Erik Jonk Films & series 12 okt 2022, 18:01

Leestijd: 4 minuten

Zee van Tijd: als je kind (5) in de oceaan verdwijnt en nooit meer wordt gevonden

De gedachte aan wat er in de film Zee van Tijd gebeurt alleen al, is onverteerbaar. Je 5-jarige zoon die plots niet meer op je schip aanwezig is en ergens in de Atlantische Ocean moet liggen. Strijdend tegen de dood. En dat je als ouders wanhopig zoekt, maar hem niet kunt vinden.

Helaas, dit verhaal is waargebeurd (zie kader). Het is niet het vrolijkste – een understatement – onderwerp om met dit bijna twee uur durende drama een lekker avondje bios te beleven, maar Zee van Tijd is vanaf morgen wel in de Nederlandse bioscopen te zien. Gezien de tragische en daarmee interessante gebeurtenis is deze titel Metro‘s Filmrecensie van de Week. En ook vanwege het bijzondere feit dat vader en zoon Gijs en Reinout Scholten van Aschat hetzelfde personage spelen, als oude en jonge vader Lucas. Zij zagen hun werk onlangs als openingsfilm van het Nederlands Film Festival in première gaan.

Het verhaal van Zee van Tijd

Het jonge gelukkige stel Lucas en Johanna (‘Jo’, een rol van de geweldige Sallie Harmsen) zeilt in de jaren 80 met hun zoontje Kai de wereld rond: stapelverliefd, onbezorgd en vol dromen en idealen. Midden op de Atlantische Oceaan verandert alles, wanneer de ergste nachtmerrie van de jonge ouders werkelijkheid wordt. Het abrupte einde van de reis is het begin van innerlijke strijd. In hun wanhopige pogingen om overeind te blijven, drijven de twee steeds verder uit elkaar. Veertig jaar later ontmoeten de vroegere geliefden elkaar weer en blijkt dat de tijd zeker niet alle wonden heeft geheeld. De ontmoeting is bij de repetities van een dansvoorstelling, waarbij theatermaker Lucas het verhaal van Kai wil vertellen. Voor hem is dat noodzaak, voor Jo iets onbestaanbaars.

Zet je bij Zee van Tijd maar schrap

Mocht je dit te zware kost vinden voor de bios: als de film begint, zie je gelijk ‘film- en tv-drama’ in beeld verschijnen. Zee van Tijd zal dus ooit ook op de buis te zien zijn. Voor wie wel belangstelling heeft voor zo’n gruwelijk verhaal: zet je schrap, want het is allemaal niet misselijk. Zee van Tijd begint overigens vrolijk, met beelden die door vader Lucas op de boot zijn gedraaid, vermengd met ‘normaal gedraaide beelden’. Daardoor bestaat de kleine Kai in elk geval en blijft hij voor de kijker niet ‘een kind dat ergens in de oceaan ligt en nooit meer werd gevonden’. Als Kai met zijn ouders tegen elkaar gekropen naar de ondergaande zon staart, straalt dat totaal familiegeluk uit. „Voor altijd dit”, zegt Lucas. Helaas wordt het ‘voor nooit meer’. Wat keihard binnenkomt: het moment dat wordt besloten om terug te varen richting de Azoren en Kai niet gevonden wordt achtergelaten. Het is niet eens te bevatten.

Hoe sterk is de liefde nog?

Na alle gelukkige beelden, krijg je anderhalf uur ellende voorgeschoteld. De ellende op het schip, maar ook in de jaren erna als de relatie van Lucas en Jo danig op de proef wordt gesteld. ‘Hoe sterk is de liefde nog als alles wegvalt?’, is dan ook de treffende ondertitel van Zee van Tijd. Naast vader en zoon Scholten van Aschat (Gijs was onlangs nog op dreef in de veel geprezen serie Rampvlucht over de Bijlmerramp) en genoemde uitblinker Sallie Harmsen, maakt Elsie de Brauw als oude Johanna de geweldige cast compleet.

We zullen niet te veel verraden over deze boeiende tranentrekker. We laten het bij het verschil in verwerking. Lucas reageert zich af met sloopwerk (voordat hij later in het theater begint). Jo zondert zich zwaar depressief af, ligt louter thuis op de grond en laat niemand toe. En dat de sprong van die tijd naar het nu een enorme is. Maar dat is niet storend.

Van A tot Z in je gezicht

Wat je je hoogstens kunt afvragen bij deze verder geslaagde film van regisseur Theu Boermans, is waarom je Zee van Tijd van A tot Z in je gezicht krijgt gesmeten. Je eigen verbeelding laten spreken is er amper bij. Nou ja, laten we het van A tot X noemen. Y is het feit dat je je verbeelding één keer kunt gebruiken: hoe is Kai in de oceaan terechtgekomen? En voor Z: aan het einde van de film is er toch nog een verrassing ingebouwd.

Beoordeling uit 5: 3,5 (niet voor iedereen ‘een lekker avondje uit’…)

Metro’s filmrecensie van de week lees je elke woensdag rond 18.00 uur. Op donderdag verschijnen nieuwe titels altijd in de Nederlandse bioscopen, zoals Zee van Tijd (soms ook op woensdag). Verslaggever Erik Jonk kiest er wekelijks eentje uit. Volgende week: Kwestie van Geduld, waarin we heel wat gedoe rond de liefde zien. Geheel naar de titel: in Limburg natuurlijk.

Filmrecensie Misfit: Stefania nu het gezicht van Nederlands grootste filmexport-succes