Erik Jonk Entertainment 31 okt 2021, 21:15

Leestijd: 9 minuten

Jim Bakkum: uitgescholden jochie, tieneridool in volslagen gekte, nu man met een boek

Jim Bakkum heeft zijn carrière de zoveelste boost met een nieuwe uitdaging gegeven: hij mag zich nu schrijver van zijn eigen biografie noemen. De weg naar Bakkum, heet zijn boek.

Het geeft een mooie inkijk in de bizarre gekte die rond hem – en ook Jamai – heerste tijdens en na de eerste Idols. Maar laat ook zien waar hij nu, achttien jaar later, staat. Metro las het werk dat hij opdraagt aan zijn vrouw Bettina en kinderen Lux, Posy en Molly en dat hij schreef ‘voor pap en mam’. En schoof even bij de zanger, acteur, presentator en nu ook schrijver aan.

Jim Bakkum terug in Krasnapolsky

Zaterdagmiddag, hotel Krasnapolsky in Amsterdam. Dat Jim Bakkum, 34 inmiddels, Metro, andere journalisten, cameramensen, vrienden, familie en collega’s als Carlo Boszhard en Irene Moors hier bij zijn boekpresentatie ontvangt, is geen toeval. Het is gezellig, maar oh zo rustig in vergelijking met ruim achttien jaar geleden. Kort voor de allereerste Idols-finale op 8 maart 2003 (5,5 miljoen kijkers…) was hier de persconferentie met de finalisten Jim Bakkum en Jamai Loman – 15 en 16 jaar – belegd. Het land was al een paar weken ‘in de ban van’, maar wat daar gebeurde was met geen pen te beschrijven. Er stonden minstens zoveel mensen op de Dam als jaarlijks op 4 mei. Maar dan vooral schreeuwende tienermeisjes. Krasnapolsky dreigde bestormd te worden en de twee tieneridolen werden maar een balkon van een van de kamers op gestuurd, inclusief megafoon om de opgewonden meute eerst blij en daarmee ook rustiger te maken. Via een achteruitgang werden Jim en Jamai vliegensvlug naar buiten ‘gesmokkeld’ en in veiligheid gebracht.

De weg naar Bakkum sprong in het verleden

Een zeer groot deel van het boek gaat over de beginperiode. Meer dan de helft van de 246 pagina’s beschrijven de Idols-tijd en de totale gekte die er daarna rond de ooit schuchtere jongen uit het Noord-Hollandse Egmond-Binnen heerste. Het geeft maar aan hoe de tijd waarin Jim Bakkum als tienertje werd geleefd moet zijn geweest en hoe het hem gevormd heeft.

Zijn het jaren geweest die veel, zo niet alles voor je carrière hebben bepaald en daarom zoveel aandacht in je boek hebben gekregen?

Jim Bakkum, totaal relaxt na fotoshoots bij het raam en balkon van 2003: „Daar ligt zeker het zwaartepunt. En dan volgt het punt dat de hype uitsuddert, want dat doet een hype. Hoe krijg je dan weer een rechte lijn in je carrière en kun je toch lekker doorgaan? Dat hoge niveau hoe ik er in ben gekomen, in alles, dat was niet vol te houden.”

Je geeft mensen die het meemaakten, een mooie blik in die volslagen gekte van toen.

„Ik hoop dat het lezen ook een beetje nostalgisch voelt. Dat je even terug bent in de zero’s met CU2 en msn.”

Ik vierde mijn verjaardag op 8 maart 2003. Mensen wilden alleen komen als de finale van Idols op tv aan zou staan…

„Iedereen heeft zijn eigen herinnering aan die tijd, dat vind ik wel mooi. Het was nationaal zo’n enorm ding met onze posters door een actie op heel veel ramen in Nederland. Bijzonder om op terug te kijken natuurlijk.”

View this post on Instagram

A post shared by J I M B A K K U M (@jimbakkum)

De onzekere, twijfelende Jim Bakkum

In De weg naar Bakkum komt regelmatig terug dat hij zich bijna (of helemaal) geneert dat hij dingen mag doen omdat hij Jim Bakkum is en niet omdat hij een opleiding heeft gedaan en diploma’s kan overleggen. In films spelen met steracteurs bijvoorbeeld, of in een musical staan met Arjan Ederveen.

