Erik Jonk Films & series Vandaag, 18:09

Leestijd: 4 minuten

Zit je ver van de buitenwereld, begint je man opeens te grommen als een wolf

Een film over de weerwolf is een beetje van alle tijden en we moeten maar hopen dat het nooit werkelijkheid wordt dat je ‘s nachts opeens naar de maan staat te ‘huilen’. In de bios hebben we vanaf morgen met Wolf Man eens met een wat ander type wolf – of grommend beest – te maken, dat niet alleen ‘s nachts de boel op de stelten zet.

Werewolf of London (1935) en The Wolf Man (1941) waren bijna een eeuw geleden al titels die bioscoopgangers de stuipen op het lijf moesten jagen. Soms is er een filmuitstapje naar een ander dier, zoals een aan cocaïne verslaafde beer (Cocaine Bear is wel op waarheid gebaseerd), maar dan is er altijd weer die wolf. Op één of andere manier komen filmmakers om de zoveel tijd op het onderwerp terug. Nu is het schrijver en regisseur Leigh Whannell, de maker ook van de volgens velen bloedstollende horror en goed ontvangen The Invisible Man uit 2020. Wie zijn werk waardeert, is de komende weken vast benieuwd naar zijn nieuwe Amerikaanse horror.

Wolf Man horror-light

Metro had wel voor de Filmrecensie van de Week wel weer eens zin in zo’n gek of eng beestenverhaal. Wolf Man is aangekondigd als horrorfilm, maar wat deze kijker betreft is horror-light wat meer op z’n plaats. We hebben de slaapkamerdeur uit angst niet op slot gedaan, zullen we maar zeggen.

Het verhaal van deze film

Bij de start van het ruim 100 minuten durende Wolf Man krijgt de kijker meteen te weten dat in de staat Oregon in 1995 een wandelaar spoorloos verdwenen is. De mythe de sindsdien rondgaat: hij kreeg een virus van een dier overgedragen, in de volksoverlevering ‘heuvelkoorts’ genoemd. Een blijkbaar ronddwalend monster wordt it genoemd, niemand weet hoe ‘het’ er precies uitziet. We zien een jochie, Blake, met zijn vader in een bosgebied. Pa is in de (gevaarlijke) natuur nogal bezig met de opvoeding van z’n zoon, met wijsheden als: „Sterven is het gemakkelijkste wat er is.”

De stap naar 35 jaar later is snel gemaakt. Blake (Christopher Abbott) woont nu als schrijver – maar vooral verzorgende vader – in San Francisco. Hij heeft een niet al te florissant huwelijk met journalist Charlotte (Emmy-winnares Julia Garner, die je misschien kent van de serie Ozark). Samen hebben zij dochter Ginger, een mooie rol van een absoluut acteertalentje, Mathilda Firth. Blake erft zijn ouderlijk huis in het eerder genoemde Oregon, nadat zijn vader spoorloos verdwenen en vermoedelijk niet meer in leven is. Om de spanningen in de relatie wat weg te krijgen, besluit het gezin de grote stad even in te ruilen voor die geërfde woning. Je raadt het als horrorliefhebber al: het pand staat ver weg van de bewoonde wereld.

Pa begint trekjes van een wolf te krijgen

Als ze midden in de nacht bij het huis aankomen, worden ze al rijdend aangevallen door iets wat op een dier lijkt. De ‘fam’ bereikt toch het al snel gebarricadeerde huis, terwijl het wezen eromheen sluipt. Blake is door scherpe klauwen van it geraakt en begint zich in de loop van de nacht vreemd te gedragen. Zoals het een echte horror betaamt: dan begint de ellende in deze film eigenlijk pas.

Blake verandert in iets onherkenbaars, althans: hij is bepaald niet meer de mens die hij was. Lekker dan, zit je ver weg van de bewoonde buitenwereld, begint echtgenoot en vader plotseling te grommen als een wolf. Charlotte zal daarbij toch echt moeten bepalen of de dreiging in huis dodelijker is dan het gevaar buiten. En dan die arme Ginger: trauma voor het leven natuurlijk, als ze niet wordt opgegeten (dat laten we maar even in het midden).

Titel Wolf Man verklapt al veel

Het is voor deze kijker niet helemaal duidelijk waarom de film Wolf Man heet en er lange tijd over it wordt gesproken. Aan de andere kant geven de makers in berichten over de film de gedeeltelijke inhoud zoals hierboven verteld ook weg en moeten er natuurlijk kijkers naar de bioscopen worden getrokken. Gaan die kijkers iets spectaculairs zien?

Nou, dat valt wel mee. Leigh Whannell heeft best een aardig verhaal verzonnen. Met name de band tussen vader en dochter is interessant en qua acteren springen vooral de dames positief in het oog. Maar waar het werkelijk om draait, is natuurlijk die wolf, of beter gezegd: twee (waarbij de afdeling schmink een behoorlijk klusje heeft gehad). Eentje buiten en eentje binnen in je eigen omgeving, is in ieder geval creatief bedacht als het om menselijke wolf-films gaat. Maar eng? Neuh. Wolf Man gaat er niet voor zorgen dat je met je handen voor je ogen in de bioscoopstoel zit, of dat je voor het slapengaan onder je bed gaat kijken.

Beoordeling uit 5: 2,5

De komende weken praten we je in Metro’s Filmrecensie van de Week bij over Diamant Brut, een drama over een meisje dat geobsedeerd is door uiterlijk en door reality-tv beroemd wil worden. En natuurlijk over de nieuwe Bridget Jones, Mad About the Boy.

Nicole Kidman ‘op’ een 30 jaar jongere stagiair is even wennen, maar Halina Reijn heeft met Babygirl iets bijzonders gemaakt

Martijn ‘Willem-Alexander’ Lakemeier in Safe Harbor opeens weer in de keiharde drugswereld

Reacties