Erik Jonk Films & series 11 jun 2020, 10:49

Leestijd: 8 minuten

‘Misschien breekt film Rundfunk records! Langst draaiend of dieptepunt qua bezoek’

De eerste Rundfunkfilm is letterlijk ‘eindelijk daar’. Het coronavirus gooide roet in het bioscoop-eten, want Rundfunk Jachterwachter zou in april in première gaan. Vanaf vandaag kunnen we de absurdistische Nederlandse film over de allerergste camping ooit wél zien. Met een maximum van dertig ‘man’ in de zaal, maar toch.

Yannick van de Velde (30) en Tom van Kalmthout (29) vormen het al jaren befaamde Rundfunkduo. In 2015 en 2016 vermaakten zij vooral jongeren met een knotsgekke tv-serie, waarin leraar Maatschappijleer meneer Heydrich een cultfiguur werd (Pierre Bokma: ‘Iedereen een voldoende… behalve jij!’). Twee theatervoorstellingen Wachstumsschmerzen en Todesangstschrei leveren honderden en alleen maar uitverkochte zalen op, tot aan het Koninlijke Carré toe. En dat terwijl Van de Velde en Van Kalmthout Runfunk al op de Amsterdamse Toneel- en Kleinkunstacademie bedachten. Die voorstelling leverde een finaleplaats bij het cabaretfestival Cameretten op en een tournee met theaterfestival De Parade.

Nu is daar dan Rundfunk Jachterwater over de troosteloze camping HIVO, waarbij de letter O helaas naar beneden is gelazerd. De Metro-verslaggever zag de film – coronatijd hè – ook al zo’n troosteloze omgeving: om 9.00 uur op een dinsdagochtend in een filmzaaltje van distributeur Dutch Film Works in Utrecht. Alleen.

Ongemakkelijke situaties ‘op z’n Rundfunks’

Wat gezien werd: totaal absurde situaties, heerlijk uitvergrote campinggasten, een absolute puinhoop en ongemakkelijke situaties ‘op z’n Rundfunks’. Wat voor spraakverwarringen er ontstaan als meneer Caravan, de familie Kempers en de heer Zomerhuis tegelijk komen inchecken bijvoorbeeld, dat kunnen op die manier alleen Yannick van de Velde en Tom van Kalmthout bedenken.

Van de Velde is zelf de campingbeheerder zonder naam die al het werk, maar dan ook echt alles, alleen moet doen. Eén van de gasten is een rare kwibus (Van Kalmthout), die later de voormalige en allerberoemdste kindster ooit Ronnie Bosboom Jr. blijkt te zijn. Bosboom is bekend van depri-hits en bestsellers als Ik ben zo ontzettend eenzaam en Publiek klapt, papa slaat. Die papa is de meneer Heydrich van weleer, Pierre Bokma. Bosboom Sr. is zo in- en inslecht, dat… nou ja, ga maar kijken. Wat we nog verklappen is dat zijn wereldberoemde kind op de vlucht is voor criminelen. Iets wat te maken heeft met een gigantische diamanten plaat. Ondertussen gaat Rundfunk Jachterwachter onderwerpen als pedofilie, kindermishandeling en anorexia niet uit de weg. Op een Rundfunkmanier, dat wel.

Als Metro de Rundfunkheren spreekt is er sprake van een persdag, maar ze zitten gemoedelijk aan een keukentafel. We doen een Zoommeeting uiteraard. Achter in het beeld staat een rode pan op het fornuis, inhoud onbekend.

Jullie moeten de hele persdag in deze keuken doen?
Tom: Mogen, we vinden dat we dit mogen doen.

De film zou in april uitkomen, maar toen zag de wereld er door corona opeens heel anders uit. Balen, of was het even niet anders?
Yannick: We hadden zoiets van ‘er is iets groters aan de hand dan dat onze film niet doorgaat, dus het was niet zo erg. Als het nou onze eigen schuld was omdat we bijvoorbeeld iets heel stoms hadden gedaan… Dit was overmacht, de hele wereld stond stil. We dachten allebei al snel ‘ach, wat kunnen we hieraan doen? De wereld schuift een paar maanden op, we schuiven wel mee’.

Best stoer dan om op 11 juni te verschijnen in een tijd waarin er maximaal dertig mensen in een bioscoopzaal mogen zitten.
Tom: Leuk toch? Misschien kunnen we nu wel heel veel records gaan breken. De film die het allerlangst draait ofzo en verspreid over de meeste voorstellingen. Of het snelst uit de bios verdwenen wegens een dieptepunt aan bezoekers, haha. Maar zonder gekheid, ik denk dat veel jongeren snakten om weer eens naar de film te gaan. We hopen dat het een héle slechte zomer wordt, met alleen maar regen.
Yannick: Ja, dan is een terras ook niks. We hadden ook kunnen wachten tot het najaar, maar we vonden dat we nu maar lekker moesten uitkomen. Volgens mij heeft iedereen er nu zin in, dus het is het juiste moment.

Het witte doek een logische stap

Jullie staan bekend om korte tv- en theatersketches. Hoe was het om aan een scenario van anderhalf uur te werken?
Yannick: Heel anders, maar waar het vooral om ging is dat we dit dolgraag wilden doen. Na de serie en twee theatervoorstellingen, leek het ons een logische stap om het witte doek op te gaan. Het was tof dat we bezig konden zijn met langere lijnen en er niet per se snelle harde grappen nodig waren. We konden op psychologisch niveau gekkere situaties en ontwikkelingen van personages bedenken.
Tom: Ik vond het leerzaam hoor, want we begonnen slechts met een gezonde dosis bluf en branie. We hadden veel aan onze producent Boudewijn Rosenmuller, die ons hielp bij het schrijven en het aanbrengen van structuur. Ja, dit was een hele toffe uitdaging.
Yannick: Boudewijn leidde ons in goede banen en temperde onze grootste dromen. Onze dromen waarbij echt alles kan, maar dat kon dus niet.

