Johan van Boven Entertainment 2 nov 2018, 06:31

Leestijd: 11 minuten

Anouk: Zonder kids was ik er niet meer geweest

Anouk (43) is altijd eerlijk. In haar songteksten, tegenover de kandidaten van The voice of Holland én tijdens interviews. Een uitgebreid gesprek over haar tranen bij DWDD, wietdruppels, geld en zelfmoord.

Hoe ziet jouw ideale interview eruit?

Niet.

Dat de journalist belt om te zeggen dat het interview niet doorgaat?

Haha, ja. Ik vind het op zich niet heel erg hoor. Het ligt een beetje aan wat voor type het is en of ik een klik met diegene heb. Soms is het heel awkward en denk ik: wat doe ik hier? Dan doe ik gewoon mijn riedeltje, klaar. En soms is het een heel leuk gesprek. Ik vind het gewoon niet leuk om over mezelf te praten. In het begin vond ik het nog best interessant dat iedereen wilde weten wie ik was en hoe ik mijn muziek maak. Maar na een paar keer had ik het wel gezien. Een interview is geen wisselwerking, het komt maar van één kant. Ik vind dat ik gewoon niet heel veel te vertellen heb. Ik vind het niet leuk om over muziek te praten. Nou, dat is tijdens een interview met mij best lastig. Ik doe alles puur op gevoel, dus vind ik het niet boeiend om uit te leggen hoe ik mijn muziek maak. Het is toch veel leuker om over het leven te praten dan over muziek? Het is zo saai en clichématig. Ik zie mezelf niet als grote muzikant, maar als moeder. Daarnaast maak ik muziek en ik ben blij dat dat nog lukt.

Nog…

Het houdt een keer op. Vanaf nu wordt het alleen maar minder, haha. Dus ik ben er wel mee bezig. Wat is het juiste moment voor mij om te zeggen: dit was het wel. Is dat als ik ZiggoDome niet meer uitverkocht krijg? Of als mijn album niet meer in de top 10 binnenkomt? Of als ik niet meer voor leuke festivals word gevraagd? Dat is wel een teken aan de wand. Dan moet ik stoppen met op het podium staan, want ik heb geen zin om terug te keren naar…

Bruiloften?

Ik kijk niet neer op mensen die dat wel doen. Zij hebben een podium nodig, zij móeten zingen. Maar ik heb dat niet. Het kan mij gestolen worden. Ik heb mijn kinderen, partner en huis nodig. Dat is het. Als ik het financieel slimmer had gespeeld, dan had je mij nu al niet meer gezien.

Dat had gekund toch?

Ik heb niet altijd verstandige beslissingen genomen, zeker op financieel vlak. Ik wilde niet te veel doen, gewoon lekker thuisblijven. Andere artiesten spelen zes keer per week en soms twee keer per dag. Als ik zie wat zij aan geld binnenhalen… Als ze er niet mee smijten kunnen ze op mijn leeftijd al met pensioen.

Je Nederlandstalige album Wen d’r maar aan is net uit en wordt goed ontvangen. Waarom plan je dan niet een enorme tour om te cashen?

Ik heb daar helemaal geen zin in, joh. Het was voor mezelf een uitdaging om uit te vinden of het mij zou lukken een album te vullen met Nederlandse nummers. Dat is gelukt, maar ik heb niet genoeg materiaal om anderhalf uur te vullen. Dan zou ik er covers bij moeten doen. Nou, nooit van mijn leven. Dus zou ik eerst nóg een Nederlandstalig album moeten maken om op tournee te kunnen. Maar dan nóg zou ik de kleinere zalen moeten doen en daar kan ik niet van leven. Iedereen zegt dan dat het zo mooi en intiem is, maar ik haal daar het geld niet uit. Daarvan kan ik mijn kinderen niet naar school en de High Schools sturen. Dan zou ik weet ik veel hoeveel dagen van huis zijn, alleen maar omdat mensen het zo mooi en leuk vinden. Soms zou ik het best willen. Maar dan had ik het financieel beter voor elkaar moeten hebben.

Je presenteerde je nieuwe album door alle nummers ten gehore te brengen in Tuschinski. Tussendoor dronk je gin-tonic en vertelde je grappige verhalen. Toen ik dat zag, dacht ik: Anouk moet op theatertour. 

