Erik Jonk Films & series 17 apr 2024, 18:11

Leestijd: 5 minuten

Back to Black: muziek was eerst de rehab voor Amy Winehouse, maar alcohol werd haar dood

Amy Winehouse zou in september van dit jaar 40 jaar geworden zijn. De zangeres haalde die leeftijd lang niet en stierf – wat gaat de tijd toch snel – in 2011. Tijd voor een film dus, zeer terecht vernoemd naar haar levenswerk Back to Black uit 2007.

Jazz en soul zingen en toch de hele wereld als een echte ster veroveren, het is niet veel artiesten gegeven. Amy Winehouse uit Londen (1984) flikte het wel. Vooral dankzij het album Back to Black (in Nederland vijf keer platina), de gelijknamige single, maar ook Rehab en Valerie dat ze met Mark Ronson maakte. Ze werd echter ook die grote ster met suikerspinkapsel, continu achtervolgd door paparazzi, met haar levensstijl die werd gekenmerkt door alcohol, drugs en het lijden aan de eetstoornis boulimia.

We zijn daarom benieuwd hoe die mix van groot succes en aftakeling in een film zou worden gegoten. Zou het vooral een ode worden, of het verhaal van zuipen – echt héél veel zuipen – heroïne roken, eten uitkotsen en daardoor graatmager worden? Back to Black is daarom Metro‘s Filmrecensie van de Week. Vanaf morgen draait hij in bioscoop.

Veel meningen over Back to Black

Regisseur Sam Taylor-Johnson (Fifty Shades of Grey) koos met Marisa Abela voor een actrice zonder echt grote naam als Amy Winehouse, al heb je haar vast als Teen Talk Barbie in kassucces Barbie gezien. Over haar en over de film Back to Black gaan al heel wat meningen rond. Metro zag de film maandag pas en eerlijk gezegd is het niet lekker om er met open blik – en oren in dit geval – in te gaan als je al zoveel meningen leest.

Enerzijds zijn er behoorlijk lovende kritieken. Anderzijds klinkt er gemopper. Marisa Abela lijkt te weinig op Amy Winehouse bijvoorbeeld (niet mee eens en het blijft een film, mensen). Haar zangstem zou Winehouse ook niet goed genoeg benaderen. Maar ja, doe háár maar eens perfect na als actrice die nog nooit gezongen had en zanglessen moest nemen.

Het opvallende bewegen van de kaak is identiek. Bovendien: waren we met de ongelooflijke prestaties in de films over Queen en Elvis misschien niet te veel verwend? Ook zou deze film ‘te snel na haar dood komen’. Het meeste gepiep over Back to Black gaat echter over het verhaal. Het werkelijke leven van Amy Winehouse zou nog ‘blacker’ zijn dan ons op het witte doek wordt voorgeschoteld. De zangeres zou als het ware worden gespaard.

Ook een ode aan Amy Winehouse

Na twee uur Back to Black kan deze kijker daarover zeggen: was je dan bij dat leven of zo? Maar vooral: als je dit leven al niet kaa uuu tééé vindt, wat dan wel? Het is best fijn dat Sam Taylor-Johnson er naast alle ellende voor gekozen heeft, er ook een ode aan Amy Winehouse van te maken. Want wat was ze goed. En ja, ook onhandelbaar, zeker. In 2007 was ze bijvoorbeeld te lam om op Pinkpop op te treden. Krezip toonde zich vervolgens een keurige vervanger. En bij velen in de wereld zal haar allerlaatste wankele optreden in Belgrado nog op het netvlies staan. Het was intens slecht en treurig om te zien tegelijk.

Zorgen en rehab

Amy Winehouse wilde, zo klinkt in Back to Black, dat mensen door haar stem hun zorgen even voor vijf minuten zouden vergeten. Dat is haar gelukt. „Ik ben geen fucking Spice Girl“, zei ze daarbij tegen haar eerste manager, die… manager van The Spice Girls was. „Ik gooi er geen tien hits uit voor de lunch, ik moet mijn songs eerst hebben beleefd.” Jammer dat de zorgen niet uit haar eigen leven wegbleven. Muziek was volgens de zangeres zelf lange tijd haar rehab. In 2008 ontkwam ze er echter niet meer aan, toe liet ze zich opnemen in een afkickkliniek.

Om nog terug te komen op die eerder genoemde mopperaars: dat zou wel goed kunnen slaan op het aandeel van vader Mitch Winehouse. In een eerdere docu werd hij weggezet als een regelrechte geldwolf, in Back to Black komt hij er genadeloos vanaf. En ook het einde van de film, na de uiteindelijke ‘echte rehab‘, komt nogal plotseling. Mooi dat ze clean was en werd beloond met vijf Grammy Awards, maar er volgden nog drie levensjaren. Gezien het fatale drankgebruik in 2011 zal vooral het einde weer niet al te vrolijk zijn geweest.

Maar goed, er valt genoeg te genieten bij deze fijne film. Deze Metro-kijker is zeer te spreken over Marisa Abela, maar zeker ook over het spel van Jack O’Connell als Blake, de grote liefde (en drugsgrootverbruiker) van Amy Winehouse. Ook Lesley Manville schittert. Zij is de oma waarvan Winehouse zoveel hield en die zij als haar stijlicoon zag. De urnen met as van oma en kleindochter staan momenteel naast elkaar.

Overigens waren deze Cynthia Levy en Amy Winehouse beiden Joodse vrouwen. Het komt in Back to Black heel kort aan bod, maar ik zou benieuwd zijn wat de twee dames en vriendinnen van deze tijd zouden hebben gevonden. Het zou ongetwijfeld weer een indrukwekkend lied hebben opgeleverd. Helaas mocht het niet zo zijn.

Beoordeling uit 5: 4

Metro’s Filmrecensie van de Week lees je op woensdagavond. Op donderdag verschijnen nieuwe titels meestal in de Nederlandse bioscopen (zoals Back to Black), soms op woensdag. Verslaggever Erik Jonk kiest de films uit. Volgende week: Sting, wat bepaald geen aanrader voor mensen met angst voor spinnen is.

Leven op z’n kop: ‘Na mijn vijf diagnoses draaide mijn leven 180 graden’

Sigaretten verboden in Engeland? Dit is hoe het zit

Reacties