Ben je dat na al die jaren eindelijk kwijt?

„Ik denk het inmiddels wel. Op een gegeven moment weet je wel wat je waard bent en wat je kan. En waar je sterke en minder sterke punten liggen. Als mensen nu zeggen ‘ja maar jij hebt geen opleiding, dus jij bent hier niet welkom’, dan kan ik een lange en mooie opleiding van vele jaren in de praktijk laten zien. Het heeft in het begin vaak voor onzekerheid gezorgd, dat zeker. Dat begon in het eerste jaar al toen ik voor tv een gastrol in Baantjer mocht spelen. En Gerard Cox vroeg of ik ‘die van dat talentenjachtje’ was. Ik denk trouwens ook dat er eigen onzekerheid bij de andere kant bestaat. Als je iemand het succes niet gunt. Daar geloof ik wel in.”

Je noemt jezelf een controlfreak. Komt dat door die onzekerheid?

„Ja, maar het heeft ook te maken met ervaring. En door het feit dat ik op zeer jonge leeftijd gewend was dat alles voor mij werd gedaan. Dan komt op een gegeven moment je ware aard naar boven als je wat ouder wordt. En kom je erachter dat je een heel ondernemend iemand bent die nooit stil kan zitten. Daar hoort dan wel controle bij. Ik vind dat heel fijn en heb nu zelfs al bijna twee jaar geen management meer.”

Dromen kon Jim Bakkum maar al te goed

Jim Bakkum, muzikant van vijf albums, één EP, vijftien singles, talloze concerten en theateroptredens. Acteur (soms alleen stem) in zeventien bijna altijd druk bezochte films. En een staat van dienst als acteur en presentator op televisie om U tegen te zeggen.

Hij droomde er als kind al van. Een droom (‘zingen op televisie’) die voor een jongetje uit Egmond-Binnen – Jimmy toen nog – toch niet uit zou komen. Op de dorpskermis werd hij nog voor homo werd uitgemaakt, omdat hij niet van voetballen hield, maar van zingen. Egmond-Binnen was ook het dorp waar hij nog Jim heette, tot Nederland hem omdoopte tot ‘Djim’. Maar die droom? Die was voor anderen bestemd.

Zomer 2002: een oproep voor het programma Idols op televisie. De tv riep hem. Op 2 november 2002 deed hij als 15-jarige en als een van de 7.600 kandidaten auditie, een auditie van één refreintje. Zijn Stevie Wonder-nummer Isn’t She Lovely mocht hij een dag later nog een keer zingen, voor de televisiejury die zo beroemd zou worden (Henkjan Smits, Jerney Kaagman, Eric van Tijn en Edwin Jansen).

De eerste kritiek kwam er tijdens de liveshows, toen ook al op internet. Kijkers die geen fan waren, spuwden hun gal (‘monotone stem’, ‘alleen maar door vanwege zijn looks’). Zelf had hij kritiek op zijn foto op gratis posters bij een flesje deo en de ‘Jim-bus’ die door het land reed: „Mijn sippe en sneue gezicht.” Het was een wijze les.

Dingen die Jim Bakkum doorgaans niet aan de grote klok hangt

Je stelt je in het boek kwetsbaar op, met genoeg zelfspot ook. Was het ’t moment om een kijk in je leven tot nu toe te geven?

„Eerlijk gezegd werd ik voor het boek benaderd. Maar toen ging ik er ook wel vol voor, net als ik met alles doe. In januari dit jaar ben ik ermee begonnen. Ik wilde het alleen doen als ik helemaal open en eerlijk kon zijn, ook over minder leuke dingen. Er moet wel iets extra’s te lezen zijn, dingen die ik normaal gesproken nooit aan de grote klok hang.”

Jongeren die nu net zo oud zijn als jij destijds in Idols, wil je die met De weg naar Bakkum iets meegeven?

