te zien dat Chinezen niet met ons verschillen in op een creatieve manier er het beste van proberen te maken. En dat ook zij zich weleens ‘hun boekje te buiten gingen’. Toch weer een verschil met ons: dan moest de Chinese overheid niet op je smartphone meekijken natuurlijk…
Beoordeling uit 5: 3
De komende tijd praten we je in Metro’s Filmrecensie (op woensdagavond, meestal om de veertien dagen) in ieder geval bij over Ik Zal Zien, over een meisje dat door een vuurwerkongeluk haar zicht verliest. En over Bonhoeffer, dat vertelt over de gelijknamige Duitser die Adolf Hitler wilde vermoorden.