Ik was heel nerveus. We hadden maar twee keer gerepeteerd, dus het was op hoop van zegen. Maar mijn band is geweldig, daar heb ik echt mazzel mee. Daarom vond ik het best oké. Alleen het geluid had beter gekund. Maar een theatertour? Alleen als ik niet alleen maar Nederlandstalig hoef te zingen, dan wil ik een mix. Tuschinski is zo’n prachtige zaal. Als ik daar in de bioscoop zit, denk ik altijd: daar moet iemand op het podium staan. Dus ik heb aan Pathé gevraagd of het een idee is dat ik daar een keer per maand ga zingen. Dat zou ik leuk vinden. Alleen maar Tuschinski, geen enorme tour. En niet in de winter, dat doe ik niet meer.

Dat trek je niet?

Ik merk nu al dat ik meer en meer last krijg van mijn astma. Veel puffers en Prednison-kuurtjes. Als ik dan ook nog eens optreed, moet ik nog meer medicijnen nemen. Dat wil ik niet meer. Soms moet ik zelfs worden opgenomen in het ziekenhuis als het echt mis gaat. Ik wil niet het risico nemen om optredens af te moeten zeggen.

Voorafgaand aan een grote show sluit je jezelf op in een hotel omdat je te nerveus bent. Was dat richting het optreden in Tuschinski minder?

Nee. Misschien was dat juist nog wel spannender, ook omdat het akoestisch was. Foutjes zijn minder makkelijk te verdoezelen. Ik zong een keer laan in plaats van maan. Dan denk ik daar het hele nummer aan en word ik helemaal neurotisch. Dan gaat het de volgende keer weer mis. Vreselijk.

Had je dat ook al toen je op bruiloften zong?

Nee joh! Ik wilde helemaal geen zangeres worden. Een coverband vroeg of ik mee wilde naar bruiloften, partijen en strandfeesten. Daarmee verdiende ik een extra zakcentje. Het is heel anders om covers te zingen op een feest waar iedereen dronken is, dan wanneer je je eigen muziek maakt. Iedereen heeft ineens een mening over je. Dan komt er plots een enorme druk bij kijken. Dat voelde ik gelijk toen mijn eerste plaat uit was. Het eerste nummer dat ik schreef was ‘Nobody’s Wife’. Ik was hartstikke jong, maar merkte wel gelijk dat er een hele grote groep was die het niets vond. Ik was niet alternatief genoeg en veel te commercieel. Als ik op Pinkpop stond en er eieren werden gegooid, dan was dat best heavy om mee te dealen.

Hoe heb je het al die tijd volgehouden?

Ik weet het niet. Ik doe het gewoon. Als ik een groot optreden heb, duik ik dus inderdaad een hotel in. En soms begin ik weken voor de show al met wietdruppels. Roken gaat niet meer, haha, dus dan maar zo. Daar word ik iets rustiger van.

Heeft het je wel eens zó naar de keel gegrepen dat je dacht: ik stop niet alleen met muziek, maar ik stap zelfs uit het leven?

Jawel, it crossed my mind. Lang geleden, dat wel. Sinds ik kinderen heb niet meer. Ik heb echt nog wel mijn donkere dagen, maar nee… Daarvoor heb ik er wel aan gedacht. Als ik geen kinderen had gehad, was ik er allang niet meer geweest. Ik vond mijn leven helemaal niet leuk. Depressies, druk van buitenaf, noem maar op.

Bij De Wereld Draait Door brak je toen Matthijs van Nieuwkerk een gedeelte van je nummer ‘Red Mij’ oplas. Had dat met dat vervelende leven te maken?

Ik baalde daar heel erg van. Als ik mensen op tv zie breken en huilen denk ik vaak: motherfucker, rot op met die kut tranen. Serieus. Ik doe dit nu zo’n 23 jaar en dit was me nog nooit overkomen. Soms scheelde het niet veel, maar dan wist ik dat ik op dat moment niet helemaal lekker in mijn vel zat en zwaar depressief was. Dat was nu helemaal niet zo. Ik schrok zelf ook dat het me naar de keel greep. Ik wist niet dat Matthijs naar mijn nummers had geluisterd en de tekst voor zijn neus had. Toen hij die zonder muziek oplas, dacht ik ineens aan hoe sip de tekst eigenlijk is. Dat kwam onwijs binnen. Mijn manager stond al op om me van die stoel weg te halen, maar gelukkig herpakte ik mezelf snel. Ook dankzij Matthijs, want hij heeft het niet uitgebuit dat ik zo emotioneel werd. Dat hadden veel andere mensen wel gedaan. Nu was ik blij dat ik mijn liedje nog kon zingen, daar kwam ik voor.

Wanneer ebde dat balen weg?

