Erik Jonk Films & series 17 jan 2024, 18:14

Leestijd: 5 minuten

Als je na een vliegramp nog maar één uitweg hebt, je medepassagiers en vrienden opeten

Er bestaan verhalen die tegelijkertijd te gruwelijk voor woorden en geweldig kunnen zijn. Society of the Snow is zo’n verhaal. Over jonge gasten die een vliegtuigcrash meemaken en zeventig dagen moeten overleven in de sneeuw en helse kou. Dat kon alleen als zij het verschrikkelijkste deden wat je je maar kunt bedenken.

Society of the Snow is een wereldberoemd verhaal (en nu een film), maar misschien wat minder bekend bij een jonge generatie. Dit ‘avontuur’ dateert namelijk van ruim 51 jaar geleden. Wie Society of the Snow op Google opzoekt, ziet meteen dat veel mensen daar ‘is het waargebeurd?’ achter typen. Nou en of.

Geen grote nieuwe titels, wel Society of the Snow

Op dit tijdstip lees je altijd Metro‘s Filmrecensie van de Week over een nieuwe titel in de bioscoop. Deze week verschijnen er geen echt grote titels, we zijn dat van de maand januari een beetje gewend. Voor de bios maakt het weinig uit, er draaien klappers genoeg die Metro eerder ook besprak. Wonka (1 miljoen bezoekers!) is er nog, De Tatta’s 2 en ook Bon Bini: Bangkok Nights, dat deze week met 400.000 bezoekers ‘platina’ werd.

Deze week kiezen we daarom voor Society of the Snow van de Spaanse regisseur J.A. Bayona. Over deze film, die je op Netflix kunt zien, klonken op sommige platformen namelijk louter positieve berichten. Hij draaide of draait wel in enkele bioscoopzalen trouwens. Dat is bijzonder en wellicht een keer speciaal voor filmliefhebbers die de streamingdienst niet hebben. Zie het als een tip voor als je nog een geweldige titel zoekt, want dat is deze ‘maatschappij in de sneeuw’ van bijna 2,5 uur.

Compleet rugbyteam in Society of the Snow

Het is 13 oktober 1972 als veertig passagiers en vijf bemanningsleden van Uruguay naar Chili vliegen. De meesten van hen vormen een rugbyteam uit Montevideo. Sommigen zijn 19 jaar, de meesten twintigers. Studenten die misschien wel voor het laatst samen zijn, voordat een leven van alleen maar werken begint. Een aantal van hen is nog nooit van huis geweest.

Het noodlot slaat toe, want het vliegtuig crasht (het snelle dalen en de klap is behoorlijk goed gefilmd, dat mag gezegd). Er zijn heel wat doden, maar ook overlevenden. Daar zitten ze dan op 3500 meter in het Zuid-Amerikaanse Andesgebergte, in een afgelegen gebied waar door de hoogte niets groeit en alles wat je ziet sneeuw is. Zwaargewonden moeten worden verzorgd door een student geneeskunde, die ook maar doet wat hij denkt dat goed is. Het beetje eten dat tussen de wrakstukken wordt gevonden, is binnen no time op. Een flink gedeelte van de romp van het vliegtuig biedt wat bescherming en wordt hun tijdelijke huis. Zeventig dagen lang…

Kijk 5 minuten op X en vraag je af waar iedereen zich druk om maakt

Society of the Snow is behalve een onwaarschijnlijk avontuur van overleven, een film over kameraadschap. Over hoe je elkaar als vrienden door iets vreselijks sleept. Maar hoe doe je dat als de situatie steeds erger wordt? Als je op een gevonden radiootje hoort dat de zoektocht naar overlevenden van jouw crash al na een week gestaakt is? En als ook nog eens een lawine, letterlijk, op je dak valt? Na een week zijn er nog 27 levende personen over, maar daar blijft het niet bij.

Kijk even vijf minuten op X en vraag je meteen af waar die mensen daar zich toch de godganse dag druk om maken. Die groep in Society of the Snow zat pas in de problemen.

Van eenvoudige vraag tot horror

Toen dit verhaal uiteindelijk bekend werd, zat de hele wereld met ingehouden adem thuis op de bank. Hóe waren enkele van die helden levend uit de strijd gekomen? Met die vraag ben je aanbeland bij het onderwerp in Society of the Snow dat het meest tot de verbeelding spreekt.

Voedsel was er in het rampgebied niet te vinden, maar vlees lag er volop. Vlees van overleden en bevroren medepassagiers en vrienden. „Om te leven moet je eten”, zegt iemand. Het klinkt zo eenvoudig. „Hierbuiten ligt het”, klinkt als horror. Een goeie vraag van een van de jongens: „Is het wel legaal?” Een ander pareert dat met: „Heb ik niet het recht om mezelf in leven te houden?” Helemaal fascinerend en échte vriendschap: „Als ik het niet red, mag je me opeten.” Om te gruwelen bij de gedachte al: „Met sneeuw is het beter te doen.”

Baarden en peuken

Een pietlut kan zich bij Society of the Snow nog even afvragen waarom de baardgroei van de mannen nogal lang uitblijft. Of waarom ze na een behoorlijke tijd soms nog een sigaret opsteken. Waren ze echt zo zuinig? Maar ‘geniet’ vooral van deze tijdelijke maatschappij in een eigenlijk onmogelijke situatie. Het is geweldig, verschrikkelijk, alles tegelijk.

De mannen die er destijds bij waren en nog leven, zijn nu rond de 70. Een enkeling gaat nog weleens terug naar de rampplek, waar van stukken vliegtuig een altaar ter herdenking bij een massagraf is gemaakt.

Beoordeling uit 5: 4,5

Metro’s Filmrecensie van de Week lees je elke woensdagavond. Op donderdag verschijnen nieuwe titels meestal in de Nederlandse bioscopen. Verslaggever Erik Jonk kiest er wekelijks eentje uit. Volgende week: Ferrari.

Mean Girls: het leven in Afrika was een makkie vergeleken met de middelbare school

Bepaal jij wel echt zelf wat er in je winkelmandje belandt? Brainhack zoekt het uit

Sir Nicholas Winton, de man die 669 Joodse kinderen uit handen van de nazi’s redde

Reacties