Tim van Erp Entertainment 10 mrt 2020, 10:35

Leestijd: 4 minuten

Zit er meer in Tones and I na megahit ‘Dance Monkey’?

Het kan snel gaan in de muziekwereld. De Australische Toni Watson kan erover meepraten. Een jaar geleden kende niemand haar, inmiddels heeft ze in meer dan dertig landen op nummer één gestaan.

Dance Monkey. Zo heet die enorme hit die in Nederland vijftien weken lang (!) bovenaan de Top 40 stond. Slechts één nummer hield dat ooit langer vol: One Kiss van Calvin Harris en Dua Lipa. Oh ja, en Toni Watson: die is bekender onder de naam Tones and I.

Toevalstreffer

Het geniepige van die muziekwereld: zo snel als iemand kan uitgroeien tot superster, zo snel kan diegene ook weer verdwijnen. Voorlopig lijkt dat laatste nog niet aan de orde voor Tones and I (over wier leeftijd wordt geredetwist: ze zou 26 zijn, maar er zijn ook bronnen die beweren dat ze 19 is). Haar concert maandagavond in de Amsterdamse Melkweg is namelijk hartstikke uitverkocht, en dat terwijl ze in november nog in het nabijgelegen Paradiso stond.

Maar toch: Never Seen The Rain, haar tweede single en opvolger van die megahit, leverde alleen in haar thuisland een top tien-hitje op. In Nederland moest het lied het doen met een 25e plek. Dan dringt die onvermijdelijke vraag zich op: wordt Tones and I het zoveelste one hit-wonder of kunnen we nog veel meer van haar verwachten?

Als haar show van maandagavond één ding bewijst, is het wel dat Dance Monkey geen toevalstreffer is. Watson heeft meer nummers die minstens net zo catchy zijn: Johnny Run Away bijvoorbeeld. Toch werd dat nummer, dat ook als single verscheen, geen wereldwijde hit. Meer van haar liedjes bevatten eenzelfde instant-meezingbare melodie, maar het gros van de nummers is net te simplistisch om net zo’n indruk te maken als Dance Monkey. De voornaamste nummers met eenzelfde hitpotentie zijn Never Seen The Rain en het eerder genoemde Johnny Run Away, maar die hebben hun kans in het hitlijstcircuit dus al gehad.

Straatmuzikant

Vanaf het begin van de show wordt één ding duidelijk: Watson kan zingen. Het a-capella openingsnummer vormt direct een duidelijk statement: deze vrouw heeft talent. Die ijzersterke opkomst kan op veel gejuich rekenen van de concertbezoekers. Overigens lijkt dat publiek voor een aanzienlijk deel Australisch, net als zijzelf: elke keer dat Watson noemt dat ze in Byron Bay optrad als straatmuzikant, stijgt er gejoel op vanuit een bepaalde hoek.

Datzelfde Australische Byron Bay, het summum van de backpackercultuur, was de plek waar ze naartoe verhuisde om als straatmuzikant aan de bak te komen. Zo staat ze er nog steeds een beetje, als een straatmuzikant op een podium. Watson heeft geen band en doet niet aan achtergrondzangeressen; zij en haar synthesizer, dat is genoeg. Het laat aan de ene kant zien hoe weinig ze nodig heeft om een goed optreden te kunnen geven, maar doet aan de andere kant vermoeden dat ze nog niet haar volle potentieel benut. Geef haar een piano en begeleidingsband, en ze speelt de zaal écht plat.

Malle dansjes

De dansjes die ze zo nu en dan opvoert, getuigen er eveneens van dat ze zelf nog niet doorheeft hoe goed ze eigenlijk is. Alsof ze ‘Dance Monkey’ tegen zichzelf zegt, brengt Watson zo nu en dan wat ongemakkelijke danspasjes ten tonele, die weliswaar aandoenlijk zijn maar niets toevoegen aan de show. Ze heeft die pasjes simpelweg niet nodig.

Het publiek kan het niet schelen: dat gaat los. Maar opvallend is wel dat de bezoekers het hardst juichen bij Dance Monkey en een cover van Forever Young. Het lijkt er daarmee op dat er nieuw liedjesmateriaal nodig is om weer zo’n hitlijstsucces te behalen, maar er zullen zat mensen zijn die die verse nummers gretig omarmen. De rij voor Melkweg beslaat anderhalf uur voor het begin van Watsons show al honderden meters. Het concert is dus niet alleen uitverkocht: mensen willen ook vooraan staan. Dat is een goed teken.

Tones and I heeft dus heel wat meer in haar mars dan één rake track. Al is het maar omdat ze een bijtijds ongemakkelijke girl next door is, die vele malen toegankelijker is dan de Beyoncés of Ariana Grandes van deze wereld. Die girl next door is ze nu echter nog wat te veel: Watson kan iets meer de transitie doormaken van straatmuzikant naar podiumartiest, zowel qua nummers als qua presentatie. Met de juiste artistieke ontwikkeling zit die vervolghit er zeker in. Aan haar stem zal het niet liggen.