Erik Jonk Films & series 31 aug 2022, 18:01

Leestijd: 5 minuten

Filmrecensie The Princess: 109 minuten Diana zonder voice-over werkt uitstekend en is soms adembenemend

Er is veel over prinses Diana van Groot-Brittannië gemaakt, maar nog niet zoiets als The Princess. 109 minuten vaak ruw beeldmateriaal met woorden die op dat moment toevallig werden gesproken, is aan elkaar geplakt. Maar verdomd vernuftig en – heerlijk – zonder voice-over aan elkaar geplakt. Het werkt geweldig en vertelt toch Diana’s hele verhaal.

De film The Princess, of beter gezegd documentaire, draait vanaf morgen in de Nederlandse bioscopen. We hebben het hier over de meest populaire prinses ter wereld van het recente verleden, dus Metro maakte er graag de Filmrecensie van de Week van. Je zou als zure filmrecensent meteen kunnen roepen dat The Princess niet zoveel toevoegt aan wat er al bestond. Klopt. Maar net zo zeer geldt dat een kwart van de wereldbevolking er nog helemaal niet was, toen prinses Diana op 31 augustus 1997 verongelukte. En ja, exact 25 jaar na dato is ‘een compleet Diana-overzicht’ wel op z’n plaats.

‘Jagen op Diana!’, het is meteen raak

The Princess begint met vage beelden van een jonge dame, die vanuit een auto een drukte van belang bij hotel Ritz in Parijs filmt. Het wordt duidelijk dat prinses Diana hier in de buurt moet zijn, dus de filmster schreeuwt ‘jagen op Diana!’. Het is kort voordat Diana Spencer en de latere prinses van Wales op een tragische manier aan haar einde komt in een tunnel. Opgejaagd door paparazzi-fotografen die zij zo beu was. Haar toenmalige vriend, de rijke Dodi Al-Fayed, was op slag dood overigens. Diana leefde na het auto-ongeluk nog uren. Wereldwijd zaten mensen aan de buis gekluisterd, wetende dat de onvermijdelijke woorden zouden klinken. „Prinses Diana is dood, zij heeft het niet gehaald.” Diana werd slechts 36 jaar.

Poppetje Diana beloeren

De Britse Oscar genomineerde regisseur Ed Perkins (Black Sheep, Tell me who I am) heeft een confronterende kroniek over het publieke leven en de dood van de geliefde people’s princess Diana Spencer voor elkaar gekregen. The Princess laat zien hoe dicht de media op haar huid zaten en welke impact dit had op haar leven. En het toont ook wat dat zegt over ons, de toeschouwers die de beelden keer op keer willen zien. Ook nu weer, nog steeds. Zoals gemeld zonder voice-over en uitsluitend aan de hand van archiefbeelden – zowel uit de media als openbare amateuropnames –is er een indringend en uiteindelijk ook waarachtige portret van Diana ontstaan. Omdat je alleen beelden ziet en er geen stem is die je steeds vertelt wat allemaal precies, kun je je eigen gedachten erover laten gaan. Beetje ongemakkelijk ook, want je bent toch weer een poppetje aan het beloeren, zoals zoveel mensen in Diana’s leven deden. Voelt dat wel goed? En toch, het fascineert allemaal mateloos.

Eerlijk gezegd is het vaak tenenkrommend wat je krijgt te zien, vooral van de kant van de pers. Journalisten die haar staan op te wachten om te vragen wanneer haar huwelijk met prins Charles nou eens wordt aangekondigd, kort voor zij in een doodgewone auto zelf naar het werk stuurt.

Jonge toekomstige koningin

We zien in The Princess ook haar eerste televisie-interview, gezeten naast haar toekomstige man van wie ze uiteindelijk ook zou scheiden. Nog maar 19 is Diana en het is een dag nadat zij nog een nanny was en nu plots de toekomstige koningin die zij nooit zou worden. Ze is direct enorm populair. ‘Alle’ meiden in Groot-Brittannië dragen hetzelfde kapsel als zij. Lang voor het huwelijk met Charles dragen Britse vrouwen buttons met teksten als ‘Don’t do it Di‘. En de pers werd uiteindelijk niet alleen de vijand van Diana, maar ook van het volk. Niet lang voor haar dood belegde de prinses zelfs een persconferentie om te vragen of zij, inmiddels als gescheiden vrouw, wat meer met rust mocht worden gelaten. De fotografen bleven echter, altijd en overal.

Het huwelijk was ondanks de buttons een belevenis voor het hele land en eigenlijk de hele wereld. Liefst 2 miljoen mensen stonden in Londen langs de route om een glimp van de koets proberen op te vangen. Het was niet gek dat iedereen van Diana hield. Alleen haar blik al, vaak wat ongemakkelijk naar de grond gericht. Eenmaal op het punt van bevallen van prins William, bracht dat weer duizenden mensen op de been. Op straat speculeerden zij of het een jongen of een meisje zou worden.

Diana maakte er het beste van

Van al die aandacht maakte prinses Diana uiteindelijk maar het beste. Door al die mensen en kinderen die haar tot in de verste uithoeken adoreerden zelf op te zoeken. Door ze aandacht te geven en daar waar zij kon te helpen. Zo opende zij het eerste aids-ziekenhuis in Engeland en sprak zij er – zoals altijd uitgebreid – met de eerste aidspatiënten die er werden opgenomen. Een knuffel? Geen probleem.

Zij reisde steeds vaker alleen laat The Princess zien, bracht uiteindelijk helemaal geen tijd met haar 12 jaar oudere man door en het huwelijk met Charles liep op de klippen. Voor die tijd was al het ene schandaal na het andere naar buiten gekomen, zoals het vreemdgaan van Charles. Maar ook het nieuws dat Diana vijf zelfmoordpogingen had gedaan. De grootste schok kwam door de prinses zelf, op televisie. In een interview gaf zij toe zelf ook met een andere man te zijn geweest. De straten in Groot-Brittannië waren tijdens dat gesprek muisstil.

Massale rouw

Muisstil werd het ook na dat ongeluk in Parijs, om vervolgens uit te barsten in wereldwijde rouw en taferelen van verdriet die onder de Britten nog nooit waren vertoond. De bloemenzee in Londen was ongelooflijk. Net als de miljoenen mensen langs de weg toen Diana naar haar laatste rustplaats werd gereden. De hele wereld keek weer adembenemend en live toe. We zien in The Princess zelfs bosjesmannen in een land ver weg staan te snikken. Het laat zien hoe zeer Diance Spencer echt die people’s princess was geworden. En eerlijk is eerlijk, zelfs deze verslaggever moest bij die (toch onvergetelijke) beelden van de lijkauto en de huilende Engelsen weer even slikken.

Beoordeling uit 5: 4

Metro’s filmrecensie van de week lees je elke woensdag om 18.00 uur. Op donderdag verschijnen nieuwe titels altijd in de Nederlandse bioscopen, zoals The Princess (soms ook op woensdag). Verslaggever Erik Jonk kiest er wekelijks eentje uit. Volgende week: Bodies Bodies Bodies (horror, met regie van Halina Reijn).

Filmrecensie Fall: met kriebelknieën van de hoogtevrees in de bioscoop