Erik Jonk Entertainment 12 dec 2019, 07:30

Leestijd: 9 minuten

Vajèn: kansen gepakt, twee dierbaren verloren

De mooiste rollen mogen spelen en ondertussen twee grote liefdes verliezen, oma Joke en oma Gerrie. Het jaar van Vajèn van den Bosch.

Eindejaarsinterviews: voor wie was 2019 een bijzonder jaar? In een reeks lees je over bekende en iets minder bekende Nederlanders die dit jaar niet snel zullen vergeten. Metro-verslaggevers moeten op z’n minst iéts met hun te interviewen persoon hebben en leggen dat ook uit. In aflevering 2, Erik Jonk over Vajèn van den Bosch.

Ontmoeting op IJsland

Erik Jonk: Vajèn van den Bosch leerde ik kennen als brugpieper van 13, tijdens een persreis op IJsland. ‘Wat een onwaarschijnlijk talent’, schreef ik na de eerste première (Droomvlucht) die ik van haar zag. Ik verwachtte alles van Vajèn en was benieuwd hoe het haar zou vergaan. Maar ja, wat zou er van haar worden? In de jaren die volgden waren we ook in Londen, zelfs in Jordanië. En veel van wat Vajèn – altijd met hard werken – aanpakte, veranderde in goud. Een actrice succes wensen is als journalist ongebruikelijk, maar door ons contact doe ik dat soms wel. Boeien. Vajèn is namelijk niet alleen de actrice en zangeres meer, maar in acht jaar tijd ook een prachtig mens geworden. Een mens dat ook kan kampen met tegenslagen, zoals in dit jaar 2019.

Dan ben je 21 jaar en heb je – een kleine (!) greep – On Your Feet, Grease, The Sound of Music, Shrek en Droomvlucht (musicals), op tv The Voice Kids (tweede plaats), SpangaS en Nieuwe Tijden en in de bioscoop Hartbeat en First Kiss op je cv staan. Dit jaar pakte de Vajèn van den Bosch uit het Brabantse Oijen drie kansen met beide handen aan. Ze speelde de hoofdrol in de allereerste Cirque du Soleil-musical Paramour en werkte daarmee voor het eerst in het buitenland. Vajèn is momenteel te zien in haar eerste echt komische rol in de musical Kinky Boots. En, last but not least, ze kocht haar eerste huis op IJburg in Amsterdam. Tot zover een topjaar 2019 dus, maar de goedlachse actrice en zangeres verging dat lachen ook. Binnen korte tijd verloor zij beide oma’s. Wie de hechte familie Van den Bosch kent, weet dat dat een dreun was en nu een groot gemis.

Een blij hoofd

In stadscafé van Mechelen in de hoofdstad is de lach terug. „Mijn huis is casco. Er gebeurt nu van alles, maar ik heb er zin in!” Als ze de vriendelijke koffiedame van het café geantwoord heeft dat haar lange warme trui van de Zara afkomstig is, krijgt Vajèn een foto te zien uit 2011. Haar eerste persreis en start van haar carrière in verband met de Efteling-musical Droomvlucht. Op IJsland ontmoetten zij en de Metro-verslaggever elkaar voor het eerst. „Jeeeeeetje, haha. Wel een blij hoofd hoor. Ik weet zelfs nog dat we in een bus zaten te kletsen.” De verslaggever van toen herinnert zich vooral een meisje dat alleen met ‘ja’ en ‘nee’ antwoordde, in plaats van een kletsgesprek. Vajèn: „Echt?? Wat grappig.” Ze kijkt nog eens naar zichzelf: „Het lijkt en is zó lang geleden, maar dit was zoiets bijzonders. Droomvlucht, The Voice Kids… het gebeurde opeens allemaal en daarom staat het me goed bij. Dit meisje wist wel wat ze wilde. Ik vind mezelf niet echt veranderd trouwens.”

Lieve oma kwam nog kijken

Bij het meisje van toen lukte acht jaar lang veel, heel veel. En nu, in 2019, was er opeens de tegenslag.  Vajèn wil graag iets over haar beide oma’s die haar ontvielen vertellen, omdat ze haar zo dierbaar waren. „Het gebeurde allemaal in de tijd dat ik in Duitsland zat. Oma Joke was al langere tijd dementerend, terwijl zij een echt madammetje was. Bij haar voelden we het wel aan komen. Maar oma Gerrie heeft twee weken voor haar overlijden Paramour nog gezien. Ze had last van haar rug, maar de lieverd kwam met mama toch helemaal naar Duitsland. Ze bleek echt heel veel pijn te hebben, maar het was een bikkel van een vrouw. Een paar dagen later bleek dat ze longkanker had en stierf heel snel. Mijn eerste omaatje was net geen 90 jaar, oma Gerrie werd 82.”

Een show voor oma

Vajèn is een familiemens. „Ik vond het door ons hechte gezin toen moeilijk om in Hamburg te zitten. Pap en mam hebben altijd alles voor me gedaan en hebben me als kind overal naartoe gereden. Ik wilde er nu voor hen zijn. Bij oma Joke zat ik in de repetitieperiode. Ik was in paniek en wilde naar huis. De producent zei ‘ga maar’. Dat was superlief, maar je kunt niet de auto pakken en binnen een uurtje bij de familie zijn. Dan zit je daar alleen, te wachten tot je de volgende dag kunt vliegen. Heel lastig. Bij oma Gerrie speelde de voorstelling al. Ik kreeg een telefoontje van mama en zij zei ‘ga maar even zitten’. Toen wist ik het al. Op dat moment wilde ik wel in de auto springen, maar mijn moeder zei ‘Vajèn, dat heeft geen zin. Blijf maar daar. Doe nog een show en kom dan rustig deze kant op’.” Het optreden ging okay. „Het moest van diep komen, maar mijn lieve collega’s hadden gezegd dat deze show voor oma was. Dat gaf kracht en ik dacht ‘ik ga het gewoon doen’. Oma zou het fijn hebben gevonden en het was ook een soort van afleiding. Gewoon iets aangaan kan je helpen.” Ze denkt even na. „Ik heb nu nog één opa. Tja, het was bizar om twee oma’s te verliezen binnen vier maanden en dan precies de vier maanden dat ik in Hamburg woonde en werkte.”

