Erik Jonk Entertainment 7 mei 2022, 18:01

Leestijd: 9 minuten

Angela Schijf flikt het nog steeds in Maastricht, maar nu in musical Dagboek van een Herdershond

Angela Schijf lost als rechercheur Eva van Dongen al vijftien jaar de ene na de andere misdaad in en rond Maastricht op. Ook nu is de actrice van Flikken Maastricht actief in de stad in Zuid-Limburg. Ze staat in het MECC in de musical Dagboek van een Herdershond. En daarmee is Angela Schijf na ruim twintig jaar terug in de musicalwereld.

Angela Schijf terug in Maastricht en terug in de musical (ze reikte vorige week gelijk alweer een award uit tijdens het Musical Awards Gala). Maar er is met Dagboek van een Herdershond nog iemand terug, Albert Verlinde als musicalproducent. Dat is betrekkelijk snel, want hij vertrok op 1 december 2020 bij Stage Entertainment (vroeger Joop van den Ende Theaterproducties). Het musicalbloed kroop toch weer waar het niet gaan kan, maar vooral: Verlinde kon Dagboek van een Herdershond gaan maken. Dat wilde hij al tien jaar. De musical is een spannende miljoenenproductie. In het MECC dus, met 1800 stoelen gelijk het grootste theater van Nederland. Morgen, zondag 8 mei, gaat de productie feestelijk in première.

Miljoenen zagen Dagboek van een Herdershond

Dagboek van een Herdershond was tussen 1978 en 1980 een razend populaire televisieserie. Miljoenen kijkers smulden van de zestien afleveringen met de Vlaming Jo De Meyere in de hoofdrol van kapelaan Odekerke.

Albert Verlinde vond in Joes Brauers – zelf een Limburger – zijn nieuwe jonge kapelaan. Brauers (22) is een veelzijdige talentvolle veelvraat. Metro sprak hem in november nog naar aanleiding van de indrukwekkende film Do Not Hesitate. In de Nederlandse inzending voor de Oscars speelde Brauers een uitgezonden soldaat die met twee anderen op vredesmissie zoekraakt in een door hitte geteisterd gebied. Maar hij acteert net zo ‘makkelijk’ als zweverig type in All Stars of house-ontdekkende dj in de huidige Netflix-hit Dirty Lines over de opkomst van de seks-telefoonlijnen in ons land.

Angela Schijf blij met Joes Brauers

Ook Angela Schijf – die openhartig is over een eetstoornis – heeft bewondering voor Joes Brauers sinds zij met hem werkt, vertelt de actrice Metro vanuit België aan de telefoon. „Joes is een enorm fijngevoelige jongen met veel aandacht voor de wereld om zich heen. Hij was eigenlijk de reden dat ik ja heb gezegd tegen Dagboek van een Herdershond. Toen ik gevraagd werd was er namelijk nog heel weinig, behalve een titel en een hoofdrolspeler, Joes Brauers dus. Een musical gaan doen, daar was ik heus een beetje huiverig voor. Maar toen ik begreep dat Joes de kapelaan ging spelen en ik zijn Engelbewaarder, dacht ik ‘deze jongen wil ik leren kennen, daar wil ik mee werken’.”

Was het niet de stad Maastricht die je door Flikken Maastricht en de reistijd vanuit je woonplaats Antwerpen over de streep trok?

„Nee, eerder regisseur Servé Hermans, omdat ik met hem werkte bij Toneelgroep Maastricht. Eerlijk gezegd leer ik Maastricht en de regio door dit stuk pas veel beter kennen. Door met Dagboek van een Herdershond in het verleden te duiken en te weten te komen wat er zich in Zuid-Limburg allemaal heeft afgespeeld. De mijnindustrie heeft natuurlijk enorme sporen achtergelaten. Nog steeds, zowel in de streek zelf als in de ziel van de Limburger. Ik houd wel van Maastricht hè, daar niet van. Het reizen is inderdaad te doen. Niet om de hoek, maar ongeveer een uur en een kwart.”

Je bent er de afgelopen jaren een paar keer geweest…

„Ik kom er weleens ja, haha.”

Toeval en tijd rijp voor Angela Schijf in een musical

Je laatste musical was 42nd Street in 2000-2001, een voltreffer. Had je ooit verwacht dat je volgende meer dan twintig jaar later zou zijn?

Angela Schijf lacht weer: „Na zo’n voltreffer moet je je imago hooghouden. Dus ik dacht: ik doe maar niets meer. Maar zonder gekheid, ik ben me daarna vooral gaan richten op theater en toneelspelen, waar mijn hart ligt. Daar had ik veel nieuwsgierigheid en verlangen naar. Af en toe kwam musical wel op mijn pad en werd ik ervoor gevraagd en heb ik het telkens niet gedaan. Nu was de tijd rijp, zal ik maar zeggen. Dagboek van een Herdershond is een mooi omkaderd project. En ik vond de rol meteen heel leuk. Dat het nu gebeurt is wel een soort van toeval. Voor hetzelfde geld was het nooit meer voorbijgekomen.”

En: bevalt die terugkeer in de musical?

