Pierre Oitmann Entertainment 17 jan 2019, 13:20

Leestijd: 5 minuten

Indian Askin is de tel kwijt

Na heel veel optreden levert de Amsterdamse band Indian Askin deze maand zijn gloednieuwe tweede album af. De opnames waren snel gedaan. “Ik ga niks twee keer inspelen of inzingen”, zegt frontman Chino Ayala. “Dat is zonde van de tijd.”

Het gaat goed met Indian Askin. De Amsterdammers werden achtereenvolgens door De Wereld Draait Door, Volkskrant en 3FM getipt als het grote nieuwe Nederlandse talent. Indian Askin verkocht verschillende optredens tijdens de omvangrijke Piñata Disco Derby Tour uit na het in 2016 verschenen album Sea Of Ethanol. Een jaar later werd een Edison voor beste nieuwkomer in de wacht gesleept. De opvolger van dat album verschijnt op 25 januari en heet Another Round. Drie jaar is een redelijk lange tijd voor een debuterende band om aan een tweede plaat te werken. “In 2016 heb ik echt nul liedjes geschreven”, legt Ayala uit, die samen met bassiste Jasja Offermans aan een grote ronde tafel zit in een kantoorruimte in een hotel. “Hooguit één, bij een soundcheck.”

Het lukt de band nog niet zo goed om liedjes te schrijven terwijl ze op tournee zijn. “Je brengt wel veel tijd backstage door en tegenwoordig doen we veel festivals, maar daar is er zoveel teringherrie om je heen dat je niet echt tijd hebt om lekker ergens met je gitaartje te gaan zitten”, beschrijft Offermans. “Als je naar het buitenland gaat, kan het wel”, denkt Ayala. “Maar toen we dat deden, hebben we alleen maar zitten keten.” De muzikanten grinniken. “En bezienswaardigheden bekijken”, vult de bassiste aan. “Het was een soort vakantie, maar als we voor de derde keer in Praag zijn, hoeft het volgens mij niet meer.”

Ayala omschrijft Another Round als een ‘wetransferplaat’, omdat de bandleden nooit allemaal tegelijkertijd bij elkaar waren tijdens de opnames. “We hebben met vier microfoons de plaat opgenomen. Dat hadden we niet kunnen doen als we samen waren, want we hadden te weinig microfoons.” Offermans bevestigt dat. “Da’s echt waar”, lacht ze. “Het is wel een step up van Sea Of Ethanol, want dat was maar met één microfoon opgenomen en nog een hele slechte ook.” Ayala knikt instemmend. “Die heb ik laatst weer eens aangesloten, dat klinkt echt nergens naar!”

Geen systeem

In het voorjaar begon Ayala liedjes te schrijven op zijn computer, in het programma Ableton. “Het begon met Beat1, Beat2 en op een gegeven moment waren we bij Beat74, die ook op de plaat staat”, zegt Offermans over de MP3’s die ze toegestuurd kreeg. “Met de vorige plaat was het een chaos op mijn computer, want ik kon niks terugvinden”, herinnert Ayala zich. “‘Really Wanna Tell You’ heette bijvoorbeeld niet zo. Het heette ‘Paint’ of ‘Painting’ of zo. Het had er niks mee te maken. Ik had geen systeem, dus het viel helemaal uit elkaar. Ik dacht: bij de nieuwe plaat ga ik meteen goed bezig en de mappen opnieuw ordenen en geef ik gewoon cijfers als titel. Dan weet ik in elk geval wanneer ik het gemaakt heb.”

“Op een gegeven moment is dat ook helemaal niet meer overzichtelijk”, aldus zijn collega. “Vanaf Beat35 was ik het wel een beetje kwijt.” Sommige werktitels zijn desondanks gebleven, omdat de muzikanten geen betere titels wisten. “Daarom hebben we Beat74 gehouden”, zegt Ayala. “Ik zou ook niet weten hoe ‘ie zou moeten heten anders.” Door de naderende deadline werden veel titels last-minute nog aangepast, aldus Offermans. “We moesten de plaat inleveren en we hebben alles omgegooid.” Een voorbeeld: “’Separation’ heet eigenlijk ‘Drol’”, lacht de frontman. Offermans fronst. “Het was nogal een discussie of het grappig was om dat zo te houden of niet.”

Spoorlijn

De opnames voor Another Round verliepen heel bijzonder, doet Ayala uit de doeken. “We hebben onder het spoor opgenomen, bij Tussen De Bogen (straat in het centrum van Amsterdam, onder de spoorlijn, red.). We zijn met zang en gitaar gestopt toen de trein kwam, want dat hoorde je gewoon superhard, maar bij de drums hebben we dat zo gelaten. Een goederentrein duurde echt heel lang. ‘Godverdomme, ik zat er net lekker in!’ Maar het proces was heel vet.” De treingeluiden zijn nog steeds te horen in sommige nummers op het album. “Het draagt heel erg bij aan de charme van de plaat”, vindt Offermans.

“Ik heb mijn ring stuk”, zegt Ayala opeens, terwijl hij een gouden ring van zijn vinger schuift. “Oh, nee! Je moet er ook niet zo aan duwen”, verwijt Offermans hem. “Nee, maar komt goed”, verzucht Ayala. “Hij was al aan het breken, heel kut. Dat komt van het drummen met die ring om. Echt irritant.” De bassiste vertelt glimlachend waarom die ring zo bijzonder is: “Dit was onze Edison. We hebben ‘m om laten smelten zodat we geen ruzie kregen over bij wie ‘ie thuis stond.” Ayala laat ‘m van dichtbij zien. “Hij was heel dun. Ik heb ‘m elke dag om met drummen, dus hij is gewoon vierkant geworden. Zou de organisatie boos zijn? Ze denken vast: ‘Wat een ondankbare honden!’”