Erik Jonk Entertainment 17 jul 2019, 15:05

Leestijd: 3 minuten

Nieuwe Lion King is koninklijk

Precies een kwart eeuw na de tekenfilm heeft Disney The Lion King in een langverwachte live-actionversie woensdag in de bioscoop gebracht. Metro zette de 3D-bril op (en genoot).

Alweeeeeeer The Lion King? Die vraag zou je na honderd keer de tekenfilm te hebben gezien of een paar keer naar de musicalversie in Scheveningen te zijn geweest, kunnen stellen. Maar nee. Bij wijze van spreken keek de halve wereldbevolking reikhalzend uit naar het beroemde verhaal dat opnieuw wordt verteld. De eerste korte trailer werd op dag één al meer dan 200 miljoen keer op YouTube bekeken. En nu is The Lion King dan eindelijk terug in de bios. Een Metro-collega probeerde voor de avondvoorstelling van woensdag in Hilversum een ticket te bestellen. Geen kans. Tja, dit wordt natuurlijk de filmklapper van deze zomer (de tekenfilmversie leverde Disney bijna 1 miljard dollar op). Het mag gezegd: uitstekende tip voor diegenen die niet op vakantie gaan.

Levensecht

Regisseur John Favreau, eerder verantwoordelijk voor drie Iron Man-films en de remake van The Jungle Book, mocht zich aan de Disney-klassieker wagen. Hij leverde een film af die volledig uit de computer komt (al schijnt er een paar seconden ‘echt beeld’ verwerkt te zijn, zoeken dus). Wat je ziet is levensecht en zou zo een natuurserie van de BBC kunnen zijn.

Het verhaal blijft het verhaal. Leeuwtje Simba wordt aan het dierenrijk getoond als de toekomstige koning. Zijn vader Mufasa heeft te maken met zijn jaloerse broer Scar, die er samen met zijn (domme) hyena’s voor zorgt dat de koning der dieren komt te overlijden. Scar weet het zo te spelen dat Simba zich schuldig voelt over die dood en vlucht naar een tropisch regenwoud, waar hij vriendschap sluit met het praatgrage duo Timon (stokstaart) en Pumbaa (scheten latend knobbelzwijn) en vegetariër wordt.

Menselijke trekjes

Aandoenlijk zijn de menselijke trekjes van Simba en zijn leeuwenvriendin Nala (als volwassene met de stem van Beyoncé). Een kind dat geen zin heeft om gewassen te worden bijvoorbeeld. Of vriendjes en vriendinnetjes die zich in de verste verte niet kunnen voorstellen dat zij ooit met elkaar zullen trouwen (iiiieeeeuuuuuw): heel herkenbaar.

Helemaal niet erg

„Voegt deze The Lion King iets toe?”, luidde de (misschien wel terechte) vraag van weer een andere Metro-collega. Qua verhaal niet, totaal niet zelfs. Thema’s als omgaan met de dood, geven en nemen en je schuldig voelen: het is er allemaal als een kopie. Ook de klassieke songs als Circle of Life en Hakuna Matata ontbreken niet, hoewel (goed) opgefrist en opnieuw ingezongen. Maar met popcorn in de hand is dat allemaal niet erg. De beelden zijn zo fantastisch (soms ook best wreed) dat je je continu afvraagt hoe alle overbekende scenes uit de tekenfilm er nu uit zullen zien. Dat wat uit de computer komt is een feest. Een klimmende muis, krioelende torretjes, flamingo’s en olifanten die spetteren in het water: koninklijk.

Is er dan niéts stom?

Nou vooruit, deze The Lion King heeft toch een minpuntje; al gaat het hier meer om een teleurstelling. Pas op, beetje spoiler! Als Pumbaa en Timon opeens het aanstekelijke A-weema-weh, a-weema-weh inzetten (The Lions Sleep Tonight) veer je op in je bioscoopstoel. Dat komt vooral doordat langzaamaan meer dieren uit het tropisch regenwoud bij het zingende duo aansluiten. Ze dansen op de maat van het lied (schitterend gezicht) en dat nodigt uit tot een briljante scène waarbij het halve dierenrijk al a-weema-weh zingend aan het dansen is. Echter: nog niet halverwege het liedje wordt de scène abrupt afgebroken. Wat een gemiste kans. Of ‘gelukkig maar’ voor de mensen die deze hit uit 1961 het aller-irritantste lied ooit vinden natuurlijk.