‘Gewoon iets aanpakken’ heeft haar sinds IJsland in 2011 dus veel gebracht. Want als Vajèn iets aanpakt, dan doet zij dat voor 100 procent en als het nodig is iets meer. „Maar ik ben vooral blij dat ik het allemaal heb mógen doen. Het meisje van de foto dacht in de verste verte niet aan dat zij ooit in Duitsland op het podium zou staan. Twee jaar geleden ook nog niet trouwens, haha. Maar dit meisje wilde simpelweg zingen, acteren en in het theater zijn. Ik ben blij met wat ik allemaal meemaak en realiseer me altijd dat het zomaar afgelopen kan zijn. Dat vind ik ook moeilijk, eerlijk gezegd.”

Fan van Cirque du Soleil

In het jaar van haar eerste koophuis, was een tijdelijke verhuizing naar Hamburg een grote stap. Vajèn: „Ik ben een groot fan van Cirque du Soleil, dus ik wilde maar wat graag. Ik mocht in Paramour zoveel verschillende dingen doen, dat paste me helemaal. Toen het telefoontje kwam dat ik de rol had, was ik blij en kwamen ook de zenuwen. Zelfs angst. Het ging toch om zeven maanden buitenland. Kan ik het wel in zo’n cast van 53 mensen? Durf ik het wel? Mis ik mijn familie en vrienden? Hoe gaat het met mijn Duits, de taal die ik niet beheerste? Ik vroeg het me allemaal af. Er kwamen gelukkig veel lieve mensen langs, maar eenmaal alleen op de bank zat ik heus wel eens zielig te zijn hoor. Het kwam goed en waar ik nooit aan gedacht had: ik was overdag vrij. In Nederland spreek ik dan een film in of doe ik nog ander werk. Ik had tijd om na te denken! Het uit mijn omgeving gehaald worden, maakte me uiteindelijk sterker. En dat naast de ervaringen uit de show. Ik zong, ik danste, ik moest zelfs over het podium vliegen, geweldig.”

Wat ben ik aan het doen?

Onzeker zijn over de dingen die gaan komen, is voor Vajèn niets vreemds. Ze heeft het nu eenmaal, maar laat zich niet weerhouden. „Ik herken de momenten. Dan spookt er steeds ‘dit is slecht, wat ben ik aan het doen?’ door mijn hoofd, maar dat verdwijnt langzaam. Het is voor mij niet meer iets raars.” Na de geweldige Duitse periode en de zware tijden door beide oma’s, gebeurde het Vajèn weer richting de feelgood-musical Kinky Boots. Ze speelt daarin een fabrieksmeisje en haar personage valt of staat met humor en timing, iets wat we van het ‘ervaren talent’ niet eerder hadden gezien. „Daar kwam de vraag weer: kan ik dit eigenlijk wel? Goh wat vond ik het spannend. Nu zijn de reacties positief, maar ik geniet er zelf het meeste van. Wat een heerlijke rol om te spelen, te zingen en te dansen. De zalen zijn bovendien goed gevuld, dat is fijn. Door de rol was ik niet eerder zo benieuwd naar de reacties van het publiek.” Tijdens de Kinky Boots-première wist ze het snel. Haar komische solonummer waarin Vajèn helemaal losgaat, leverde haar een klaterend open doekje op (applaus middenin een voorstelling).

Zo aan het einde van het jaar is het niet alleen Vajèn meer die in de belangstelling staat. Er is een ‘Van den Boschje’ bijgekomen. Zusje Venna (18) is dit jaar te zien in De Slet van 6VWO, een internetserie van AVROTROS. Nu geniet ze net als haar grote zus echter ook van live-applaus, omdat ze regelmatig de bühne betreedt in de David Bowie-musical Lazarus. De verdeelde aandacht had gemakkelijk kunnen leiden tot zussen-jaloezie (‘het draaide toch om mij???’). Maar nee, dat past bepaald niet bij Vajèn en Venna.

Trots op Venna

„We gaan het nooit zo voelen ook. Venna en ik zijn totaal andere personen. Ze is daardoor niet echt mijn zus, maar veel meer mijn allerbeste vriendin. Ven volgt een opleiding tot filmacteur en is daardoor regelmatig bij mij in Amsterdam. Ik ben zo trots op haar dat ze in Lazarus staat. De dag dat ze het nieuws te horen kreeg, zouden we samen op verjaardag gaan naar opa in Brabant. Ik belde haar om te vragen waar ze was en toen zei ze ‘ik ben het’. Ik snapte er niks van. Wat ben je dan? ‘Ik ben het geworden’, zei Venna toen heel zacht. Toen het kwartje viel heb ik zo hard gejankt van blijheid voor haar. Ik weet hoe graag ze dit wil doen. Ze covert vier rollen, wat knap. Daar heb ik respect voor en deze ervaring kan ze mooi in haar zak steken.”

„Wat een jaar”, sluit Vajèn af. „Maar zo’n jaar vliegt ook zomaar weer voorbij hè? Het is een jaar van rare contrasten geworden door oma Gerrie en oma Joke. Applaus ontvangen en de volgende dag afscheid moeten nemen, ja dat was heel gek.”