Iris Hermans Films & series 16 jul 2020, 15:55

Leestijd: 7 minuten

Metro was op de bloedhete set van nieuwste Netflix-serie Cursed

Dat er bij het maken van een serie véél meer komt kijken dan alleen een goed script en het liefst een beetje bekende hoofdrolspelers, blijkt wel na een bezoekje aan Cursed.

Metro liep over de filmset en ontdekte onder andere de blueprint van de bottenkapel, gedroogde sardientjes als een van de vele props, een heel leger aan figuranten, of extra’s, met geweien in het haar, een spannende wifi-code (Dark Crystal) en dat de hoofdrolspelers ook gewoon eten wat de lunchpot schaft.

View this post on Instagram

A post shared by Cursed (@cursed)

Serie-fanaten

Augustus vorig jaar kreeg Metro de uitnodiging om „een exclusief kijkje op de Netflix-set te nemen.” In Londen, samen met acht andere journalisten uit verschillende landen, die, zo blijkt al na de eerste ontmoeting in het taxibusje, helemaal hooked aan series zijn. „Kijk, daar werd The Office met Ricky Gervais opgenomen”, roept een Engelse journalist met een Stranger Things-shirt aan blij uit, als we langs een plaatsnaambord met ‘Slough’ erop rijden. Iemand anders draagt een T-shirt met daarop in bloederige rode letters de titel van de eerste serie die hij ooit zag. „I just loved Buffy”, herinnert een Poolse fantasy-journalist de beroemde vampierslachtster uit de jaren negentig. Meteen ook zijn allereerste jeugdliefde, „zo’n bijzondere vrouw, ik droomde ook over haar, als je snapt wat ik bedoel…”

Het gesprek gaat al gauw over Cursed. „Ik heb gehoord dat het de nieuwe Game of Thrones belooft te worden”, gooit een Israëlische journaliste het in de groep. „En dat het wel wat wegheeft van The Hunger Games”, vult een Franse filmjournalist haar aan. Ze hebben allemaal ervaring met setbezoeken. „Het is vooral sitting en waiting”, waarschuwen ze, „maar verder is het echt amázing.”

Lees hier de interviews met de hoofdrolspelers en waar de serie over gaat

Cursed campers

We stappen uit in een op het eerste oog ietwat saaie buurt, met grijze twee-onder-een-kaps en veel zebrapaden. Totdat ons oog valt op een bescheiden kampement van witte campers met bordjes met namen erop, waaronder Katherine Langford, de hoofdrolspeelster die actieheldin Nimue speelt. Ja hoor, dit zijn de clichécaravans van de hoofdrolspelers, die je -ironisch genoeg- normaal gesproken alleen in films ziet.

De campers staan geparkeerd voor een groot gebouw, dat wel wat wegheeft van een middelbare school, gebouwd in de jaren 80 van de vorige eeuw. In plaats van scholieren, herbergt het gebouw honderden medewerkers die allemaal op eigen wijze een steen bijdragen aan Cursed, van acteur tot tekenaar en de kok in de keuken. En in plaats van klaslokalen bestaat het gebouw uit tig verschillende ruimtes, waar zowel in wordt geacteerd als waar de kleding wordt genaaid, en alles ertussenin.

Na een rondje interviews van een aantal hoofdrolspelers en de schrijver van Cursed, gaan het dan echt gebeuren.

„Welkom bij Cursed!” We worden begroet door een set-assistente die niet kan stoppen met glimlachen, zelfs wanneer ze The Rules uitlegt, met NO PICTURES! als de voornaamste, maar er gaat wel een fotograaf mee. Verder geen toegang als het rode lichtje brandt en wel toegang als-ie groen is. „Maar wel quiet zijn, hoor”, zegt ze glimlachend.

Vlak voordat we de set betreden, klinkt een brandalarm-achtige bel. Alle journalisten blijven stoïcijns staan en het blijken op deze hete zomerdag inderdaad doorgewinterde setbezoekers. „Het is het signaal dat de oefenscène is afgelopen en dat er op de set weer mag worden gepraat”, verheldert iemand verveeld. „Je raakt er aan gewend.”

Op de set

De set bestaat uit verschillende ruimtes, elk omgetoverd tot een Middeleeuwse locatie. We mogen overal kijken en ook alles aanraken. Op een plek, waar net een scène is opgenomen, smeult het vuur nog na en hangt een mistige waas. We lopen over dikke lagen stro en ligt het nou aan mij, of ruikt het hier naar paard? Kan zeker kloppen, lacht de set-assistent. „Paarden zijn essentieel in de serie, alle acteurs hebben ook intensieve paardrijlessen moeten nemen.”

Het is erg heet op de set en medewerkers gebruiken kleine handventilatoren voor wat verkoeling. Een raampje openzetten gaat hier nu eenmaal wat lastig. Overal staan tafels met flesjes water, zakjes chips en mueslirepen.

