Erik Jonk Entertainment 8 okt 2019, 10:00

Leestijd: 5 minuten

Jeroen van Koningsbrugge in spagaat in De Club van Lelijke Kinderen

In de Familiefilm De Club van Lelijke Kinderen worden lelijke jongeren verwijderd uit de samenleving. Jeroen van Koningsbrugge speelt een vader in tweestrijd.

Bizar onderwerp natuurlijk: een president (Roeland Fernhout) die lelijke kinderen en vuil in het algemeen verafschuwt. ‘Houd het schoon’ is zijn slogan. Kids met flaporen, schele ogen, rood haar en wijnvlekken worden opgepakt en naar een opfriskamp gestuurd. Drie kinderen weten daaruit te ontsnappen en krijgen onder leiding van ‘flapoor-Paul’ (Sem Hulsmann) een landelijke opstand van mooie leeftijdsgenoten voor elkaar.

Flapoor-Paul

Welkom bij De Club van Lelijke Kinderen, woensdag in de bios en met een mooie cast (naast Fernhout en talentvolle jonge acteurtjes onder meer Jelke van Houten, de debuterende Maan, Georgina Verbaan, Katja Schuurman en Edwin Jonker). Koos Meinderts schreef het verhaal in 2002 al op in een boek. De meest confronterende rol heeft Jeroen van Koningsbrugge als nieuwslezer. Hij is vader van genoemde flapoor-Paul en moet van zijn president de meest verschrikkelijke dingen. Metro vroeg de acteur (Smeris, Draadstaal) en zanger: Wat zou jij doen?

De vermakelijke familiefilm is hartverwarmend (kinderen in opstand) en hartverscheurend (lelijke kinderen opsluiten in een opfriskamp) tegelijk…

Jeroen van Koningsbrugge: „Dat vind ik zelf ook. De Club van Lelijke Kinderen is toch een referentie naar Adolf Hitler en de Tweede Wereldoorlog. Dat voel je, maar het wordt er niet zó zwaar ingedrukt. Gezinnen en kinderen wordt op een goede manier verteld dat dit niet opnieuw moet gebeuren. Als je de geschiedenis niet onthoudt, blijf je jezelf herhalen.”

Een kind dat gepest wordt om z’n rode haar, flaporen of scheve ogen, hoe kijkt die naar deze film?

„Het zal een soort herkenning zijn, maar ook de gedachte ‘oh, ik ben niet gek’ of ‘ik ben niet raar’. Het onderwerp is best heftig, maar kids snappen ook wel dat het geen documentaire is. Ik was ook niet de knapste vroeger, ik weet hoe het voelt. Maar De Club van Lelijke Kinderen is juist een bevestiging dat je heel speciaal bent in plaats van lelijk. Ik vind het mooi dat de mooie kinderen juist voor hen in opstand komen. Dat ze roepen ‘dit kan niet, dit gaat veel te ver’. Weet je dat ik het eigenlijk een film voor mooie kinderen vind? Die moeten beseffen wat hier gebeurt.”

‘Zo had ik het nooit gedaan’

Wat een ontzettende lul speel je trouwens.

Haha, ja, maar dat was nog best moeilijk. Als kijker moet je maar begrijpen waarom hij dingen doet, waarom hij in een ongemakkelijke spagaat zit en waarom hij als vader uiteindelijk toch omgaat. Hij zit in een moeilijke situatie, waarover je makkelijk zou kunnen roepen ‘zo had ik het nooit gedaan’. Dat weet ik nog zo net niet. Niemand van nu kan ook zeker weten hoe hij of zij zich in de Tweede Wereldoorlog zou hebben gedragen.

Je bent zelf vader, kun je je dan echt niet voorstellen hoe je je zou opstellen ten opzichte van je zoon?

Het zal er geleidelijk insluipen. Hoeveel nieuwslezers zijn er niet ter wereld die voorlezen wat ze van de leider van hun land moeten zeggen? Ze doen dat, ter bescherming van zichzelf denk ik. Mijn personage heeft zoiets van ‘dit is mijn werk, hier wonen we mooi van’. Maar het wordt langzaamaan steeds erger wat hij moet zeggen. Daar begint hij te breken. Als hij beseft dat het allemaal niet klopt, is hij al te laat. Ik zou echt niet weten hoe dat zou gaan, als het me zou overkomen. In de Tweede Wereldoorlog gaven Nederlanders Joods gezinnen aan. Ze kregen dan 2,50 gulden per hoofd, maar konden voor een tientje weer een maand leven met hun gezin. Blijkbaar werkt het bij mensen zo…”

Kinderen die flyers maakten

De schrijver van het boek dacht in 2002 zoals je zei aan de Tweede Wereldoorlog. Maar met de huidige klimaatprotesten van jongeren was hij zijn tijd ook best vooruit.

Ja, maar het is ook wel van alle tijden. In mijn schooltijd in Den Bosch waren er allerlei groepjes die iets deden voor het milieu. Dan maakten twintig kinderen flyers over het een of ander. Door social media zijn jongeren wel veel meer connected met elkaar, waardoor zij grootschaliger kunnen demonstreren of wat dan ook. Die spreken nu met tienduizend tegelijk op het Malieveld af. Net als in de film gebeurt.

Hoe vond je het om met alle kinderen te werken?

Leuk en ik kreeg vooral met Sem Hulsmann (hoofdpersonage Paul, red.) een goeie klik, door de vele scènes die we samen hebben. Eerst vond hij mijn bekende tv-hoofd nog een beetje spannend, dan schoot hij bij repetities nog wel eens in de lach of keek hij weg. Ik heb hem wat tips gegeven. Hij is net zo druk als ik, dus ik vertelde bijvoorbeeld mijn manieren om me te kunnen afsluiten. De tips heeft hij goed opgepakt. Ja, Sem is een slimme jongen. Ik vind hem erg goed.

Maan is schaamteloos

En hoe vond je de debutante, Maan?

Ze speelt mijn dochter en dat doet ze hartstikke goed! Ze durft en is schaamteloos. Maan is zeer leergierig. Ze heeft het eindresultaat nog niet gezien en is er nog niet van overtuigd dat ze een tweede film aandurft. Maar Maantje hoeft zich geen zorgen te maken, dat komt echt wel goed. Dat meen ik echt.

Je was zelf de knapste niet als kind zei je. Was je mondig genoeg om niet gepest te worden?

Dat laatste was m’n redding. Met een grapje kon ik iemand die me probeerde te pesten belachelijk maken. Als de hele klas dan lacht, dan stopt zo’n pester wel. Ik zag al vroeg, ik was een jaar of elf, dat ik andere kinderen daarin kon helpen en kon het pesten zo vaak stoppen. Zo kreeg ik trouwens wel een hele roedel gepeste kinderen als vrienden om me heen terwijl het niet per se mijn beste vrienden waren, haha.

De Club van Lelijke Kinderen, opgericht in Den Bosch.

Ja man, die club bestond allang! Maar zonder gekheid was die tijd voor mij wel een eye-opener. Het gaat om slim zijn.