Erik Jonk Films & series 2 nov 2022, 18:01

Leestijd: 4 minuten

Je klem zuipen en dan in retraite, Elise Schaap doet het op Stromboli

Stromboli, bekende naam… Ah ja, da’s dat boek van Saskia Noort, waarin de moeder van Sara Zomer stelt dat gek zijn betekent dat je dezelfde hel steeds opnieuw beleeft. Nu zit actrice Schaap in die hel, maar dan in Stromboli als film.

Het drama Stromboli draait vanaf morgen in de bioscoop. Omdat we altijd benieuwd zijn naar het volgende werk van alleskunner Elise Schaap (ze was vorig jaar ook al zo goed in Mijn Vader Is Een Vliegtuig) is Stromboli Metro’s Filmrecensie van de Week. Maar ook omdat het de tweede film van regisseur Michiel van Erp betreft. Van Erps debuut in de bios – hij maakte verder veel documentaires – was Niemand in de Stad, een film over Amsterdamse vrienden die bijzonder goed in de smaak viel.

Met een uitgeput hart naar Stromboli

In Stromboli arriveert Sara, uiteraard gespeeld door Elise Schaap, per veerboot op het Italiaanse vulkaaneiland dat zo’n beetje ‘boven de punt van de laars’ te vinden is. Zij verlaat het schip niet voordat een knappe barista haar heeft gevraagd wat zij op het eiland komt doen en het antwoord vol gekreun en gesteun weinig aan de verbeelding overlaat. Maar eerlijk gezegd komt zij vooral naar Stromboli om haar uitgeputte hart te herstellen. Dit na een scheiding van haar man en verwijdering van haar tienerdochter. Of speelt er meer? Of het slim is om zo’n trip te maken met een koffer vol wodka, da’s maar de vraag. Het gaat dan ook al snel fout als zij zich samen met Harold, een plaatselijke wat vreemde oudere miljonair, klem zuipt. Al na één nacht wordt Sara uit haar appartement geschopt. Haar geld en smartphone is zij met haar lichaam vol drank kwijtgeraakt.

Ze wordt door ene Jens, type überfitte moderne goeroe, slapend op een houten kerkbank aangetroffen. Zo komt Sara in de alcoholloze retraite van ‘redder’ Jens terecht. En verhip, daar blijkt die Harold ook te zitten. Net als de in het begin stille Vlaming Hans, waarbij je meteen wel ziet dat er met hem van alles aan de hand is. En zo zijn er nog meer dolende zielen. Wie Stromboli heeft gelezen zal ze met een glimlach meteen herkennen. En bij het zien van de film kun je ook wel om de vertaling van Elise Schaaps I’m lost lachen. Onder in beeld verschijnt dan namelijk ‘ik voel me een verloren schaap’.

Gitzwarte gelijkenis

Vanaf de start van de retraite begint Stromboli eigenlijk pas echt. Want hoe zit het nou met dat verleden van Sara dat in enkele flashbacks over het witte doek vliegt? En hoe zit het met die gekke Harold, die vreemde Hans en de andere getroebleerde types? De geschiedenis van Sara en Hans komt samen omdat het verleden van beiden een gitzwarte gelijkenis heeft. Kan die wat overrompelende Jens het oplossen? En zijn zij daar met die beelden die altijd maar door hun gedachten schieten zelf wel toe in staat?

Het neerzetten van de wat eigenaardige personages is aan Michiel van Erp wel toevertrouwd. De wereld van Stromboli is een wereld die hem intrigeert. Van Erp daarover zelf: „Waarschijnlijk is mijn drive de bewondering voor mensen die hun problemen te lijf gaan. Uiteindelijk worden ze allemaal mensen van vlees en bloed. Mensen zoals jij en ik. Want iedereen loopt butsen in het leven op.”

Drie acteurs schitteren in Stromboli

Dat Elise Schaap haar ‘mannetje’ in Stromboli staat, we hadden – het is bijna niet eerlijk – eigen niet anders verwacht. Van De Familie Kruys tot Undercover, Soof, de musical Hij Gelooft In Mij en De TV Kantine: wat kan deze vrouw eigenlijk niet? Twee mensen vallen naast haar in een gemixte cast van Nederlandse en buitenlandse acteurs specifiek op.

Ten eerste de Brit Tim McInnerny als die oudere Harold. Je zou hem gezien kunnen hebben als Lord Robbert Glover in Game of Thrones. Zijn acteerkunsten zijn een lust voor het oog. En dan hebben we nog de boomlange Vlaming Pieter Embrechts als Hans, die naast acteur ook zanger van de Belgische latinband El Tattoo Del Tigre is. Hij ontving in Nederland niet lang geleden een Musical Award voor zijn aandeel in de David Bowie-musical Lazarus, die tot corona in ons leven kwam te zien was in het DeLaMar Theater in Amsterdam. Wat een geweldenaar is dat zeg.

Stromboli is goed geslaagd, maar niet zo’n goed idee voor iemand die alleen maar lekker onderuit gezakt met een bak popcorn in een bioscoopstoel neer wil ploffen om te relaxen.

Beoordeling uit 5: 3,5

Metro’s filmrecensie van de week lees je elke woensdag rond 18.00 uur. Op donderdag verschijnen nieuwe titels altijd in de Nederlandse bioscopen, zoals Stromboli (soms ook op woensdag). Verslaggever Erik Jonk kiest er wekelijks eentje uit. Volgende week de langverwachte Marvel-titel Black Panther: Wakanda Forever.

Holly Mae Brood is hacker in Netflix-film The Takeover: ‘Maar ik typ nog met twee vingers’