Pierre Oitmann Entertainment 19 jul 2018, 08:00

Leestijd: 4 minuten

The Script niet langer op zoek naar helden

The Script heeft zijn tournee afgerond en hoopt in 2019 nieuwe muziek af te leveren. ‘Ons volgende album wordt waarschijnlijk een stuk persoonlijker, want de enige mensen op wie je echt kunt rekenen, zijn de mensen in het kringetje om je heen’, zegt leadzanger Danny O’Donoghue tegen Metro.

De afgelopen twee maanden trok de Ierse band door Europa voor festivaloptredens op onder andere Rock Werchter, Pinkpop en Isle Of Wight. Zondagavond sloten O’Donoghue, gitarist Mark Sheehan en drummer Glen Power hun tour langs de festivalweides af in Zwitserland. Tijd om lekker uit te rusten is er voor The Script niet bij, want het zesde album zit eraan te komen. „We hopen volgend jaar september een nieuwe plaat uit te kunnen brengen”, aldus O’Donoghue. „Dus we hebben dan nog krap een jaar de tijd om die te schrijven en op te nemen.” Er zijn wel al ideeën, al is er nog niks concreets in de maak. „We zijn continu in de studio bezig, maar we hebben nog niet gezegd: ‘Laten we aan een Script-album beginnen!’”

O’Donoghue legt uit wanneer het startschot wordt gegeven: „Het is altijd één nummer dat bepaalt of we echt aan het werk gaan aan een album. Als er een nummer is dat we zelf fucking briljant vinden, dan naaien we elkaar op en dat escaleert dan. Voor je het weet, heb je een vrachtlading aan nieuwe songs. In aanloop naar ons vorige album, Freedom Child, hadden we uiteindelijk zestig nummers geschreven.” Het liedje dat de aanleiding vormt om aan een plaat te beginnen, is vaak ook de eerste single, al was dat bij het vorig jaar verschenen Freedom Child juist niet zo. „Toen was ‘Rain’ de leadsingle, hoewel dat het laatste nummer was dat we maakten”, doet de drummer van het trio uit de doeken.

No more heroes

In de songteksten op Freedom Child wordt gerefereerd aan de vluchtelingencrisis, terrorisme en politieke onrust. „Het album is een afspiegeling van de tijd waarin het geschreven is”, licht O’Donoghue toe. „Het belangrijkste thema is in het reine komen met wat er allemaal speelt: Brexit, Trump, nationalistische oplevingen. Dat waren dingen waar we indertijd veel mee bezig waren. Ik heb het gevoel dat mensen sindsdien juist minder met anderen bezig zijn. Dat ze niet meer op zoek zijn naar nieuwe helden in onze samenleving en zich meer concentreren op hun familie en dingen waar ze wél invloed op uit kunnen oefenen. Want wat je mening ook is, het is lastig om boven het kabaal uit te komen.”

Toen de bandleden ten tijde van de presidentiële inauguratie van Donald Trump in de Verenigde Staten waren, waren ze geschokt door de ideologische tweestrijd in het land. O’Donoghue en Sheehan schreven er vervolgens het nummer ‘Divided States Of America’ over. Desondanks beweert Sheehan politiekgetinte onderwerpen te vermijden. „We schrijven over onderwerpen die mensen raken. Zodra dingen die zich in de samenleving afspelen invloed hebben op iemands leven, trekken wij ons dat aan en gaan we er liedjes over maken. Politiek kan ons geen zak schelen, maar als Jan Modaal door politici genaaid wordt, hopen we dat onze nummers enige troost bieden. In hoeverre dat mogelijk is.”

Omgekeerde piramide

Album nummer zes komt in het teken te staan van persoonlijke verhalen, als het aan O’Donoghue ligt. „We zijn altijd bezig om nieuwe onderwerpen aan te boren. Bijvoorbeeld wanneer ik met mijn vrienden in de kroeg sta en daar iets opvang. Als een verhaal ons raakt, stoppen we het in een liedje.” Volgens Sheehan heeft The Script daarom weinig toeters en bellen nodig op het podium: de fans gaan helemaal op in de songs. „Het is als een omgekeerde piramide bij ons: een concert balanceert op de kwaliteit van de liedjes. Alles draait daar om. Vanuit daar bouwen we verder.”

Hoewel ‘Rain’ een van de grootste hits van The Script is, is de rocksound waarmee de band tien jaar geleden doorbrak naar de achtergrond verdwenen. „We zijn een uitstervend ras”, zegt O’Donoghue. Tegelijkertijd denkt hij dat er altijd plek zal zijn voor traditionele popliedjes. „Kijk naar wie nu de grootste artiest ter wereld is: Ed Sheeran. Gewoon een gast met een gitaar. Heel ouderwets. En je kunt me niet vertellen dat Adele niet in dezelfde categorie thuishoort.” Sheehan is het ermee eens, al vindt hij dat je wel met de tijd mee moet gaan. „Iedereen heeft hetzelfde palet aan kleuren om mee te schilderen. Alleen gebruikt ieder het op zijn manier. Het feit dat je een rockband bent, wil niet zeggen dat je niet met de daarbij horende tradities kunt breken.”