Tijdens de settour komen we langs een flard van een kasteel dat Middeleeuws echt lijkt, maar van 21^ste eeuw kunstmateriaal gemaakt is. We passeren een grote groep figuranten -of ‘the extra’s’-, allen gekleed in lange bruine gewaden en we staan even stil bij een waterput, zonder muntjes op de bodem. Of nou ja, nu met één muntje erin.

De houten troon trekt bij alle journalisten de aandacht en iedereen wil ermee op de foto, iets waar de setfotograaf geduldig gehoor aan geeft. Toegegeven: in je zomerjurkje met een iets te hoge split is het toch net even wat anders fotograferen dan in een Middeleeuwse jurk.

Na de set wacht een lunch op ons, en op alle anderen. ‘Chicken or fish’ staat op de summiere menukaart in de kantine, met een stuk citroentaart als toetje. Het voelt een beetje als highschool, met groepjesvorming aan de tafels. Tekenaars bij tekenaars, extra’s bij extra’s en acteurs bij acteurs. Of in dit geval alleen Daniel Sharman, die de Weeping Munk speelt aan een tafel. „Enjoy your lunch, it’s pretty okay”, grijnst de knappe acteur, waarna hij de schmink ingaat.

Made in Holland

Na de lunch gaan we naar boven, waar allerlei departementen en ateliers zitten. In de tekenkamer is twintigtal creatievelingen geconcentreerd aan het werk. Op een van de vele tekeningen die overal hangen, staat een kapel van menselijke botten. Ernaast hangt een windmolen die op datzelfde moment in het echt wordt gemaakt. Gekeken is naar de molens „in Holland”, vertelt een set-designer. Op een volgende tekening staat diezelfde windmolen, maar dan vol met vlammen. Hij haalt z’n schouder op. „Je werkt ergens weken aan en dan gaat het in de fik. Zonde soms wel, hoor, en de scène moet in een keer goed… Maar het went, en part of the script, you know.”

Op de kostuumafdeling zitten nog meer extra’s, met schmink op hun gezichten en geweien in de haren. „The rough women”, licht de set-assistent toe. Hier hangen niet alleen alle harnassen en andere outfits, maar er is ook een heel scala te vinden aan attributen en props in alle soorten en maten, waar je bij je amateurtoneelvereniging alleen maar van kunt dromen. Kaarsen van bijenwas, Keltische haarpinnen, een Ikea-tas vol gedroogde bloemen, haarverf voor het kleed van zwijnhaar. En het zwaard van Merlijn, dat een speciale plek aan de wand heeft gekregen, en net iets te hoog hangt om hem aan te kunnen raken.

Er is zelfs een blood factory. „We hebben gewoon heel veel bloed nodig”, legt een bloed-maker uit. Hier staan ook dozen met botten en doodshoofden, en opgezette vogels wachten op hun acte de présence.

Rotte tanden

De leatherroom is de ultieme leren droom van elke fetisjist, met overal waar je kijkt wel iets (een riem, een strijdoutfit, een haarband) van leer. Er is zelfs een aparte afdeling voor ‘Rotte tanden en Middeleeuwse baarden’ en afbeeldingen van (henna)tattoos, als decoratieve puntjes op de i. In het aangrenzende keukentje word je door het schoteltje met verse gember, Lindt chocoladeballen en het A4’tje met ‘wash your own cups, please!’ weer naar het nu gezogen.

En dan mogen we tot slot nog even meekijken bij een scène in het vluchtelingenkamp, waarin The Squirrel (de toen elfjarige Billy Jenkins) speelt, die we iets daarvoor hebben gesproken. „Scene 153, take 3”, roept director John. The Squirrel heeft ook nu weer die intense blik in z’n lichte ogen. Na afloop geeft John hem wat aanwijzingen, waarna Billy nog even moonwalkt, op het stro. De move waarmee hij jaren geleden opviel tijdens een auditie.

Props van de set

Foto’s maken is uit den boze, maar om tóch nog een blijvende herinnering aan het setbezoek te scoren, neem ik uit een van de pikkedonkere kamers waar we nog even in mogen ‘kijken’, heel subtiel een paar props mee en stop het heel subtiel in m’n bh. Een strohalm, hopelijk niet de laatste, een klein stukje bijenwaxkaars en iets waarvan ik er pas later achter kom wat het is, wanneer ik op het vliegveld in de rij voor de douane sta en me afvraag wie er naar fish and chips ruikt.

Ikzelf dus en ik gooi het gedroogde sardientje dat z’n geur nog niet is verloren, in de dichtstbijzijnde afvalbak, tussen de waterflesjes. Heel even denk ik het gehinnik van het paard van Nimue te horen… Hopelijk ben ik nu niet cursed.