Pierre Oitmann Entertainment 4 sep 2018, 05:00

Leestijd: 4 minuten

The Kooks gooit negatieve vibes uit het raam

Iedereen heeft muzikale jeugdzondes. Misschien was je wel een liefhebber van de blije liedjes van The Kooks. Niks om je voor te schamen, vindt zanger Luke Pritchard. „We hebben meer vrolijke, optimistische muziek nodig!”

De britpopband van Pritchard grossierde in zorgeloze feelgoodnummers als Naive, She Moves In Her Own Way en Always Where I Need To Be, al bleven de hits in de daaropvolgende jaren uit. Succes op een jonge leeftijd met de albums Inside In / Inside Out en Konk trok een zware wissel op de bandleden, zeker toen de opvolgers Junk Of The Heart en Listen ondermaats presteerden. „Er was veel negativiteit binnen de band en de onderlinge relaties waren niet opperbest. Niet dat we ruzieden met elkaar, maar we hadden het wel even moeilijk. Misschien klampten we te veel vast aan het succes uit het verleden. We waren ontzettend jong toen we ineens onze grote doorbraak beleefden. Het ging allemaal zo snel. Het was waanzinnig, al bracht het ook narigheid met zich mee. Die hebben we achter ons gelaten.”

Het nieuwe album Let’s Go Sunshine klinkt dan ook weer vrolijk en onbezorgd, Luke Pritchard zit lekker in zijn vel. Dat was tien jaar geleden wel anders. „Ons tweede album werd niet zo goed ontvangen. Als ik eraan terugdenk, denk ik aan hoe lastig we het vonden die plaat te maken. We werden afgeleid door de voor de hand liggende verleidingen. Alle knappe meisjes zagen me ineens staan. Ik was vroeger een enorm verlegen joch en nu kon ik iedereen krijgen. Onze bassist maakte het helemaal bont. We moesten hem elke avond uit de kroeg vissen en hij probeerde mijn gitaren te verpatsen. Alle clichés die je maar kunt bedenken, hebben we meegemaakt. Het was alsof we in de film Spinal Tap zaten.”

Verguld straalvliegtuig

Er moest orde op zaken worden gesteld, anders was het mogelijk niet goed afgelopen. „Om weer tot onze zinnen te komen, hebben we regels opgesteld, respectregels. Dingen die eigenlijk heel vanzelfsprekend zijn, zoals niet dronken worden voor aanvang van een optreden. Daar zijn we nu wel uitgegroeid, we nemen ons werk heel serieus. En ik zal je zeggen: ik geniet er nu meer van dan toen. Ik geniet gewoon van het maken van muziek, hoewel ik nog steeds een hekel heb aan touren. Het is écht niet leuk. Misschien wel als je Ed Sheeran bent en rondgevlogen wordt in een verguld straalvliegtuig. Het is geen gezonde levensstijl, maar wat er wél heel tof aan is, is dat je je liedjes aan mensen kunt laten horen.”

Een van de bijzonderste liedjes op Let’s Go Sunshine is Honey Bee, waarop Pritchards vader Bob te horen is. Bob schreef het nummer en zijn zoon heeft Bobs stem uit een oude demo-opname gehaald en in de nieuwe versie gebruikt. Hij overleed toen de Kooks-zanger pas drie was. „Het is alsof ik hem een tweede leven geef. Het is geen levensdoel om zijn nalatenschap te eren, maar onze carrières zijn op een bepaalde manier toch met elkaar verbonden. Als mijn vader langer had geleefd, had ik waarschijnlijk nooit een band opgericht, omdat ik dan niet de noodzaak had gevoeld om zijn werk voort te zetten.” De band van Bob Pritchard, The Echoes, stond ooit in het voorprogramma van The Rolling Stones. Jaren later raakte zoonlief Luke bevriend met Stones-zanger Mick Jagger. „Ik zie mezelf graag als Bob Dylan als ik in de studio bezig ben en als Jagger als ik op het podium sta”, zegt hij met een knipoog.

Pestkoppen

Niet iedereen wilde vriendjes van The Kooks zijn, erkent hij. „Die gast van Kasabian zat ons een keer af te zeiken. ‘Jullie maken meisjesmuziek’, zei hij denigrerend. Nou en? Jij maakt muziek voor Engelse hooligans met overgewicht. Kom op, zeg.” Daarnaast was er een vete met Razorlight, die volgens hem in scène was gezet. „Een journalist van muziekblad NME was ons tegen elkaar aan het ophitsen. ’Weet je wat de zanger van Razorlight over je zei?’ Dat ging nog veel verder op televisie, in de muziekquiz Never Mind The Buzzcocks. Daar werden we echt afgemaakt, elke week opnieuw.” Kinderachtig gedrag, vindt Pritchard. „Het was verschrikkelijk. Onze drankverslaving hielp ook niet mee. We lagen continu onder vuur, dat deed pijn. Eigenlijk was het gewoon pesten. Ik vind het maar zielige mensen die zoiets doen.”

Een van de vrienden die hij heeft overgehouden aan zijn leven als rockster is Snow Patrol-zanger Gary Lightbody. „Ik ben een keer enorm dronken geworden met Gary. Ik zei tegen hem: ‘Ik zou willen dat ik net zulke goede liedjes als jij kon schrijven!’ Waarop hij antwoordde: ‘Ik zou willen dat ik net zoals jij een sekssymbool was!’ Dat zijn me toch een paar zuipschuiten, die gasten van Snow Patrol.” Tegelijkertijd ziet Pritchard dat hij een wegbereider was voor bands als The 1975. „Het is geweldig om muzikanten te ontmoeten die vroeger naar onze platen hebben geluisterd en nu zelf op het podium staan. Niet dat ik mijn wijsheid met ze kan delen, er leiden meer wegen naar Rome. Je moet van je eigen fouten leren.”