Pierre Oitmann Entertainment 8 okt 2018, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Twenty One Pilots wilde het niet verkloten

Na het megasucces van het album Blurryface vroeg het duo Twenty One Pilots zich af hoe ze dit in vredesnaam moesten overtreffen met de opvolger Trench. „Het gevoel waarmee ik de studio inging, was: ik wil dit niet verkloten”, zegt zanger Tyler Joseph.

Drie jaar geleden betekende Blurryface de grote doorbraak van Twenty One Pilots. Er zijn miljoenen exemplaren van het schijfje verkocht, mede dankzij de hitsingles Stressed Out en Ride. Daarna kwam Heathens uit de film Suicide Squad er nog eens bovenop. Om het plotselinge succes voort te zetten, heeft de band het heel even overwogen om gerenommeerde hitproducers aan te trekken voor Trench. „Als het je voornaamste doel is om iets niet te verkloten, dan is het slim om je met zoveel mogelijk mensen te omringen die ervoor zorgen dat jij het niet kunt verkloten. Dat vond ik een intrigerende gedachte, maar als je het album hoort, merk je dat we dat toch maar niet hebben gedaan.”

In plaats van sterproducers als Max Martin of Steve Mac koos het tweetal voor de relatief onbekende Paul Meany, zanger van de rockband Mutemath en een idool van Twenty One Pilots. „Dit is het tegenovergestelde van wat iedereen van ons verwachtte. Na het succes van Blurryface hadden we iedere songschrijver en producer tot onze beschikking, maar we kozen voor iemand die vrijwel niemand kent. Ik ga niet ontkennen dat ik er geen kopzorgen over had. Is dit wel zo’n goed idee? Al gauw merkte ik dat het team om ons heen er helemaal achter stond en de druk op onze schouders heeft ervoor gezorgd dat we nog meer ons best deden. Ik ben blij dat het zo gegaan is.” De zanger wil niet onthullen door welke producers de band benaderd is. „We hebben uitnodigingen voor gesprekken gehad, maar daar zijn we nooit op ingegaan.”

Basgitaar

Wat Trench onderscheidt van de eerdere albums, is dat de liedjes met behulp van een basgitaar zijn geschreven. „Ik wilde me op het podium niet meer verstoppen achter mijn piano”, zegt Joseph. „Ik raakte er net zo verslaafd aan om met een basgitaar te componeren als toen ik net begon met pianospelen. Dat is ontstaan omdat ik niet wist hoe ik het instrument moest bespelen. Niemand had me ooit laten zien hoe je het op de juiste manier moest doen, dus ik vond het leuk om dat zelf te ontdekken. Dat vormde de basis van veel van de liedjes die ik vervolgens geschreven heb. Je hoort nu misschien niet meer dat de meeste liedjes zijn begonnen met de basgitaar, omdat ze een flinke transformatie hebben ondergaan, maar wat mij betreft is dat instrument een van de belangrijkste aspecten van dit album.”

Wat fans verder zal opvallen, is dat de songteksten van Tyler Joseph op Trench veel luchtiger zijn dan op Blurryface. De zanger weet dat zijn fans aandachtig naar zijn teksten luisteren, maar past geen zelfcensuur toe. „Ik probeer de buitenwereld te vermijden wanneer ik in mijn kelder mijn liedjes schrijf. Zodra je begint te accepteren hoe groot ons bandje inmiddels is geworden – wat onvoorstelbaar is – kan dat het creatieve proces op een negatieve manier beïnvloeden. We proberen ons wel voor te stellen hoe een nummer klinkt in een grote arena, maar ik ga er niet over nadenken wat men buiten mijn eigen kamertje van mijn songteksten zal vinden.”

Van A naar B

Joseph heeft zijn twijfels een plek kunnen geven. „Je groeit als mens. Langzaamaan leer je over wat je aangrijpt, wat je onzekerheden zijn en hoe je die compenseert. De titel Trench (loopgraf, red.) is daaraan ontleend: ik ga nog niet vrijuit en ik heb geen antwoorden, maar ik wel geleerd dat er bepaalde wetten gelden wat onzekerheden betreft. Ik kan daarvan wegblijven en ik heb er iets meer controle over. Er zijn minder dingen die me van streek maken, maar ik heb het probleem niet opgelost. Wat dat betreft is Trench wilder en avontuurlijker. Het gevoel dat je hebt als je tussen punt A en B zit, is dat je weet dat je niet terug kan. Ik ga díe kant op, ook al is het allemaal nieuw en eng. Zo voelde dit album toen ik het aan het maken was.”

Daarnaast bevat Trench een aantal hele directe boodschappen. Aan het einde van het nummer Neon Gravestones word je bijvoorbeeld opgedragen je grootouders te eren. „Pay some respects for the path that they paved”, zingt Joseph. „Met de meeste liedjes probeer ik aan de hand van een aantal kleuren een plaatje te schilderen. Niet met hele duidelijke lijnen, maar ik spat wat ideeën op je canvas om een gevoel of een gedachte te schetsen. Vaak dompel ik liedjes onder in metaforen om iets te zeggen, maar nu vond ik dat ik even heel zwart-wit moest zijn over iets. Van mens tot mens, heel direct: respecteer je oma!”