Erik Jonk Films & series 28 dec 2022, 18:01

Leestijd: 4 minuten

Living: je bent oud en hoort je doodvonnis, hoe leef je dan verder?

Hartverwarmend. Dat is het eerste woord dat te binnen schiet na het zien van het filmdrama Living. Verstikkend en verdrietig ook wel, maar uiteindelijk kwam Metro meer blij dan met een traan de bioscoop uit.

Grote titels verschijnen deze laatste week van het jaar niet nieuw op de witte doeken van Nederland. Omdat het onderwerp op voorhand aansprak, kozen we Living deze keer uit voor Metro’s Filmrecensie van de week. Want je zou maar richting je pensioen gaan en plotseling een heel slecht nieuws-gesprek bij de dokter krijgen. Wat dan nog?

Klerkenbestaan in Living

Daar draait het in Living om, in dit puur Britse drama van de Zuid-Afrikaanse regisseur Oliver Hermanus. Als je de 1 uur en 40 minuten terugbrengt tot één zin: je krijgt je doodvonnis op gerespecteerde leeftijd, hoe vul je de tijd die je nog rest dan nog in? Vertel je iedereen over dat doodvonnis? Of ga je nog even lekker los zonder je bezig te houden met het onvermijdelijke einde en maak je er maar het beste van? Of wil je de wereld zelfs een beetje mooier achterlaten, zoals Mr. Williams (zo blijft hij in de film heten) in gedachten heeft?

Lekker los gaan is wel even lastig trouwens, want we belanden in Living in het Londen van 1953. Kantoorklerken dragen allemaal een hoed en een stropdas, de huisarts een strik en vrouwen gaan in het lang. Er is beleefdheid alom en bij de kantoorgangers op de treinperrons kan er geen lachje vanaf (dat is not done op de vroege truttige Britse morgen). Mr. Williams (Bill Nighy, ook te zien in Love Actually, waarover onlangs in talkshow HLF8 een pittige discussie onstond), is hoofd van de dienst Openbare Werken op het gemeentenhuis. Elke werknemer spreekt elkaar aan met U, het is werkelijk verstikkend. „Houd je papierstapeltje hoog, anders denken ze dat je niets nuttigs te doen hebt”, is nog wel het meest rebelse wat je hoort.

Van oersaai kantoor naar lam als een deur

Maar ja, dan krijgt die oerdegelijke en weinig pratende Mr. Williams zijn doodvonnis: ongeneeslijk ziek, nog zes tot negen maanden te gaan. Voor het eerst in zijn werkzame leven verschijnt hij niet op kantoor (zijn collega’s overwegen meteen de politie te bellen). In plaats van de zoveelste dossierdag neemt het hoofdpersonage van Living een dag voor zichzelf. Een ontmoeting met een jonge toneelschrijver doet hem beseffen dat hij nog iets van het leven wil maken. Tegenover de jongeman moet hij echter bekennen dat hij geen idee heeft hoe dat moet. Wat volgt: een gezamenlijke tocht via de kermis, door een hoerenbuurt en langs cafés. Lám dat ie gaat… Zijn oersaaie kantoor verruilt Mr. Williams even voor een podium waarop hij lallend een oud Schots lied ten gehore brengt. En, wat een schok in de jaren vijftig, hij heeft zowaar een nieuwe hoed.

Verraden we hiermee niet te veel? Nee, dan begint het werkelijke Living pas. Het leven waarvoor hij kiest en vooral hoe. Gaat hij het nare nieuws aan zijn zoon en schoondochter, met wie Mr. Williams onder één dak woont, bijvoorbeeld vertellen? Zijn voormalige ‘onderdaan’ Margaret Harris (Aimee Lou Wood, Sex Education) speelt in zijn laatste levensfase een belangrijke rol. De jonge vrouw is net van baan veranderd en de twee ontmoeten elkaar bij toeval. Er ontstaat een prachtige band, waarover toch ook schande wordt gesproken. Niet over het feit dat de twee elkaar weleens ontmoeten. Nee, er zijn zorgen ‘dat anderen er over zullen praten’. Hadden we het woord verstikkend al gebruikt?

Ingetogen hoofdrol in Living

Bill Nighy is geweldig in zijn rol als Mr. Williams. Hoe ingetogen kun je spelen? Knap. De band met de jonge miss Harris is hartverwarmend en dat is de hele film Living uiteindelijk ook. Mooi om te zien dat iemand nog iets van zijn leven wil maken. Dat hij kijkt naar een speeltuin waarin kinderen kribbig reageren als hun moeder ze roept dat het tijd is om te gaan. Zo wil Mr. Williams ook nog even zijn. Niet dat kind dat in z’n eentje stilletjes in een hoek zit en aan niets meedoet.

Beoordeling uit 5: 3,5

Traag maar indrukwekkend en dat zal niet elke bioscoopganger bekoren.

Metro’s filmrecensie van de week lees je elke woensdag rond 18.00 uur. Op donderdag verschijnen nieuwe titels altijd in de Nederlandse bioscopen, zoals Living (soms ook op woensdag). Verslaggever Erik Jonk kiest er wekelijks eentje uit. Volgende week de eerste van 2023, Pokerface met Russell Crowe.

Fijn filmjaar!

Ramp: als twee vriendinnen willen vreemdgaan en elkaar dekken…