Ik wilde het fragment niet terugkijken. Maar de volgende dag zei mijn zoon van 8 dat hij me op tv had gezien. Dat het af en toe een beetje mis was gegaan. En dat dat helemaal niet erg was. Daardoor keek ik het alsnog terug, maar toen ik de beelden zag, baalde ik weer, haha. Maar het was minder erg dan ik dacht. Voor mijn gevoel duurde dat emotionele moment heel lang. Dat viel wel mee. Nu kan ik erom lachen.

Vanaf vanavond ben je wekelijks op tv te zien. Is je rol als coach van The voice of Holland ook puur een manier om de kas te spekken?

Ze hadden me al zes keer gevraagd, maar ik zei steeds nee. Op een gegeven moment noemde ik een waanzinnig hoog bedrag met het idee dat ze dan wel zouden stoppen met vragen. Is goed, zeiden ze toen. Ik ben iemand van mijn woord, dus toen heb ik het gedaan. In het begin moest ik enorm wennen, want ik had nog nooit tv gemaakt. Ze kwamen geregeld naar me toe met de vraag of ik iets enthousiaster wilde zijn of het iets spannender wilde maken met het op de knop drukken. Ik snap dat zoiets nodig is op tv, maar zo ben ik niet. Ik wil helemaal mezelf zijn, ook in een televisieprogramma. Anders moesten ze maar iemand anders zoeken. Sinds die opmerking is er nooit meer iemand naar me toe gekomen om te vragen of ik iets op een andere manier wilde doen.

Ben je ook nerveus als je de studio in gaat voor The Voice?

Nee, dat is totaal anders. Als ik een concert geef, komen al die mensen voor mij. Voor mij alleen. Ze zingen alles mee, kennen alle nummers. Dat is niet te vergelijken. Bij The Voice kijken de kijkers naar het geheel. Er zijn nog drie coaches en er staan mensen op het podium.

Vind je het leuk om te doen?

Er hangt een enorme spanning in de zaal. Voor de deelnemers maar ook voor de familieleden. Daardoor gebeurt er van alles, dat vind ik heerlijk. En ik krijg natuurlijk onwijs veel geld voor mijn mening over een optreden. Dan is het geen vervelende job.

Vorig jaar was jij coach van Jim van der Zee, die The voice of Holland uiteindelijk won. Heb je nog contact met hem?

Een paar maanden geleden heb ik nog koffie met hem gedronken. Jim wilde wat tips. Toen hij net had gewonnen, wilde ik hem ook al helpen. Ook met nummers schrijven. Maar je weet hoe dat gaat: na de winst in de finale wilden ze snel, snel, snel iets uitbrengen. Een coveralbum. Maar ik vond dat hij met zijn talent juist een album met eigen muziek moest maken. Het werd toch een coveralbum. Tja, dan moeten ze er maar zelf achter komen dat het geen goed plan is.

Wat geef je hem dan mee als hij later bij je terugkomt?

Dat hij met de juiste mensen in zee moet gaan. Mensen met kwaliteit en smaak. Als ze dat na het winnen van zo’n finale niet doen en snel een paar nummers coveren of maken, dan is het heel moeilijk om daaruit te komen en alsnog credible te worden.

Probeer je je kinderen te behoeden voor een loopbaan in de muziekwereld?

Ik heb ze allemaal op muziekles gedaan, zodat ze in ieder geval de basisakkoorden kennen. Dat is goed voor hun ontwikkeling. Maar verder stimuleer ik het totáál niet, zeker niet als frontman of frontvrouw. Het is nu eenmaal niet leuk om bekend te zijn. Ik heb zo vaak verlangd naar een normale baan. Vroeger heb ik kantoren schoongemaakt, in een bakkerij gestaan, directiesecretaresse gespeeld en werkte ik in de thuiszorg. Dat laatste vond ik erg leuk. Ik zeg niet dat dat elke dag een pretje was, maar als BN’er heeft echt iedereen een mening over je. Door de komst van social media is dat alleen nog maar erger geworden. Mensen hebben overal schijt aan, er zijn geen grenzen meer. Je moet echt een olifantenhuid hebben om recht overeind te blijven staan. Mijn zoontje van acht kan heel goed drummen. Lekker safe, denk ik dan, op de achtergrond. Mijn oudste dochter heeft wel eens gezegd dat ze mee wilde doen aan The Voice. Toen heb ik maar eerlijk gezegd dat ze niet kan zingen. Godzijdank. Ik wil niet dat ze het leven krijgt dat ik heb.