Redactie Metro Entertainment 31 okt 2018, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Halloween flikt ‘t weer

Veertig jaar na het origineel weet Halloween opnieuw massa’s mensen naar de bioscoop te trekken. Regisseur David Gordon Green en Jamie Lee Curtis leggen uit hoe. „Het is allemaal heel simpel.”

Door Daniëlle Kool

De oorspronkelijke titel van Halloween uit 1978 was The Babysitter Murders en dat had wel zo’n beetje de lading gedekt. In de film jaagt een gemaskerde man drie oppassende tieners over de kling, totdat hij bij Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) belandt en zij een einde maakt aan zijn moordlustige avond.

De babysitterkiller is Michael Myers, een psychopaat die op zesjarige leeftijd zijn oudere zus ombracht met een keukenmes. Maar waarom hij dat deed en de reden dat hij maar niet kan stoppen met moorden blijven een mysterie. En dat is precies de kracht van Halloween, aldus David Gordon Green.

De regisseur van de gelijknamige sequel van de film die deze week uitkomt is groot fan van het origineel, al was dat niet altijd zo. „De eerste keer dat ik Halloween zag, was bij een vriendje. Ik was veel te jong, moest overgeven van angst en heb mijn moeder gebeld om me te komen halen”, lacht Green.

Eenmaal op de filmacademie kreeg hij steeds meer waardering voor de eenvoud van de horrorfilm. „Heel veel films in dit genre moeten nogal wat verklaren. Neem Freddy Krueger, die in je dromen verschijnt in Nightmare on Elm Street. Dan moet je helemaal uitleggen hoe dat zit en wat de regels zijn. Of in IT: een clown in de goot is toch ook best verwarrend. Halloween is een gemaskerde man met een mes in je huis. Dat is altijd slecht nieuws, lijkt me. We spelen in op een hele primaire, rauwe, ongecompliceerde angst.”

Green was, samen met acteur en comedian Danny McBride, ook verantwoordelijk voor het script van de nieuwe film. Dat moest hij pitchen bij zijn grote held John Carpenter, de regisseur van de eerste film die als producent en componist is betrokken bij het nieuwe project. „Dat was wel even peentjes zweten, maar hij was direct enthousiast. Welk advies hij meegaf? ‘Hou het eenvoudig en maak het meedogenloos’.”

Ook Jamie Lee Curtis, die voor de nieuwe film weer de rol van Laurie Strode oppakte, ziet dat als de sterkste kant van Halloween. „Het is allemaal heel simpel, op een goede manier. Het draait om dit doodgewone meisje. Ze is dromerig, ingetogen, maagdelijk. Terwijl haar vrienden seks ontdekken, zingt zij een liedje over de liefde. Dus je zet dit lieve meisje neer, iemand waar de kijker van houdt en om gaat geven. Vervolgens zet je daar de slechtheid zelve tegenover en je hebt een klassieker.”

Halloween kende al maar liefst negen vervolgfilms. Green gooide de verhaallijnen van deze prequels, sequels en remakes allemaal overboord, juist om terug te keren naar de simpele kern van Halloween. In de nieuwe film in de franchise is niets uit delen 2 tot en met 9 gebeurd. In plaats daarvan zat Michael Myers in een gesloten gevangenisinrichting, terwijl Laurie Strode haar leven volledig in het teken zette van zijn – in haar ogen – onvermijdelijke uitbraak.

Het horrorgenre staat erom bekend niet alleen menselijk gedrag bloot te leggen – onder grote stress laten we onze ware aard zien – maar ook te tonen welke angsten er spelen in een maatschappij. In de nasleep van de moorden van Charles Manson en z’n sekte neigden horrorfilms naar het occultisme, zoals The Exorcist (1973). Eind jaren ’70, toen Halloween uitkwam, was de VS in de ban van een aantal seriemoordenaarszaken. En na de uitbraken van ziektes als Ebola of SARS zat het zombiegenre in de lift.

Ook in de nieuwe Halloween komt een actueel thema aan bod: trauma. Curtis: „De film is geschreven vóór de #MeToo-beweging, maar dit afgelopen jaar is weer zo duidelijk geworden wat een impact gebeurtenissen kunnen hebben op levens. En hoe belangrijk het is dat je dingen verwerkt.”

Het trauma van Laurie kwam hard aan bij Curtis. „Ik had er in de aanloop naar de film natuurlijk wel over nagedacht dat ze getraumatiseerd zou zijn. Maar ik realiseerde me niet hoe emotioneel ze was. Pas toen ik op de set was, weg van mijn familie en in mijn rol, kwam dat bij me binnen. De eerste dagen moest ik bij elke scène die we opnamen huilen. Soms echt tranen met tuiten.”

Het heeft de film iets extra’s gegeven, vindt de actrice. „Natuurlijk is het ook gewoon een vermakelijke, enge horrorfilm. Maar deze Halloween gaat uiteindelijk over trauma en hoe dat nog generaties lang door kan spelen als je er niets mee doet. Laurie heeft geen hulp gekregen, maar gelukkig zien we in de echte wereld dat we eindelijk praten over dingen die veel te lang verzwegen zijn.”