„Ja, heel erg. Ik ben wat verbaasd, want ik refereerde altijd aan 42nd Street als een van de leukste dingen die ik ooit gedaan had. Maar nu heb ik wéér ‘een leukste ding dat ik ooit gedaan heb’. En weer hebben we het over een musical. Ik weet niet precies wat het is. Het hoge arbeidsethos misschien. De mensen die gewend zijn telkens iets uit te voeren op hoog niveau, de discipline. Wat het ook is, ik heb het echt erg leuk. We moeten nog in première gaan, maar ik heb al genoten van het hele traject.”

Angela’s rol in Dagboek van een Herdershond

Je bent de Engelbewaarder van kapelaan Odekerke. Is dat de verteller van het verhaal? (in de tv-serie was het alleen een stem van Kees Brusse, red.).

„Zelf vind ik het niet echt een verteller. Ik ben meer het geweten van Erik Odekerke. Het leuke van de rol vind ik dat het los van de andere personages staat. De Engel kan voorspellen en zegt ‘over vijftig jaar lopen de kerken leeg’. En ‘als over een halve eeuw de mijnen sluiten, wat dan? Het lijkt nu allemaal zo mooi, maar welvaart gaat straks ook een zwarte kant krijgen’. Zij speelt het spel van reflectie en is een spiegelende katalysator. Ze moedigt de kapelaan aan, heeft stoute trekken. Zo kan ze enorm op haar tenen getrapt zijn. Ja, ik vind het een menselijke engel, die ik allesbehalve engelachtig probeer neer te zetten.”

Je was 1 jaar toen de serie op tv was. Heb je er later iets van meegekregen?

„Heel weinig, maar wel wat bekende fragmentjes die op internet zijn terug te vinden. Omdat de Engelbewaarder echter een nieuwe rol is in plaats van alleen de stem, heb ik mezelf losgetrokken van de documentatie die er over Dagboek van een Herdershond is. Ik vind het veel belangrijker om het stuk van nu eigentijds te benaderen.”

Ik weet alleen van de kapelaan die van zijn fiets valt als intro van elke aflevering.

„Laat ik je iets verklappen: het zit ook in het theaterstuk, haha. De oudere generaties die de serie hebben meegekregen gaan heel veel herkennen. Dat merk ik nu al aan het publiek. Men reageert enorm op grapjes waarvan ik denk ‘huh?’. Maar dat heeft dus te maken met die tijd van toen.”

Moet je ook weer zingen net als twintig jaar geleden?

„Ja. En best wel heel wat met een aantal nummers.”

Zat de zangstem er nog?

„Die heb ik wel even moeten opzoeken. Het was lang geleden dat ik echt gezongen heb. Maar ik houd wel van dingen die moeilijk zijn, die spannend zijn en niet voor de hand liggen. Nou, dit was er zo eentje. De liederen vertellen allemaal hun eigen verhaal, het zijn gezongen scènes.”

Benen, billen en kuiten

Dagboek van een Herdershond staat vast in het MECC in Maastricht. Is er een speciaal theater voor jullie gebouwd?

„Ja, want het is een congreshal, dus ik zie het eigenlijk als een soort locatievoorstelling. In die grote hal hebben we de inkom voor het publiek, tribunes, speelvlak én onze kleedkamers én de backstage. Het is megagroot, maar dat gegeven maakt het tegelijk ook intiem. Iedereen is met elkaar in één ruimte. We staan op een podium van liefst zestig meter breed. Dat maakt dat we nu behoorlijke benen, billen en kuiten hebben van de afstanden die we lopen. Het is een bijzondere ervaring, omdat je best wel voelt dat het MECC niet voor theater gebouwd is. Tegelijkertijd geeft het daarom ook iets extra’s mee.”

De producent noemt Dagboek van een Herdershond telkens ‘een spektakelmusical’. Kun je uitleggen wat Albert Verlinde daarmee bedoelt?

„Dat heeft ongetwijfeld te maken met het paard dat met ons meedoet, haha. En een auto en…”

Zei je nou paard?

„Ja! Er zit een echt paard in de voorstelling. Er zijn ook heel veel figuranten. Op het hoogtepunt van de voorstelling staan volgens mij wel 75 mensen op het toneel. Dat maakt het wel tot een spektakel. Wat ik leuk vind is dat het een mensen-spektakel is, niet een spektakel met vuurwerk, kanonnen en special effects. Het gaat heel erg over de handenarbeid en het echte mensenwerk.”

Lach en ontroering bij Dagboek van een Herdershond

Gaan we een stuk met een lach en een traan zien?

„Heel veel lach, tot aan bulderend aan toe merken we bij de try-outs. Maar zeker in de tweede akte verstilt deze Dagboek van een Herdershond heel erg en wordt het een sferisch stuk. Dan werken we ook toe naar wat de mijnen voor Limburg naast het brengen van welvaart gedaan hebben. De mensen die in de mijnen werkten hadden het zwaar, ze stierven aan stoflongen en tegelijkertijd kwam er ook een economische shift op gang. In het stuk zie je hoe de mensen zich daartoe verhielden. Daar zit de verstilling en de ontroering. Het is altijd moeilijk om het zelf te zeggen, maar volgens mij is het heel tof geworden.”

Dagboek van een Herdershond is tot en met 17 juli exclusief in het MECC in Maastricht te zien. De cast speelt zeven voorstellingen per week (vier in het weekend). Meer informatie vind je hier.

Les Misérables terug in Carré, Vajèn van den Bosch vocht tot tranen toe voor rol