Erik Jonk Films & series 2 aug 2023, 18:11

Leestijd: 4 minuten

Baghdad Messi: je bent 11, hebt een voetbaldroom, maar verliest een been…

Even geen zin in Barbie of Oppenheimer, of heb je ze misschien al gezien? Dan draait vanaf morgen onder meer Baghdad Messi in de bioscopen. Dat is geen vrolijke kost over een jongetje dat de nieuwe Messi wordt, verklappen we hierbij alvast. Zijn droom was dat echter wel.

Het lijkt alsof elke bioscoopganger deze weken voor Barbie (Metro‘s recensie lees je hier) of de drie uur durende vrij zware kost van Oppenheimer kiest. Maar er is meer, elke week woensdag en donderdag opnieuw. Voor Metro‘s filmrecensie van de week kozen we deze keer voor Baghdad Messi. Omdat elk jochie en tegenwoordig ook heel veel meisjes, ‘later’ een voetballer van het Nederlands Elftal of van de Oranje Leeuwinnen wil zijn. Voor weinigen is die mooie droom uiteindelijk weggelegd. Al helemaal niet voor die Messi van Baghdad. We kozen ook voor deze film vanwege het onvoorstelbare verhaal van de jonge hoofdrolspeler zelf.

De gruwelijke realiteit ‘weg voetballen’

Baghdad Messi is een filmdrama van de Belgisch-Koerdische regisseur Sahim Omar Kalifa. Kalifa groeide zelf op in Irak in oorlogstijd en was net als zijn hoofdpersonage verzot op voetbal. „Het sleepte ons door de gruwelijke realiteit heen”, kijkt hij daarop terug. In Baghdad Messi zien we het kind dat hij ooit was, alleen zonder de realiteit die nog veel gruwelijker werd.

De getalenteerde Hamoudi (11), een rol van Ahmed Mohammed Abdullah, leeft voor voetbal en zijn grootste droom is om op een dag net zo goed te zijn als zijn voetbalheld Messi. Wanneer Hamoudi betrokken raakt bij een gruwelijke zelfmoordaanslag wordt hij zwaargewond wakker in het ziekenhuis. Terwijl zijn ouders er alles aan doen om het gezin in veiligheid te brengen, vecht de kleine maar vastberaden Irakees om zijn droom alsnog te kunnen bereiken.

Overeenkomsten met Baghdad Messi

Genoemde Ahmed Mohammed Abdullah mag zich nu een ‘Belgische filmster’ noemen, maar wat is dat bijzonder. Abdullah werd gecast uit honderd Irakese kinderen met een lichamelijke beperking. Hem overkwam ongeveer hetzelfde als Hamoudi overkomt. Abdullah verloor namelijk een been bij een ISIS-bombardement. Hij was toen nog maar 5 jaar. Zijn geschiedenis in Irak is echter nog zwarter dan zijn personage uit Baghdad Messi. Bij hetzelfde bombardement kwam zijn vader namelijk om het leven.

Hoe anders kan het gaan. De echte Lionel Messi kwam ook niet in een gespreid bedje ter wereld, al is zijn jeugdsituatie nooit vergelijkbaar met kinderen in een oorlogsgebied als Irak. De vader van de Argentijnse superster werkte in een staalfabriek, zijn moeder op een werkplaats waar magneten werden geproduceerd. Zijn grote liefde, Messi’s oma, overleed toen hij 11 jaar was, maar hij viel op op het voetbalveld. Dat bracht hem naar FC Barcelona toen hij nog maar 13 was. De rest is natuurlijk geschiedenis. Hoe verschillend kan het in kinderlevens gaan.

Het leven van Baghdad Messi is hard

In Baghdad Messi is het begin tekenend. De kijker ziet Baghdad, waar de film daadwerkelijk is opgenomen, flink aan puin. Kinderen zitten op een uitgebrande auto en de enige vrolijke klanken komen van voetballende kids op straat. Hun geluid wordt al snel overstemd door wapens en bommen. En niet veel later door een schreeuwende moeder die wanhopig roept waar het been van haar zoon Hamoudi is.

Hamoudi, natuurlijk een shirt van Barcelona dragend, zal natuurlijk nooit meer een nieuwe Lionel Messi worden. Hij probeert wat hij kan, bijvoorbeeld door aan andere kinderen een totaal verzonnen verhaal op te hangen als hem gevraagd wordt hoe hij zijn been is verloren. Maar het leven is ook hard, zeker door toedoen van leeftijdgenoten. Zo moet er worden gestemd of Hamoudi op zijn krukken nog mag meevoetballen. Niet omdat hij het eigenlijk niet meer kan, maar omdat zijn ouders geen geld hebben om hun kapotte televisie te fiksen. De vriendjes van de lichamelijk gehandicapte kunnen daardoor geen Champions League-wedstrijden meer bij hem kijken…

Hoop is altijd positief

Een lekker vlotte film is Baghdad Messi niet, zo vallen er heel wat stiltes. Maar ja, het onderwerp leent zich misschien ook niet voor een andere invulling. Soms klinkt Hamoudi voor een 11-jarige iets te volwassen. Maar Baghdad Messi grijpt je ook bij de keel en is een film van hoop. Hamoudi’s vader blijft hem ook op één been ‘zijn kleine Messi’ noemen en die kleine hoopt op iets mooiers dan (het weinige) wat hij heeft.

Hoop is altijd positief natuurlijk en dat straalt deze film wel uit. Zo bestaan er natuurlijk ook in Irak kunstbenen. Of júist in Irak.

Beoordeling uit 5: 3,5

Metro’s filmrecensie van de week lees je elke woensdag rond 18.00 uur. Op donderdag verschijnen nieuwe titels altijd in de Nederlandse bioscopen (zoals Baghdad Messi), soms op woensdag. Verslaggever Erik Jonk kiest er wekelijks eentje uit. Volgende week: Only You, een Nederlands liefdesverhaal met Egbert-Jan Weeber en Claire Bender dat net zo bizar begint als eindigt.

In From The Side: ‘De gay rugby-film waarop we hebben gewacht’