Erik Jonk Entertainment 11 aug 2019, 15:00

Leestijd: 8 minuten

Groeten uit Sziget 4: een flitsbezoek van Naaz

Metro is deze week op het 7 dagen durende en befaamde Sziget Festival in het Hongaarse Budapest. Op Metronieuws.nl voor de thuisblijvers en festivalliefhebbers een reeks over een van Europa’s grootste muziekfestivals: Groeten uit Sziget. Deel 4: het flitsbezoek van de Rotterdamse zangeres Naaz. De dame waarvan Duncan Laurence zegt: „Zij moet naar het Songfestival!”

Zes uurtjes zo’n beetje zal ze op het terrein van Sziget zijn geweest: Naaz. De knappe bijzondere verschijning, 21 jaren jong nog maar en Nederlandse met Koerdisch bloed van haar ouders die Irak ontvluchtten tijdens de Golfoorlog, heeft slechts het kleedkamerdorpje achter ‘haar’ podium en de stage zelf gezien. Groots festival, flitsbezoek. Het was niet anders, want Naaz moest terug naar Nederland. Op deze speciale dag kwam ook nog eens een nummer van haar uit en werd bekend dat zij komend najaar naast een clubtournee in Nederland meereist met de Europese tournee van de Amerikaanse Melanie Martinez.

Naaz naar het Songfestival!

Dat kan slechter. Maar ja, wat ligt er nog in het verschiet? Onlangs sprak Songfestivalwinnaar Duncan Laurence de voor Naaz opmerkelijke woorden: „Allereerst moet het om de song gaan. Maar één songwriter vind ik te gek, dat is Naaz. Elk liedje dat ze schrijft, is goed. Dan hoeven we ons geen zorgen te maken of de song wel goed is. Alsjeblieft, stuur Naaz naar het Songfestival!”

Woensdag was ze nog in Wenen, maandag trad ze op in Praag. Of was het nou andersom? Ze weet het amper meer. Hoe dan ook, het Sziget Festival in Budapest hebben Naaz en haar twee bandleden ruim op tijd gehaald. Metro spreekt haar om 15.00 uur ’s middags, drie uur voor haar optreden op de flinke Europe Stage, een buitenpodium ‘waar je bands uit allerlei landen kunt ontdekken’. Soms staan er 250 mensen te kijken, soms veel meer. Naaz over haar flitsbezoek. En over het Songfestival natuurlijk.

Slapen op schoot

Hoe reizen jullie Europa door?

Naaz wijst: Met dat blauwe busje. Daarin gebruik ik de bandleden eigenlijk als bed, ik lig altijd met mijn hoofd op iemands schoot. Het past allemaal net, dat is het geluk van klein zijn.

Je staat op Sziget terwijl op dezelfde dag dat je nummer Taped in een akoestische versie is uitgekomen. Spannend?

Nou… omdat het een akoestische versie van een bestaand nummer is, ben ik iets meer relaxed. Bij een nieuwe track ben ik meer benieuwd wat iedereen ervan vindt.

Je komt net aan. Heb je al énig idee hoe enorm Sziget is?

Nee, ik heb zelfs nog niets gezien. We kwamen aan en ik heb tot nu toe alleen maar interviews gedaan. En nu heb ik heel veel honger, misschien dat ik daarom niet meer wist wanneer ik in Vienna en Praag was, haha. Ik vind het superjammer, want we kunnen na het optreden niet blijven. Na de show rijden we gelijk terug naar Nederland, een rit van achttien uur.

Supersicke plek voor Tove Lo

Dus je kunt geen Martin Garrix kijken…

Nee, maar ik wilde vooral heel graag Tove Lo zien. Mijn agent is ook haar agent en die had een supersicke plek in de geluidstoren geregeld om Tove Lo te kunnen kijken. Maar ja, ik moest bedanken met ‘sorry, kan niet’.

En Budapest kun je ook niet op je gemakkie gaan zien.

Nee! Ik heb straks nog een interview over de stad. Wat ga ik zeggen? Het is mooi en de lucht is blauw ofzo denk ik.

Verrast het je dat veel buitenlandse pers je wil spreken? Voor ons een Hongaars tv-station, hierna een alternatieve Zwitserse radiozender en zo gaat het maar door.

Bizar. Overal waar ik kom zijn wel een paar mensen die me kennen. Dan denk ik ‘huh’? Ik speel voornamelijk shows in het buitenland. Veel spelen, misschien ligt het daaraan.

Veel Nederlanders

Wat verwacht je vanavond als je op het podium staat?

Weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat het leuk wordt, want ik heb gehoord dat het publiek heel open is. En er zullen vast veel Nederlanders komen kijken, hoop ik dan maar.

Boeit het je of er 3, 300 of 3000 mensen komen?

Nee, niet echt. Mijn band en ik zijn eigenlijk superverwend. We zijn regelmatig support-act en het publiek is dan altijd liefdevol. Van de week was het heel druk en dan bedoel ik in de zin van dat er in de zaal veel gepraat werd. Toen zei ik tegen de band: jongens, dat moet ons niet boeien. We zijn er en we mógen hier spelen. Daar gaat het om.

De vorige keer, dit voorjaar, zei je in Metro dat je nog nooit als bezoekster op een festival was geweest. Heb je dat inmiddels ingehaald?

