Erik Jonk Entertainment 29 nov 2021, 14:11

Leestijd: 6 minuten

Recensie ONE de Musical: veel lef, maar het is ‘m niet geworden

Soms ga je met een ‘hè jammer’-gevoel een theater uit. Bij de première van ONE de Musical is dat gisteren gebeurd. Het is het allemaal net niet. Of net te veel. Helaas.

Helaas ja, want we hebben bij ONE de Musical te maken met een enorm project. Met een project waarbij het woord lef op z’n plaats is. Roel Pieters is de producent en schrijver van het stuk. Een enthousiaste vent die een kwart eeuw geleden bij Joop van den Ende werkte. Pieters zag onder meer Les Misérables en The Phantom of the Opera en dacht: ‘Als ik zoiets groots toch eens voor Nederland zou kunnen maken’. Het vergt moed om dan een totaal nieuwe titel op een plek te beginnen die voor musicalliefhebbers nog onbekend is (Aalsmeer).

Coronamaatregelen en ONE de Musical

Helaas ook, omdat deze gloednieuwe ONE de Musical minder dan twee dagen voor de première te maken kreeg met nieuwe coronamaatregelen. Om 17.00 uur moest Studio’s Aalsmeer gistermiddag leeg zijn en de ‘volle bak’ van zo’n 800 plaatsen moest worden teruggebracht naar zo’n 30 procent van het aantal toeschouwers. Roel Pieters had de handdoek een paar weken in de ring kunnen gooien en zijn kindje kunnen uitstellen, maar hij zette met zijn team dapper door. Het mag gezegd: van de check van de QR-code tot aan de spreiding van mensen in de zaal, alles was tot in de puntjes geregeld.

Terug naar Pieters droom. Zijn interesse in de geschiedenis van Egypte zorgde voor een idee rond de tijd dat de pyramide van Cheops werd gebouwd. Cheops geldt als een van de zeven klassieke wereldwonderen en verrees zo’n 5000 jaar geleden. Het Egypte-idee werd al snel achterhaald, toen de musical Aïda werd uitgebracht. De droom van Roel Pieters werd ook elf jaar geleden eigenlijk al verwezenlijkt. Niet door hem, maar door producent Fred Boot die Nederland met Soldaat van Oranje op de wereldwijde musicalkaart zette. Het succes van het net zo spannende project Soldaat van Oranje heeft het succes van de genoemde titels Les Misérables en The Phantom in ons land zelfs al ver overstegen.

Veel high-tech, freerunners en acrobaten

Niets hield Pieters echter tegen. Nogmaals: de man heeft lef. Voorafgaand aan de première sprak hij de zaal toe: „Ik heb heel Nederland met mijn idee lastig gevallen.” In Paul Huibregtse en Marcel Boekhoorn vond hij de nodige financiële partners en hij kon aan de slag. Studio’s Aalsmeer is voor ONE de Musical omgetoverd tot een LED-theater, high-tech tot en met. Achter de bühne, aan de zijkanten, aan het plafond, overal hangen LED-schermen voor de nodige prachtige beelden als vliegen over de Nijl en een zandstorm. Pieters hield het ook niet alleen bij musicalacteurs. Hij voegde freerunners en acrobaten voor het nodige (hoewel…) spektakel aan de cast toe.

Al die technische hoogstandjes, daar gaat het voor deze nieuwe musicalproducent in eerste instantie niet om, zei Pieters onlangs in De Telegraaf. „Het verhaal staat hoe dan ook voorop.” Gekscherend zei hij in hetzelfde interview ook dat hij net zolang aan ONE de Musical heeft geschreven, als de bouw van de Cheops-pyramide heeft geduurd. En dat is nou net waar het onder meer misgaat. In ONE de Musical gebeurt héél veel, in niet zoveel verhaal…

Het verhaal van ONE de Musical

‘ONE‘ is terug te brengen naar drie verhaallijntjes. De verboden liefde tussen prinses Mira (Nienke Latten) en arbeider Amon die aan de pyramide werkt (Soy Kroon). Het Egyptische volk dat het zwaar heeft door gebrek aan ‘bier en brood’. En de veroorzaker daarvan – Hemioenoe (Jasper Kerkhof) – die via zijn geraffineerde spelletje bij koning Cheops (Jeroen Phaff) naar de hand van de prinses dingt. Prima ingrediënten voor een gave musical zou je zeggen. Maar via soms onbegrijpelijk snelle sprongen wordt het nergens echt rakende verhaal over meer dan twee uur uitgesmeerd.