„Dan is het toch dat je je vage dromen moet volgen, dat is de boodschap van dit boek eigenlijk voor iedereen. Ik ben het bewijs dat het echt kan uitkomen. Dat zal niet voor iedereen kunnen gelden, maar blijf in elk geval niet stilzitten. Mij is het vooral allemaal overkomen hoor, dat geef ik toe. Maar ik heb wel letterlijk mijn kinderdroom zien uitkomen.”

Al kwam er iets groters uit dan je ooit voor mogelijk had kunnen houden?

„Iéts groter, haha. Nee, zeker iets groter dan ik ooit had kunnen dromen en wist dat dat überhaupt bestond. Maar mijn oude lieve omaatje zei altijd: Doe je best, dan volgt de rest.”

De totale gekte duurde zo’n twee jaar

De weg naar Bakkum is een verhaal over een jongen die alles maar overkomt en niet alleen het leuke. De oortjes bij zijn eerste Koninginnedagconcert bijvoorbeeld, die het kort na de Idols-finale op het Museumplein voor 100.000 mensen niet deden. Een ramp van een optreden. Rampoptredens die vaker gebeurden als het publiek ergens wat ouder was dan de gillende tieners. Dan was er geen gegil in de lucht, wel plastic bekers bier.

Zo in het voorjaar van 2005, twee jaar en albums later, was de complete gekte voorbij. En werkte Jim Bakkum jarenlang toe naar de carrière en man die we nu kennen. De passie voor acteren zat al op de basisschool in zijn lijf, maar het kwam eruit ook. Met talloze succesrollen die hij speelt naast zijn inmiddels drukke gezinsleven. Jim Bakkum noemt zichzelf nu steady en zelf een beetje saai voor de pers, waardoor hij amper in de roddelbladen te vinden is (dat was ooit wel anders). Zaterdag in Krasnapolsky tegenover televisiecamera’s: „Ik ben niet dood, ik ben nog niet oud. Maar De weg naar Bakkum moest er toch komen.”

Een boek dat uit je eigen pen komt (wat maakt dat je De weg naar Bakkum met Jims stem kunt lezen, red.)… knap en alwéér een nieuwe discipline.

„Dank je. Ik heb het boek inderdaad helemaal zelf geschreven, maar Siebe Huizinga van uitgeverij Kompas was mijn eindredacteur. Siebe heeft het hier en daar, hij noemt het zelf botoxen, wat rijker gemaakt, aangevuld en dingen verschoven of weggehaald. Siebe kende mij helemaal niet en dat was juist heel goed. Ik kon mijn verhaal vertellen, zonder dat hij een bevooroordeeld persoon was. Het was fijn om dit met iemand te maken die niet op een bepaalde manier naar mij kijkt en onbevangen is. Stel dat de redacteur een vrouw zou zijn die vroeger misschien een poster van mij op haar kamer had hangen…”

Als Jim Bakkum zou moeten kiezen

Mes op de keel… Als je er van al je disciplines nog maar één zou mogen doen, wordt het dan toch weer de muziek waarmee alles begon? Of is dat een onmogelijke vraag?

„Jaja, ik ben nu ook auteur natuurlijk! Al had ik al een paar kinderboeken op mijn naam staan. Maar op de vraag: de combinatie van alles vind ik natuurlijk het leukste. Jaren geleden had ik op je vraag geen antwoord kunnen geven, maar inmiddels wel. Voor mij is zingen, dat vertel ik ook in het boek, iets van nature. Dat komt het meest natuurlijk tot z’n recht. Acteren bijvoorbeeld, doe ik buiten het werk niet. Ik sta thuis geen scènes te spelen. Maar zingen kan ik overal, al hopen sommige mensen misschien dat ik het nooit meer zal doen. Zingen voelt als ademhalen en doe ik ook thuis onder de douche.”

Jim Bakkum is momenteel in de bioscoop te zien in de film Liefde Zonder Grenzen. Binnenkort kruipt hij in het theater in de huid van Frank Sinatra in de voorstelling Sinatra – Under His Skin (première 11 november in Amstelveen).

5 films en series die in week 43 op Netflix verschenen: Army of Thieves en Hypnotic