Ik moet bekennen dat ik de laatste tijd een beetje de fun heb ontdekt. Tot nu toe was ik alleen maar bezig met zingen en muziek maken. Een paar weken terug ging ik opeens dingen dóen. Ik was een beetje down, dus ik ging mensen ontmoeten en ben op twee festivals geweest. Kwaku en Milkshake in Amsterdam. Allebei maar een half uur, maar toch. Niet dat het hier in Hongarije niet leuk is, integendeel, maar nu krijg ik opeens zin om met vrienden naar Amsterdam te gaan en bordspellen te spelen, hahaha. 30 Seconds! Een show spelen blijft een van de allerleukste dingen hoor, maar het geeft ook veel stress. Gaat het goed? Klopt het geluid? Gaat er geen instrument kapot? En toen ik laatst op die festivals was, realiseerde ik me opeens: ik hoef niets doen. Ik ben even gewoon een mens. Wat leuk, wat fijn om een bezoeker te zijn.

Eigen dromen bepalen

Wat dacht de kleine Naaz vroeger in Gorinchem? Op een groot festival of een grote stage wil ik optreden?

Als kind had ik meer dat ik ging inplannen waarover ik wilde dromen. Dan dacht ik de hele dag vooral aan één ding, in de hoop dat ik er dan over zou dromen. Ik wilde vaak dromen dat ik op zou treden voor heel veel mensen. Festivals hoorden er in die dromen niet bij. Ik dacht nooit ‘ik kan niet wachten tot ik daar of daar speel’. Totdat het er zomaar van kwam. Ik kreeg een heel droog appje van het management. Zo van: ‘Hey, we gaan op Sziget spelen’. Ik moest eerst even opzoeken wat het was, want ik weet niet zoveel over festivals. Toen ik het googlede dacht ik wel ‘oooohhhhhh….. okay’.

Iets heel anders. Ben je al bekomen van de uitspraak van Duncan Laurence?

Oh ja, superlief. Ik was ook naar zo’n show gegaan en wilde het perfecte publiek zijn voor hem. Als hij vroeg om mee te zingen dan zong ik héél hard mee, omdat ik weet hoe dat is.

Maar dat vroeg ik niet.

Oh nee, inderdaad. Sorry. Maar ik heb het gevoel dat ik niet de goede persoon ben om Nederland te vertegenwoordigen.

Eén leven per dag veranderen

Dat kan toch prima? Internationale uitstraling, goed verhaal…

Nou, dank je wel. Ik heb gewoon het idee dat ik niet zo goed bij het Songfestivalpubliek pas. Ik heb ooit aan een talentenjacht meegedaan (Holland’s Got Talent, red.), maar ik wil niet graag meer iets doen waarbij van muziek een wedstrijd wordt gemaakt. Als je ziet wat ik de komende tijd allemaal uitbreng, dan zul je merken dat ik dat niet doe voor de aantallen streams en views. Ik wil dingen maken die authentiek zijn in mijn wereld. Dingen waarop ik zelf verliefd ben en waar ik achter sta. Aanpassen aan wat anderen willen, nee dat past niet bij mij. Ik wil één leven per dag veranderen. Zoals bij mij gebeurd is door Tove Lo. Ik speelde in haar voorprogramma en ben naar haar kleedkamer gegaan. Ik stond helemaal wild te praten en te gebaren over hoe zij mijn leven heeft veranderd. Ik meende dat oprecht, zonder overdrijven. Ze reageerde met ‘okay, leuk, dank je wel’. Voor haar was het normaal, maar ze heeft wel mijn leven veranderd. Dat wil ik ook voor anderen realiseren. Ik kan niet de hele wereld veranderen, maar wel steeds één wereldje tegelijkertijd. Dát wil ik doen met mijn muziek.

Haat van oude mensen

Dat kan door het Songfestival met een eigen nummer ook.

Ja maar, ja maar. Weet je, als het ter sprake komt krijg ik ook zoveel haat van oude mensen op internet. Die roepen dan ‘wáárom moet die Naaz Mohammed voor ons land naar het Songfestival?’ (ze heet Mohammad en is geboren in Nederland, red.). Ik weet het niet hoor.

Buiten die internettreurwilgen om: elke Songfestivaldeelnemer krijgt eerst haat, Naaz. Het liedje van The Common Linnets was niks, Duncan Laurence was te onbekend dus was hij bij voorbaat niks. En daarna word je bij het minste of geringste succesje omarmd.

Echt waar?

Je kunt appen als je nieuws hebt hè!

Haha, ja, dat komt dan goed.

‘Ik viel bijna flauw’

Drie uur later staan er veel mensen bij het optreden van Naaz. Ze dansen en ze zingen mee en de Rotterdamse dartelt met een grote glimlach over het podium. Volgens afspraak stuurt ze na een nachtje in de blauwe bus een bericht hoe ze Sziget heeft ervaren: „Ik vond het optreden echt magisch! Ik had niet zoveel publiek verwacht en dan ook nog eens een fijn, dansend publiek. Het was wel zo heet dat ik tegen het einde van de show het gevoel had dat ik flauw zou vallen. Gelukkig kenden veel mensen in het publiek mijn teksten en liet ik hen maar zingen. Zo kon ik even terug op aarde komen, hahaha. Het is nu the morning after en ik voel me heel gelukkig.”