Als dat gebeurt met briljant spel en heerlijke teksten is dat heel goed te doen, graag zelfs. Maar de cast is niet briljant (hoofdrolspelers Jeroen Phaff, Soy Kroon en Nienke Latten, die Metro eerder sprak uitgezonderd, zij zijn erg goed). En de teksten niet heerlijk. Als de liefde tussen Mira en Amon wordt ontdekt, hoor je bijvoorbeeld ‘Zie ze staan als sterren die flonkeren in de nacht’. Dat soort dingen. Echt storend zijn de oeverloze herhalingen in de niet door een live-orkest gespeelde liedjes. Dat laatste is overigens in deze productie met toch al zo’n grote cast te begrijpen, maar simpelweg jammer. Live is altijd lekker. Positieve uitschieters zijn er wel: Ik Volg Mijn Hart en Vleugels, beide door Nienke Latten bijvoorbeeld.

Tijd om te schaven?

Peter Lusse kondigt zich vooraf, als hij terecht de coronaregels met het publiek even doorneemt, aan als de verteller. Maar waarom vertelt hij alleen tijdens een openingsscène? Die ook nog eens vele minuten duurt en waarbij je alleen maar denkt ‘nou, beginnen we nog eens?’. Tot slot, het is al aangestipt: het is te veel. Het enorme peloton dansers en acrobaten is een verrijking voor ONE de Musical. Maar ze hoeven echt niet twee uur lang gebruik te maken van elk hoekje en gaatje (en brug en trappen) van het theater. Op een gegeven moment heb je die salto’s in het middenpad voor je neus weleens gehad. En prinses Mira kan haar hart ook wel op het podium uitstorten, in plaats van op een brug die in de nok van het theater hangt. Over die brug gesproken: die neemt voor de achterste rijen publiek een deel van het beeld van sommige scènes en de mooie LED-beelden weg. Eruit slopen dat ding kan geen kwaad.

Wie weet komt deze ONE de Musical na een langere periode, als het de kans krijgt, nog beter uit de verf. Voorlopig is er even tijd voor het nodige schaafwerk, nu de voorstelling alleen op zaterdag- en zondagmiddag kan worden gespeeld. En mogelijk op woensdagmiddag, daar wordt nog naar gekeken.

ONE de Musical, eeuwig zonde

Hebben we hier te maken met een Metro-man die zijn pen graag in de azijn doopt? Integendeel, goed is goed. De in Scheveningen goed gelukte Aladdin kreeg daar heus de credits voor. Maar even napraten na de première met verschillende mensen – voordat de Rutte-tijd van 17.00 uur inging – leverde dezelfde meningen op: nee, ONE de Musical is ‘m niet geworden.

Eeuwig zonde, voor zo’n enorm project en Roel Pieters. Die spraak ook na afloop de zaal toe: „Vertel verder dat dit een heel vette musical is.” Laat dat ‘heel’ maar weg, maar met ‘vet’ zit hij door het spektakel dichter in de buurt dan een vergelijking met Les Misérables of The Phantom of the Opera. Daarvan blijft ONE de Musical – nogmaals helaas – ver weg.

Waardering: 2,5 uit 5 (2 voor ‘mwah’, een halfje voor de getoonde moed).

Informatie over ONE de Musical vind je hier.

Filmrecensie House of Gucci: wat is Lady Gaga verpletterend goed