Jullie wilden bijvoorbeeld dat het op de camping de film lang zou regenen, toch?
Yannick: Klopt. Een van de eerste ideeën was dat het geen seconde, maar dan ook geen seconde droog mocht zijn. De hele film lang iedereen zeiknat. Toen kwamen we er al gauw achter dat dat te duur was. Een paar dagen regen werd het ook niet en riepen we ‘fuck it, we willen één dag sneeuw, al speelt het zich midden in de zomer af’.
Tom: Uiteindelijk filmden we tijdens de hittegolf van de vorige zomer en was het kúrk- en kúrkdroog.
Yannick: We hadden de regen dus nooit kunnen draaien met continu een strakblauwe lucht.

Waterst0fzuigeren op de camping

Uiteindelijk plensde het wel een dag, waardoor de camping zo’n beetje onder water stond…
Tom: Ja, dat was dus de bedoeling niet meer. We moesten al het water wegvegen, dweilen en waterstofzuigeren.

Waar kwam jullie campingidee vandaan. Was er iets met jeugdtrama’s?
Yannick: Dat niet, maar we hebben allebei wel veel gekampeerd vroeger. We vonden het fijn om één arena, een klein universum, te hebben waarin alles zich afspeelt. Kamperen heeft in zich dat het op z’n leukst het meest fantastische ever kan zijn. Maar er hoeft maar dít te gebeuren en kamperen wordt een totale nachtmerrie. De lijn tussen een heerlijke vakantie en keihard vloeken omdat je tent lekt en een verpeste vakantie hebben, is heel dun. Ik kan me vakanties met vrienden herinneren die in totale euforie begonnen en met totale rampspoed eindigden.
Tom: Als kind heb ik veel gekampeerd. Mijn vader is Frankofiel, dus we gingen altijd naar Frankrijk. We zaten op typisch Nederlandse campings waarbij het eerste wat je deed met je badje naar de pingpongtafel rennen was. Ik speelde de hele dag met andere Nederlandse kinderen. Voor onze film wilden we een microklimaat met z’n eigen regels en wetten, net als die middelbare school uit de tv-serie.

Kindster dat helemaal niet wil zingen

En daar kwam de lijn van de kindster van weleer nog bij.
Yannick: Zo’n kindster vinden we fascinerend. In onze voorstelling wilden we hem al, maar toen is het er niet van gekomen. We wilden een kindster waarbij alle liedjes een titel hebben met de lading ‘laat me met rust, ik wil niet zingen’. En dat niemand naar die trieste teksten luistert, maar iedereen ze alleen maar heel hard meezingt. Bij echte kindsterren voel je altijd dat er ouders zijn die telkens ‘gast, zing!’ hebben geroepen. Je ziet het weleens bij The Voice Kids, vooral buitenlandse versies, dat het succes van het kind vooral veel betekent voor de vader en moeder.

Wilden jullie de kijker per se de aller slechtste camping ooit voorschotelen?
Tom: Wij houden ervan om dingen uit te vergroten. Dus als het een kutcamping is, dan moet het ook de allerkutste kutcamping zijn die er bestaat. Als er dan een kindster langskomt, dan is dat natuurlijk de allergrootste kindster ooit die aan de allerlaagste wal is geraakt. Dat vinden wij een eh… mooie situatie.

Een treurige locatie bij Almere

Is die camping vanuit het niets ergens helemaal opgebouwd?
Yannick: Ja, op een braakliggend terrein ergens buiten Almere. De gemeente slaat daar van die ondergrondse vuilnis- en glasbakken op. Op sommige momenten zie je de bakken in de film ook op de achtergrond staan. Bij slechte wind hoorden we snelweg A6, het was een nogal treurige locatie.
Tom: Tijdens het draaien klonken er telkens heel gekke complimenten. Zo van: ‘Oooh, dit is echt LELIJK!’ We complimenteerden mekaar met beledigingen.

Jullie wilden na de tv-serie veel liever een film dan nóg een serie. ‘Smaakt deze film naar meer?’, vraagt een journalist dan.
Yannick: We zouden net aan een theatertournee beginnen, dus die moeten we straks nog helemaal afmaken. Dat gaan we eerst maar even rustig doen en tussendoor maar weer iets bedenken. Maar okay, we hebben al wat ideetjes hoor. Ik denk echter niet dat er een Jachterwachter 2 komt.

Rundfunk, de Musical

Waar zou Rundfunk zich nog meer voor lenen?
Tom: Musical natuurlijk, musical! Podcastje ook wel, late night-radioshow.
Yannick: Ja, we blijven maar solliciteren voor een late night-radioshow! Dat lijkt ons zo gaaf, maar het wordt nergens opgepikt. Kunnen via Metro even een oproep doen?
Tom: Ja, de kop van dit artikel moet zijn ‘Rundfunk wil een late night radioshow’. Wat wij zijn natuurlijk multimediaal.
Yannick: Wat heet, crosstransmultimediaal.

Lees ook: Rundfunk-duo droomt van annexeren Liechtenstein