Tim van der Steen Entertainment 26 aug 2019, 03:57

Leestijd: 4 minuten

Morgan Freeman gebeld: ‘n tienminutengesprek met God

Morgan Freeman (82), bekend als grootvader van de Verenigde Staten en de stem van God, is nu ook president van The land of the free in Angel has fallen. Metro spreekt hem over zijn rol als president, God en de lievelingsrol die nooit werkelijkheid werd.

In dit derde deel van de Fallen-serie speelt Freeman opnieuw de rol van Allen Trumbull. In het vorige deel was hij nog de vicepresident, inmiddels dus president. Dat is natuurlijk niet zonder risico en al snel is hij het doelwit van een zorgvuldig geplande moordaanslag. Gerard Butler speelt de rol van Mike Banning, de vriend en vertrouwenspersoon van Trumbull en agent van de geheime dienst die de aanslag in zijn schoenen geschoven krijgt. Aan hem de zware taak om zijn naam te zuiveren.

Tien minuten mogen we bellen met Morgan Freeman. De iconische acteur won al meer dan dertig filmprijzen, waaronder een Oscar voor zijn rol in Million Dollar Baby (2004). Misschien wordt hij wel het meest herinnerd om zijn vertolkingen van God in Bruce Almighty (2003), Evan Almighty (2007) en de National Geographic serie The Story of God with Morgan Freeman (2016).

Vooraf worden we erop gewezen om vooral geen persoonlijke vragen te stellen of over politiek te beginnen. Alle vragen moeten gaan over de nieuwe film, Angel has Fallen. Bij elkaar is dat nog best een uitdaging als je bedenkt dat Freeman de president speelt van de Verenigde Staten die het praktisch met Rusland aan de stok krijgen.

Even overwegen we heel recalcitrant te zijn en verboden vragen wel te stellen. Maar als puntje bij paaltje komt voelen we ons best vereerd dat we met de acteur kunnen spreken, dus uiteindelijk kleuren we toch maar binnen de lijntjes. Het is vrijdagavond half twaalf als het telefoontje binnenkomt vanuit Beverly Hills. De PR-dame vraagt of we er klaar voor zijn, wanneer we instemmen geeft zij de hoorn door aan mister Freeman. „Howdy”, klinkt het aan de verre kant van de lijn, in die kenmerkende diepe stem.

Meneer Freeman, hoe was het om de president te zijn?

Ach, je zegt de woorden die je zijn gegeven en beweegt je over de set. Of mensen je dan president noemen of idioot maakt eigenlijk niet uit. Als acteur zet je een karakter gewoon zo goed mogelijk neer.

Waarom heeft u deze rol uitgekozen?

Ik vind het al speciaal dat ze mij terug hebben gevraagd. Ik ben altijd op zoek naar werk, dat is wat acteurs doen. Net als de meeste mensen ben ik het gelukkigst als ik aan het werk ben, dus als er een klus langskomt, pak ik die aan. Ik houd van een goed script en karakter. In dit deel van de Fallen-serie krijgen de karakters wel meer verdieping, onder meer de relatie tussen Mike en de president wordt persoonlijker en meer gelaagd.

Verder zit ik in deze film veel dichter op de actie dan de vorige delen. Onder meer tijdens de aanslag en later de aanval op een ziekenhuis. Dat is dus wel wat anders dan in de vorige films waarin ik de actie op afstand zag op tv of met iemand besprak aan de telefoon.

Hoe was het op de set? Kunnen mensen u nog in andere rollen zien of blijft iedereen u steeds God noemen?

God of meneer de president, die bijnamen zijn wel blijven plakken. Ik loop een kamer binnen en mensen zeggen altijd één van de twee. Toch apart dat mensen de behoefte hebben God te verpersoonlijken. Die zijn vervolgens blij als ze hem kunnen zien, horen en aanraken, zelfs als het maar een imitator is. Dat heeft vervolgens twee kanten. Ik ben heel blij dat mensen vinden dat ik de rol goed genoeg heb gespeeld om daarom herinnerd te worden. Aan de andere kant denk ik soms ook: ‘laat het los’.

Wat voor rol zou u echt nog eens willen spelen?

Ah, daar is het nu te laat voor. Ik had graag een reprise gedaan van de film Shane (1953). Een oude western waarin Alan Ladd een revolverheld speelt die rondhangt bij een gezinnetje. Wat mij daar zo in aanspreekt is dat hij een echte held is, dat heb ik altijd wel willen zijn.

Bent u dat nooit geweest dan?

Jawel, maar niet op die manier. Met een revolver aan mijn heup gesnoerd, eropuit rijden over de prairie, op de rug van een paard. Ik groeide op met die films en net als de meeste Amerikanen ben ik een enorme western-fan. Helaas ben ik bij lange na niet meer zo jong, behendig of flexibel als ik vroeger was. Ik ben inmiddels 82, dus rondrennen en op de rug van een paard springen ligt een beetje buiten bereik. Dat neemt niet weg dat ik van plan ben zo lang mogelijk door te blijven gaan met acteren.

Angel has fallen draait nu in de bioscoop.