Tim van der Steen Entertainment 24 jul 2019, 03:59

Leestijd: 5 minuten

UB40: Hiphop sloeg onze regenboogdroom in scherven

De legendarische Engelse reggaeband UB40 staat inmiddels veertig jaar op de bühne. Opgesplitst weliswaar, want frontman Ali Campbell en Terence ‘Astro’ Wilson verlieten de originele lineup na een conflict en voeren nu een ‘nieuw’ UB40 aan. Beide bands touren momenteel onder dezelfde naam, wat af en toe best verwarrend kan zijn. Wie nu de echte UB40 is, laten we even in het midden, de nalatenschap van de band valt niet te ontkennen. In april trok de formatie onder leiding van Campbell en Astro de Ziggo Dome nog vol. Die middag kreeg Metro de kans om de mannen aan de tand te voelen over de staat van Reggae anno 2019 en hun verbrijzelde droom van een regenboognatie.

Op station Bijlmer Arena rolt een fan langs in een rolstoel en een UB40-trui. Het is dan drie uur ’s middags, de band speelt die avond pas in de Ziggo Dome. Daar treft Metro Ali Campbell en Terence ‘Astro’ Wilson. We stappen de lift uit en worden direct begroet door een gezellige wietlucht. Wat dat betreft is er weinig veranderd sinds de band veertig jaar geleden werd opgericht.

De heren zitten aan een kleine ronde tafel in een nagebouwde bruine kroeg, backstage in de Legends room, met een trots Amsterdammertje (het authentieke paaltje) naast de ingang. Op de muren staan schilderingen van Jimi Hendrix en Bob Marley. My music will go on forever, staat er naast Marley geschreven.

Wat is de staat van reggae in 2019?

Campbell (C): „Fantastisch, ik denk dat reggae nu invloedrijker is dan ooit. Kijk naar de invloeden op hedendaagse dansmuziek, van Pharrell Williams tot Justin Bieber en Ariana Grande. Ze gebruiken allemaal Bogle en dancehallbeats. Als je onze lyrics bekijkt, zie je ook dat we nog steeds over dezelfde dingen jammeren als toen we jong waren. Wat dat betreft is er ook niets veranderd.

Een oud nummer van ons, Folitician, gaat al over domme politici. Kijk nou naar Europa! We worden nog steeds omringd door idiote politici, het is compleet van de zotte. Wat wel opvalt: politiek geladen teksten en protestsongs bij jonge bands zijn verdacht afwezig. Er is zo veel gelazer momenteel om over te schrijven, kijk naar de brexit. Maar daar hoor je niemand over die werkt voor Simon Cowell natuurlijk. Dat zag je de afgelopen twaalf jaar gebeuren: muziek wordt gedicteerd door televisie en programma’s als X Factor.”

Denk je dat? Muziek is momenteel beschikbaarder dan ooit.

C: „Ja, door het internet. Maar het is opgebroken, fragmentarisch. Er lijken ook geen trends meer te zijn. Alles is voor iedereen gratis beschikbaar, dat heeft de focus van de muziek kapotgemaakt.”

Astro (A): „Het is een totaal andere wereld dan waarin wij veertig jaar geleden begonnen. Dat ging met cassettebandjes en vinyl naar de CD. De verkoop van albums betaalde voor onze tours. Nu is het compleet tegenovergesteld, je maakt een plaat om je tour te verkopen. Optreden is de enige manier om nog iets aan muziek te verdienen.”

Herkennen jullie je nog in de jongens die dit veertig jaar geleden begonnen?

C: „We waren destijds werkeloos, haalden met onze UB40-kaart (Unemployment Benefit) onze uitkering op bij de overheid. Daar komt ook onze naam vandaan. We zijn de real deal, recht uit de getto’s aan de verkeerde kant van het spoor. In die getto’s is niets veranderd, daar kunnen we ons nog steeds inleven. De politici van nu zijn alleen erger dan ooit. In de dagen van Thatcher wist je tenminste waar je stond.”

Waar hopen jullie nog op?

C, lachend: „Wereldvrede zou mooi zijn. Alle racistische onzin momenteel is echt achterlijk. Er is maar één ras: het menselijk ras, daar zijn we allemaal onderdeel van.”

A: „Het zou mooi zijn als de nieuwe bands weer met protestnummers komen. Wat ik eerder zei: de afwezigheid daarvan is opvallend.”

Zien we dat niet in de punk en hiphop gebeuren dan?

C: „Als je het mij vraagt niet nee. Kijk naar grime en drill, het draait allemaal om bling en geweld. Aan die hele hiphop en grime-scene is zover ik kan zien niets positiefs. Er zijn nog steeds goede artiesten, maar wij houden van zinnige teksten. De inhoud ontbreekt.”

Geen geval van vraag en aanbod?

C: „Nee, het publiek heeft het te stellen met wat zij voorgeschoteld krijgen. Daarom braken wij een lans voor bands als Raging Fyah. Jonge gasten uit Jamaica, die hebben tenminste wat positiefs te melden in plaats van die gangsteronzin.

Wat we in Engeland zagen gebeuren is mogelijk ook op andere plekken in Europa gebeurd. In de jaren tachtig kon je waar wij woonden tien mensen van straat plukken; die zagen er allemaal uit als UB40, wat hun afkomst ook was.

Toen hiphop in de jaren negentig om de hoek kwam kijken, kwam het Amerikaanse racisme mee. Dat leverde ook in Engeland zelfopgelegde segregatie op. Als je nu op straat rondkijkt, zie je witte gangs en zwarte, Somalische of Indische. Iedereen heeft zichzelf gesegregeerd, dat is denk ik de invloed van hiphop geweest. De droom van een regenboognatie die we hadden met UB40 is daarmee door hiphop aan scherven geslagen.”

UB40 met Ali Campbell en Astro is zaterdag 28 juli te zien op Reggae Rotterdam in het Kralingse bos.