Nina den Bouw en Erik Jonk Films & series 9 feb 2022, 18:07

Leestijd: 5 minuten

Filmrecensie: Death on the Nile had ook Death on the Rijn kunnen heten

Veel geouwehoer, weinig actie. Aardige film, maar lange zit. Zo zouden we de film Death on the Nile in een paar woorden kunnen omschrijven. Een rolprent die gezien de naam de film prachtige beelden belooft, maar waar je wat dat betreft wat bekaaid afkomt.

Aangezien we hier te maken hebben met een grote Agatha Christie-titel (haar boek Moord op de Nijl uit 1937) is Death on the Nile deze keer Metro‘s Filmrecensie van de Week. Hij draait nu in de bioscoop.

Remake Death on the Nile

Het blijft altijd een risico om een remake van klassiekers te maken. Murder on the Orient Express, de voorganger van Death on the Nile, is een voorbeeld waarbij dat goed uitpakte. En recent gold dat ook voor Steven Spielbergs West Side Story, die momenteel nog in de bios te zien is. Ook Death on the Nile is een remake, die was ook in 1978 te zien. Vooraf zag de huidige cast met onder meer Gal Gadot, Letitia Wright en natuurlijk hoofdrolspeler én regisseur Kenneth Branagh prima uit. Hoge verwachtingen dus.

We zien in Death on the Nile cruiseschip S.S. Karnak tijdens haar vaart in 1937 op de Nijl. De rust is plotseling compleet verdwenen als een van de passagiers dood gevonden wordt. Vermoord. Hercule Poirot (Branagh, die altijd waar gemoord wordt toevallig present is, of het nou een trein is of een boot) wordt in vertrouwelijkheid gevraagd om deze moord op te lossen. Voor er nog meer doden vallen. Na een op een mooie Wie Is De Mol?-manier uitgesproken People kill for love, ontstaat er op het dobberende schip een Wie Is De Mol?-achtig spel. En rest er natuurlijk maar één vraag: wie heeft het gedaan?

Soms schitterende beelden, maar waar is de Nijl?

De kostuums, setting, muziekkeuze en de cinematografie zijn allemaal mooi tot heel mooi gedaan. Daarmee geeft Death on the Nile een goed beeld van vervlogen jaren en draagt het mooi bij aan het verhaal en de sfeer. Het is visueel gezien een mooi geheel, ondanks dat niet één scene is opgenomen in Egypte. De pyramides komen uit de computer en sowieso speelt de Nijl qua beeld – helaas – geen echte rol. Een enkele keer verorberen rivierdieren elkaar, maar daar blijft het ook bij. Wat dat betreft had Death on the Nile ook Death on the Rijn kunnen heten.

Kenneth Branagh keert dus weer terug als Agatha Christies hoofdpersonage Hercule Poirot. En we zien Emma Mackey terug in de rol van Jacqueline de Bellefort. Mackey kennen we ook van haar rol als Maeve uit de Netflix-original Sex Education. In die serie is ze een seksuele, rebelse tiener die jaloers is op haar ex-vriend. In Death on the Nile speelt ze in principe hetzelfde karakter: een sensuele vrouw die zeer jaloers is op haar ex-vriend. Voor haar weinig karakterontwikkeling dus, al moet zij ook maar spelen wat de rol vraagt.

Armie Hammer beschuldigd van seksueel overschrijdend gedrag

Ook zien we Armie Hammer als Simon Doyle, wat toch wel een verassing blijkt. Niet vanwege zijn spel, maar om het feit dat er in het werkelijke leven beschuldigingen tegen hem op tafel liggen van verkrachting, seksueel overschrijdend gedrag en intimidatie. Zo zou hij vrouwen berichten gestuurd hebben via Instagram met teksten als ‘ik zou zo graag jouw bloed willen drinken, ik word er gewoon hard van’. Toch heeft 20th Century Fox besloten om zijn scenes in Death on the Nile te behouden en niet met een nieuwe acteur de halve film over te doen.

Death on the Nile duurt iets langer dan twee uur, waarschijnlijk net wat te lang om je belangstelling vast te houden. Er zijn wat onnodige stukken (en ook een overbodige begin-scene in zwartwit over de Eerste Wereldoorlog). Gelukkig word je wel wakker geschud door enkele schrikelementen (waaronder één totaal onverwachte en dus goeie). Ook kun je met weinig puzzelen het antwoord op de vraag ‘wie heeft het gedaan’ achterhalen. Een beetje gek is verder dat er op het cruiseschip, buiten de hoofdrolspelers om, bijna geen andere passagiers lijken te zijn.

Death on the Nile prima film voor thuis

Slecht is Death on the Nile, die door corona vijf keer van releasedatum verschoven is, absoluut niet. Maar de hoop op een knaller was misschien iets te groot. Voor de Agatha Christie-fans kan het zeker een vermakelijke film zijn. Maar voor de medemens die minder bekend is met haar verhalen, is het niet een film die je in de bioscoop moet zien. Death on the Nile kan je ook prima thuis kijken. Lekker op de bank, met een cola- en chipsbreak na zo’n gedeelte veel geouwehoer, weinig actie.

Maar of deze film beter is dan de versie uit 1978 (de trailer daarvan zie je hier)? Volgens de redactie niet. In de versie uit 1978 had iedereen een motief en reden om Linnet Ridgeway te vermoorden. Dat mooie gegeven ontbreekt in ‘versie 2022’. Death on the Nile kan een nieuwe generatie wellicht nog wel aanspreken. Voor de generatie die is opgegroeid met de film van ruim veertig jaar geleden, of mensen die de vorige Death on the Nile later zagen, ligt mogelijke teleurstelling in het verschiet.

Beoordeling uit 5: 2,5.

Metro’s filmrecensie van de week lees je elke woensdag rond 18.00 uur. Op donderdag verschijnen nieuwe titels altijd in de Nederlandse bioscopen (soms op woensdag). Verslaggever Erik Jonk kiest er wekelijks eentje uit.

Kijkers prijzen Sander en de kloof en uitzending peperdure privéscholen: ‘Aanrader, mooi!’