Erik Jonk Entertainment 21 jun 2019, 06:15

Leestijd: 6 minuten

Chucky is back: 2.0!

Een angst van zovelen – een bezeten speelgoedpop – is terug op het witte doek. De horrorklassieker Child’s Play is nu in een 2019-versie te zien met uiteraard Chucky, de beroemde pop uit de vorige eeuw, in de absolute hoofdrol. En ja, hij vraagt het weer uitermate vriendelijk: Wanna play?

Gruwelijke andere kant

Child’s Play 2019 is van de makers van de succesvolle reboot van IT. Zij laten zien hoe een Vietnamese fabrieksarbeider wraak neemt op een vernederend ontslag. Hij creëert Chucky als moordpop in plaats van een behulpzaam vriendje Buddi, zoals de populaire poppen worden genoemd. De jonge Andy (Gabriel Bateman) wordt eigenaar van Chucky (met de stem van Star Wars-acteur Mark Hamill). Zijn moeder (Aubrey Plaza) schenkt de pop voor zijn verjaardag en als troost voor een verhuizing waarmee haar zoon het moeilijk heeft. Andy wordt Chucky’s beste vriendje, wat gelijk een gruwelijke andere kant inhoudt: wie Andy (of Chucky) pijn doet… die moet het ontgelden zullen we maar netjes zeggen. De vriend van Andy’s moeder, de kat, de aardige buurvrouw die zegt ‘nu Andy’s beste vriend te zijn’ en de klusjesman van het appartementencomplex en ook al het volk in de speelgoedwinkel waar Chucky eerder werd verkocht: allemaal zien zij een pop met een menselijke trekken en een menselijke wil, maar die tegelijkertijd een psychopaat en een moordmachine kan zijn.

Oprecht verdriet

Andy en Chucky zijn qua acteren de sterren van Child’s Play. Er ontstaat daadwerkelijk een band tussen de twee, al móet die wel verbroken worden. Dat laatste levert oprecht verdriet bij het ‘baasje van de pop’ op. Wat het is toch zijn vriend met het vriendelijke gezichtje die telkens vroeg: Wanna Play? En zei: I will never leave you.

Seth Grahame-Smith is als producent een van de makers van Child’s Play en zorgde voor een aantal originele horrorscenes (die met een zelfrijdende auto is daarbij Metro’s favoriet). Grahame-Smith was 12 jaar toen Child’s Play uit kwam. Hij herinnert zich doodsbang voor Chucky te zijn geweest, maar de film toch keer op keer bekeken te hebben. „Ja, ik was fan!” De Amerikaan en collega-producer David Katzenberg wisten niet meteen zeker of het wel een goed idee was om de originele film te bewerken tot een 2019-versie. „We hebben het hier wel over een horrorklassieker. We moesten iets nieuws introduceren, een Child’s Play die ook relevant is voor het bioscooppubliek van vandaag.”

Chucky 2.0

Ze dachten lang na en besloten in te gaan op het feit dat we leven in een wereld vol camera’s en microfoons en waarin apparaten met elkaar praten. Grahame-Smith: „Wat zou het betekenen als Chucky niet alleen kinderspeelgoed was, maar een echt high-tech zelfdenkend product? Over dat idee waren we wél enthousiast.” Katzenberg: „Ik was door Chucky al bang van het speelgoed in mijn slaapkamer. Met de opgewaardeerde reïncarnatie van de pop wordt de angst zelfs uitgebreid. Het is beangstigend om te bedenken dat iets wat we elke dag ten goede gebruiken, ons misschien ook kan beschadigen. Deze Chucky heeft meer manier om te doden dan in 1998. Hij kan andere apparaten benaderen en thermostaten, voertuigen en robotstofzuigers overnemen. Chucky 2.0 kan alles gebruiken om je te terroriseren en koud te maken.”

Technologie heb je al

Ook regisseur Lars Klevberg ziet iets in deze Child’s Play wat oprecht eng kan zijn: het feit dat apparaten kunnen denken. „In deze versie snappen we waarom Chuckie slecht wordt, we begrijpen zijn motivatie. Dat is beangstigend.” De manier waarop de pop verandert, vindt Klevberg angstaanjagend én door het script prachtig gedaan. „Ik beschouw dit als een Griekse tragedie. De confrontatie tussen Andy en Chucky is uiteindelijk zeer reëel. De bioscoopganger zal zelfs meer dan een vleugje sympathie voor de moordenaarspop voelen. Chucky wil iets doen waarvan hij gelooft dat het goed is.” Grahame-Smith geeft nog een waarschuwing aan de kijker van Child’s Play  mee (of hij maakt ons bang!): „Als je na de bios weer thuis komt, dan zul je je realiseren dat veel van de technologie die je net hebt gezien al in je huis en je leven is. Wat als die technologie zich tegen je keert?”

Soms zijn poppen ‘echt’ bezeten…

Chucky mag dat een bezeten filmpop zijn, zo af en toe duiken er poppenverhalen uit de ‘echte leven’ op. Bewezen zijn dergelijke verhalen zelden, maar de poppen waarom het draait houden er in ieder geval een plaatsje in het museum of zelfs een filmpersonage aan over.

Robert the Doll

Deze pop wordt weleens de ‘originele Chucky’ genoemd. Een kunstenaar uit Florida had deze Robert the Doll aan het begin van de vorige eeuw. In het huis van deze Gene, waar ook zijn moeder en bediendes woonden, gebeurde van alles. Er werden spullen vernield en de bediendes werden tijdens hun nachtdiensten buitengesloten. Gene kreeg altijd de schuld. Pas nadat volgende bewoners last van dezelfde pop kregen (hij zou hun dochter geprobeerd hebben te wurgen) en een loodgieter Robert had zien lopen, werd hij onschuldig verklaard. Robert the Doll is in het East Ford Museum te zien in Key West. Er gelden rond de pop twee regels: niet zomaar fotograferen en met Robert spotten is verboden.

Mandy

Mandy is een Duitse pop uit het begin van de vorige eeuw. Een vrouw hoorde babygehuil vanuit haar kelder en vond – toen zij durfde te kijken – een pop. Toen zij Mandy aan een poppenmuseum schonk, raakten daar – eh – de poppen aan het dansen. Andere poppen gingen stuk, spullen verdwenen en medewerkers hadden het gevoel dat de ogen van Mandy hen volgden.

Pop Peru

In Peru zegt een familie Nunez al jaren door een bezeten pop geterroriseerd te worden. De moeder van het gezin, Ivonne, kreeg de pop van een neef en sindsdien wordt zij lastiggevallen door het speelgoedmensje. Volgens Ivonne Nunez krapt Sarita – zo heet de pop – de kinderen, beweegt zij in de nacht, kan ze hardop bidden en doet zij de lichten aan en uit. De familie denkt dat de pop bezeten is door een familielid dat zichzelf van het leven beroofde.

Peggy

Peggy is een meisjespop waarvan Engeland enkele jaren geleden in de ban was. Een vrouw had haar aan paranormaal onderzoeker Jayne Harris gegeven omdat zij dacht dat de pop de oorzaak was van haar vreselijke nachtmerries, ijlen en koorts. Eenmaal in bezit van Harris kregen veel meer mensen last van kwalen als zij de pop hadden gezien. Soms zelfs als zij alleen een foto van Peggy bekeken. Zij krijgen pijn in de borst, hoofdpijn en worden misselijk. Volgens de Engelsen kan er maar één reden zijn: een kwade geest heeft bezit van Peggy genomen.